Ο μήνας που πέρασε μας επιφύλασσε κάποιες εκπλήξεις. Τόσο στη μικρή, όσο και στη μεγάλη οθόνη. Και καλά, λίγο ή πολύ περιμέναμε πάνω κάτω το τέλος των Avengers όπως το είδαμε.

Δεν περιμέναμε την καρικατουρίστικη εμφάνιση κάποιων ΒΑΣΙΚΩΝ ηρώων, αλλά ας πάει στην ευχή.

Γνωρίζαμε ότι όλο το lore σταματά κι η Marvel αποφάσισε να το τελειώσει με θανάτους ηρώων που δεν έπρεπε να πεθάνουν ποτέ και με αρκετά comic relief στοιχεία.

Σε αρκετά εκνευριστικό σημείο.

Φινάλε σε μια ιστορία που διήρκησε κινηματογραφικά μια δεκαετία και υπήρχαν μέσα στο έργο αναφορές στο Μεγάλο Λεμπόφσκι.

Για το όνομα του Θορ δηλαδή.

~~

Εκεί που πραγματικά αγανακτούμε, που αγανακτώ, σαν ένας απλός και ταπεινός θεατής ο οποίος έχει μια μικρή επαφή με το φανταστικό – επικό, είναι με την έκβαση του Game Of Thrones.

Πραγματικά δηλαδή, άξιζαν δύο χρόνια αναμονής για το αποτέλεσμα που βλέπουμε; Ερωτώ και απαντώ στον εαυτό μου, όχι αγαπητέ, δεν άξιζαν.

Έρχονται σε συζητήσεις άνθρωποι  που ρωτάν σοβαρά:

«Δηλαδή τώρα, εσύ θα κρίνεις τη δουλειά των σεναριογράφων της καλύτερης σειράς που έχει υπάρξει ποτέ;

Θα κρίνεις τον Martin και τις συγγραφικές του ικανότητες; Στην τελική, αν δε σου αρέσει, μην το βλέπεις.

Εμένα μου αρέσει και θα το δω ως το τέλος, έχει δράκους.» Και συνεχίζουν έπειτα να κουβεντιάζουν για το τελευταίο επεισόδιο της Μουρμούρας.

Λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, να μην παρεξηγηθούμε ποτέ ξανά.

Ένα – ένα και με τη σειρά.

~~

Πρώτον, δεν είναι η καλύτερη σειρά που έχει υπάρξει ποτέ. Από την πρώτη σεζόν που όλοι είχαν λυσσάξει λόγω της γύμνιας και των μη αναγκαίων σφαγών, δεν ήταν. Δεν ήταν, δεν έγινε και δε θα γίνει.

Δεύτερον, ναι, θα κρίνω τη δουλειά των σεναριογράφων όταν μου παρουσιάζουν ένα επικό ταξίδι στον κόσμο του φανταστικού με αυτόν τον τρόπο.

Τρίτον, ναι, θα κρίνω τον Martin επειδή έχει περιορισμένες συγγραφικές ικανότητες. Ναι, το είπα – έγραψα. Δεν είναι ένας συγγραφέας που θα τον ακολουθήσεις σε οποιοδήποτε καινούργιο έργο του. Είναι ένας συγγραφέας με συγκεκριμένο ύφος που αναλύει και περιγράφει συγκεκριμένα, ο οποίος εδώ που τα λέμε – γράφουμε, έχει αρκετά ψυχολογικά θέματα να λύσει.

Τέταρτον, θα το δω μέχρι το τέλος επειδή θέλω να καταλάβω το σκεπτικό: παίρνω μια ιερή κατηγορία μυθιστοριογραφίας, το επικό – φανταστικό, το προσαρμόζω στις ανάγκες του αδηφάγου κοινού και παράγω ότι παράγω.

Και ναι, έχει δράκους. Και;

~~

Η ιστορία της αέναης αψιμαχίας των οικογενειών για ένα άβολο κάθισμα έχει κουράσει τους θεατές εδώ και αρκετό καιρό. Οι σφαγές χωρίς λόγο και αιτία, επίσης. Το μυστήριο για το ποιος ΒΑΣΙΚΟΣ χαρακτήρας θα πεθάνει, δεν το συζητώ, έχει κουράσει να κουράζει.

Κι εδώ εμφανίζονται και πάλι σε συζητήσεις οι άνθρωποι από πιο πάνω:

«Και τι δηλαδή θέλεις, να κερδίσει στο τέλος ο καλός;

Αυτό είναι το καλό με το GoT, δε μπορείς να δεθείς με κάποιο χαρακτήρα επειδή, το είχε πει και η Άρυα στη δεύτερη σεζόν, όλοι μπορούν να πεθάνουν.

Πραγματικά όπως και στην πραγματική ζωή.» Και αποχωρούν επειδή τελειώνουν οι διαφημίσεις και συνεχίζει η Μουρμούρα.

Πάμε πάλι να εξηγήσουμε τα ευκόλως εννοούμενα τα οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν παραλείπονται.

Μάντεψε αγαπητέ και αγαπητή μου για ποιο λόγο βλέπω σειρές και ταινίες, διαβάζω για περιπέτειες με ιππότες και μάγους, παίζω παιχνίδια που αποκεφαλίζω νεκρούς που σηκώνονται από το χώμα: ζω.

~~

Ξέρω τι σημαίνει «Ζωή», δε χρειάζομαι καμιά σειρά να μου το υπενθυμίσει. Όλοι μπορούν να πεθάνουν, ναι. Αν χρειάζεσαι μια σειρά ή μια ταινία να στο θυμίσει ή να στο μάθει αυτό, έχεις πρόβλημα αντίληψης και νόησης και λυπάμαι που στο λέω – γράφω.

Όλοι πεθαίνουν, για αυτό πρώτα ζουν. Στην πραγματική ζωή. Όχι σε ένα παραμύθι το οποίο παρακολουθώ ακριβώς για να ξεφύγω για λίγο από την πραγματική ζωή. Αν σε ένα τηλεοπτικό παραμύθι βλέπω ότι ακριβώς συμβαίνει στη ζωή, γιατί απλά να μη ζήσω και να σκοτώσω ώρες του χρόνου μου στην οθόνη;

Υπερεκτίμηση υπάρχει σε οποιοδήποτε νέο τηλεοπτικό εγχείρημα, πόσο μάλλον όταν κάτι ανάλογο του Game Of Thrones δεν έχει γυριστεί ποτέ για τη μικρή οθόνη. Όμως τελικά, ναι, κάνει κακό ακόμη και σε παραγωγές τέτοιου βεληνεκούς.

Ίσως να βάλαμε κι εμείς σαν κοινό αρκετά ψηλά τον πήχη, θεωρήσαμε ότι παρά το συγγραφικό εύρος, οι σεναριογράφοι θα μπορούσαν να τα καταφέρουν καλύτερα.

Κάναμε λάθος, τελικά η ιστορία του μεσαιωνικού – επικού κόσμου του Game Of Thrones θα τελειώσει όπως ξεκίνησε. Αδιάφορα, η πλοκή και η ομορφιά που υπήρχε κάποτε στη χρονική μέση του συνολικού έργου, εξαφανίστηκε.

Το Έπος υπέστη ζημιά, ελπίζουμε ότι η επόμενη σειρά που θα ασχοληθεί με το συγκεκριμένο είδος να τα πάει καλύτερα.

Και ναι, έχει δράκους. Και τι έγινε, δηλαδή, που έχει δράκους ρε παιδιά;

~~

Μοιραστείτε το: