Βλεφάρισμα

Έκλεισα τα μάτια στα δεκαπέντε με δεκαέξι. Τα άνοιξα και βρέθηκα στα λίγο πριν τα τριάντα. Στην κυριολεξία τα δέκα χρόνια που πέρασαν μου φάνηκαν σαν ένα βλεφάρισμα του ματιού.

Όπως κι αν ακούγεται (ή βλέπεται και διαβάζεται) αυτό, συνέβη έτσι ακριβώς όπως το περιγράφω. Ένα βλεφάρισμα και πέρασε μια δεκαετία.

Μια δεκαετία με χαρές και λύπες, μια δεκαετία με εμπειρίες και μαθήματα ζωής, με ηλιθιότητες και απογοητεύσεις, με φίλους χαμένους πια και ανθρώπους καινούργιους γύρω μου.

Είχα ακούσει κάποτε μια θεωρία πως ο όταν ο Θεός βλεφαρίσει περνούν εκατό χρόνια. Εκατό χρόνια που δεν βλέπει τι συμβαίνει στον πλανήτη και γι αυτό  το διάστημα τούτο δεν επεμβαίνει να μας βοηθήσει ή να μας εξοντώσει μια και καλή.

Κρατά τα μάτια του κλειστά.

~~

Μου είχε κάνει εντύπωση αυτή η σκέψη, ίσως και να μου άρεσε τότε το γεγονός πως το αφεντικό απλά βλεφαρίζει, δεν μας έχει γραμμένους.

Κάποτε θα σταματήσει το αιώνιο του βλεφάρισμα και θα κοιτάξει τα δημιουργήματα του να καταστρέφουν τα σπίτια τους, να σκοτώνουν το ένα το άλλο και να κατηγορούν τον ίδιο για την κατάντια τους.

Και τότε θα ασχοληθεί και θα τιμωρήσει. Ή θα συγχωρήσει. Αλλά η ουσία είναι πως θα έχουν περάσει εκατό χρόνια για ένα μόνο βλεφάρισμα, βάση της απίθανης αυτής θεωρίας.

Στην δικιά μου περίπτωση δεν κράτησε βέβαια εκατό χρόνια, αλλά πάλι από παιδάκι με βερμούδα και ένα παραμύθι στα χέρια βρέθηκα να είμαι ένας μαντράχαλος με τρίχες και ευθύνες.

~~

Πόσο συμφωνώ πλέον με τους γερόντους που άκουγα πιτσιρίκι να λένε πως θα αναζητώ τα χρόνια του σχολείου και του διαβάσματος, τότε που το μόνο που ήθελα ήταν να μεγαλώσω.

Να μπω στην λέσχη των ενηλίκων κι εγώ, να πιάσω τη ζωή από τα μαλλιά και να αναζητήσω την τύχη μου σε μια χώρα άγνωστη με εισιτήριο χωρίς επιστροφή.

Τότε που το υπέρτατο όνειρο ήταν η ανεξαρτησία και το φευγιό από το σπίτι και η απαλλαγή από τη μουρμούρα της μαμάς και τα μαλώματα με τον μπαμπά.

Έλεγα τότε, κάποτε θα μεγαλώσω και δε θα σας έχω ανάγκη.

Κάποτε θα μεγαλώσω και μένω μόνος μου, κάποτε θα μεγαλώσω και θα βγάζω άπειρα λεφτά για να κάνω ότι θέλω.

Κάποτε θα μεγαλώσω. Και μετά έκλεισα τα μάτια μου για ένα δευτερόλεπτο.

~~

Τα άνοιξα πάλι τώρα, λίγο πριν, τώρα που ξεκίνησα να γράφω αυτές τις λέξεις και κοίταξα λίγο γύρω μου.

Μεγάλωσα.

Λογικά θα βλεφαρίσω και πάλι, λογικά θα περάσουν έτσι άλλα δέκα χρόνια. Μπορεί περισσότερα, μπορεί και λιγότερα.

Αλλά η αλήθεια είναι πως τα θυμάμαι, θυμάμαι κάθε ημέρα των δέκα αυτών χρόνων, θυμάμαι που ακριβώς ξόδεψα τον χρόνο των δέκα αυτών ετών και ίσως για αυτό να μου φάνηκε τόσο σύντομο το διάστημα που πέρασε.

Τουλάχιστον πέρασε καλά και ελπίζω και το επόμενο βλεφάρισμα να περάσει το ίδιο καλά.

Στο κάτω κάτω, αυτό που μετράει στη ζωή είναι ο τρόπος που περνάμε τον χρόνο που μας δίνεται, η ηλικία είναι μόνο ένας αριθμός.

Και δεν τα πάω καλά με τους αριθμούς.

~~