Το βράδυ της 6ης του Δεκέμβρη του 2008 καθόμουν στο σαλόνι του πατρικού μου μαζί με τους γονείς μου.

Ήμουν ενήλικος λίγους μόλις μήνες κι είχα αρχίσει να βλέπω τη ζωή με τα μάτια των Μεγάλων.

Ένα έκτακτο δελτίο σε ένα κανάλι το οποίο πλέον δεν υπάρχει, μας ανακοίνωσε, εν μέρει, το γεγονός:  

Επεισόδια με Αντιεξουσιαστές, συμπλοκή με αστυνομικούς, ένας τραυματίας. Η πρώτη επαφή με τη δολοφονία. 

Έπειτα μάθαμε ότι ο δεκαπεντάχρονος Αλέξης δολοφονήθηκε από έναν αστυνομικό. Μάλλον, έναν Ειδικό Φρουρό, επειδή υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στις τάξεις/ειδικότητες αυτές.

Ακόμη δεν την έχω κατανοήσει.  

~~

Αυτό που ακολούθησε, η μαζική εξέγερση των παιδιών, οι κινητοποιήσεις και οι πορείες, είχαν να συμβούν από τη δεκαετία του ‘80.

Τότε που αντίστοιχες πορείες παιδιών, φοιτητών και πολιτών αντιτάχθηκαν στη δολοφονία του Μιχάλη.  

Αντίστοιχα, όπως κι ο Αλέξης, ήταν δεκαπέντε χρονών. 

Όταν θέλεις να γράψεις δυο λέξεις για τέτοιου είδους συμβάντα, γεγονότα, ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, δυσκολεύεσαι.

Τί ακριβώς να θίξει κάποιος κειμενογράφος; 

~~

Την αστυνομική βία; Την ατιμωρησία; Το ενιαίο κράτος Διακαίου Αδίκου που μας ειρωνεύεται μπροστά στα μάτια μας;  

Την απέναντι πλευρά, η οποία δίνει δίκιο στον εκάστοτε αστυνομικό που κάνει χρήση του υπηρεσιακού του όπλου;

Που δικαιώνει την αστυνομική βία κατά της οποιαδήποτε κοινωνικής ομάδας; 

Τί ακριβώς να θίξει και τί να γράψει; 

~~

Όμως σήμερα, όπως και κάθε τέτοια μέρα κάθε χρόνο, εδώ και έντεκα χρόνια, θα γραφούν πολλά κείμενα εφάμιλλα του δικού μου.

Όσα και να γραφτούν, ότι και αν πούμε εμείς με την πένα μας, οι πολίτες με τις πορείες, όλοι μας θα έχουμε αγγίξει επιδερμικά το θέμα, όπως επιδερμικά ακουμπάμε το οτιδήποτε.  

Η ουσία της ιστορίας, της δολοφονίας του Αλέξη,  κατά την προσωπική και ταπεινή άποψη μου, είναι αλλού:  

Δεκαπέντε χρονών, νεκρός.

Αυτή και μόνο η φράση θα έπρεπε να είναι αρκετή για να περιγράψει το γεγονός. 

~~

Ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις είχε γράψει για τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά: 

“Ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων με μολότοφ κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό με πιστόλι, εγώ είμαι πάντα με το μέρος του παιδιού. 

Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότοφ.”

Κι εμείς, έντεκα χρόνια μετά την τελευταία γνωστή δολοφονία πολίτη, νεαρού πολίτη, από ένα όργανο που υποτίθεται ότι υπάρχει για να τον βοηθά, έχουμε στην κοινωνία μας φωνές οι οποίες επικροτούν τέτοιες συμπεριφορές. 

~~

Αστυνομοκρατία, ατιμωρησία, καθεστώς τρόμου, ένας Οργουελικός κόσμος, ο οποίος μέρα με τη μέρα και χρόνο με το χρόνο, μεγαλώνει.

Δύναμη και κουράγιο σε όσους ανθρώπους υπέστησαν τα όσα υπέστησαν από εκείνους τους υπανθρώπους που ορκίστηκαν κάποτε να τους προστατέψουν. 

Κι ας μην ξεχάσουμε ποτέ ότι Αυτές Οι Μέρες Είναι Του Αλέξη 

~~

~~

Μοιραστείτε το: