Τέτοιες ώρες το αφεντικό με αφήνει να εκφραστώ.

Είναι που δεν έχει έμπνευση για κάποιο βαρύγδουπο κείμενο, είναι που δε μπορεί να βάλει σε μια τάξη τη σκέψη του, είναι που έχει κλειστεί σε ένα δωμάτιο για δύο μήνες με τα βασικά για να μην πεθάνει μόνο, δεν ξέρω.  

Αυτό που ξέρω είναι ότι μου έδωσε το χώρο και την άδεια να βγάλω χολή για ακόμη μια φορά. Και ναι, θα τη βγάλω. 

Γενικά η ζωή μου δεν πάει και τόσο καλά.

Ο αλκοολισμός έχει αντικαταστήσει τη διατροφή, το τσιγάρο έχει αλλάξει θέσεις με το τρέξιμο, η αδιάκοπη αναπαραγωγή μουσικής έγινε το τηλέφωνο στους γέρους να δω αν ζούνε.

Αστειεύομαι προφανώς.

~~()~~

~~()~~

Η ζωή μου είναι υπέροχη. Ούτε έγνοιες, ούτε ευθύνες, ούτε τίποτε να με κρατά σιδηροδέσμιο στην κανονικότητα των Δυτικών. 

Τα λεγόμενα “first world problems” δε με νοιάζουν, δεν τα είχα ποτέ. 

Με απασχολεί περισσότερο ο τρίτος κόσμος με τα δικά του προβλήματα, κατά εμάς τους πολιτισμένους ανθρώπους “Ο Τρίτος Κόσμος.”  

Ναι, εκείνα τα εδάφη που ποτέ στην ιστορία τους δε γνώρισαν ησυχία και ειρήνη.  

~~()~~

~~()~~

Από τότε που θυμάμαι να έχω νόηση μέχρι και τώρα που χαϊδεύω την πλούσια γενειάδα μου, εκεί κάτω υπήρχαν συρράξεις και πόλεμοι.

Κι έλεγα ότι τα χρόνια αλλάζουν, οι ρυθμοί της ζωής γίνονται διαφορετικοί, ίσως να αλλάξει και η λογική των αφεντάδων του ντουνιά.  

Όμως όχι, όπως βλέπουμε ο πόλεμος υπάρχει, ο θάνατος υπάρχει, οι άμαχοι πεθαίνουν, οι πρόσφυγες δημιουργούνται και οι άνθρωποι συνεχίζουν  να μισούν ο ένας τον άλλον.  

Με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί, έγραψε κάποτε κάποιος που σήμερα έχει ξεχαστεί.  

Αν είναι να προχωρήσει ο κόσμος με αίμα, θάνατο, κλάματα παιδιών και ουρλιαχτά γυναικών, τον προτιμώ στάσιμο.

Μάλλον όχι, όχι στάσιμο.

Τον προτιμώ σταματημένο, σε μια κατάσταση αδράνειας και προσμονής ενός κομήτη στο μέγεθος του σύμπαντος.

Να έρθει στη γη, να συγκρουστεί με αυτή, η έκρηξη να είναι τεράστια και να μας μετατρέψει σε αστερόσκονη.

Δε μας αξίζει η γη, δε μας αξίζει ο κόσμος με τα θαύματα του, ενόσω έχουμε αποτύχει στις μεταξύ μας σχέσεις.

~~()~~

~~()~~

Έχουμε αποτύχει σαν άνθρωποι, το βλέπουμε από την καθημερινότητα μας.

Δε χρειάζεται να ρίξουμε μια λοξή ματιά έξω, στον έξω κόσμο, αυτόν που υπάρχει μακριά από την Ελλάδα.

Έχω νέα σε όσους θεωρούν τον απογονισμό κατόρθωμα, η Ελλάδα είναι μικρή κι ο κόσμος είναι αχανής.  

Δεν είμαστε το κέντρο του. 

~~()~~

Η καθημερινότητα μας δείχνει ότι το κτήνος, το ίχνος του κτήνους που μας έχει μείνει μετά από τα τόσα χρόνια που μετακομίσαμε από τη σπηλιά στο διαμέρισμα, έχει θεριέψει.

Θέλει να τραφεί, ψάχνει να βρει το φαγητό του. Και αυτό του το φαγητό είναι που μας κάνει τα ζώα που είμαστε.

Τα θηρία που έχουμε γίνει.  

Τρεφόμαστε, σαν άλλα αγρίμια και θεριά, με μίσος κι αίμα, με δάκρυ και θάνατο.

Όταν θέλουμε να βάλουμε το κεφάλι μέσα στο χώμα μη θέλοντας να το παραδεχτούμε, τρεφόμαστε με τη δυστυχία των ανθρώπων.

~~()~~

~~()~~

Ο πόλεμος δεν είναι φταίξιμο δικό μας. Η προσφυγιά δεν είναι αποτέλεσμα πράξεων δικών μας.

Η καλή συμπεριφορά στον άνθρωπο, αυτό είναι αποτέλεσμα δικών μας πράξεων. Η ανθρωπιά είναι δική μας, μόνο δική μας.

Έχω κολλήσει από το αφεντικό και δεν έβγαλα τη χολή που συνηθίζω, με έχει κολλήσει γεροντίαση και πεσιμισμό. 

Οπότε, θέλω να καταλήξω στο συμπέρασμα, μάλλον στις λίγες λέξεις, που σκεφτόμουν πριν ξεκινήσω το γράψιμο:

Γαμώ τον κόσμο που ζούμε. 

Ευχαριστώ για το χρόνο σας, θα τα πούμε ξανά και σύντομα 

Έρρωσθε και ευδαιμονείτε,

Ο Θείος

Υ.Γ. : Αμέριστο σεβασμό στους αγωνιστές και στην αντίσταση

~~()~~

~~()~~

Μοιραστείτε το: