Επιστροφή

Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Είναι μία συνέχεια της ολοκλήρωσης μας, είναι μια επαναλαμβανόμενη κατάσταση της υπαρχούσης θέσης μας στο σύμπαν.

Σε απλά ελληνικά, είναι κάτι το οποίο δίνεται σε καθέναν από εμάς άπαξ, μία φορά.

Έχει τα πάνω και τα κάτω της, έχει το κακό και το καλό, έχει το συν και το πλην, έχει το άσχημο αλλά και το όμορφο. Η ζωή του καθενός και της καθεμίας από εμάς για να θεωρηθεί ολοκληρωμένη, πρέπει και οφείλει να μας χαϊδέψει, αλλά και να μας δείρει.

Όλοι μας το έχουμε αντιληφθεί.

~~~~

Ξέρεις, όταν οι συγκυρίες μας δίνουν τη δυνατότητα να είμαστε χαρούμενοι, δε μας αφήνουν το περιθώριο να σκεφτούμε το αυτονόητο: ότι σε κάποια στιγμή θα μας ρίξουν κι ένα χαστούκι ώστε να γίνουμε δυστυχισμένοι.

Κι όμως, αυτό είναι κάτι το απολύτως φυσιολογικό.

Επειδή η ζωή είναι αυτό ακριβώς. Ισορροπημένη αλλά και απρόβλεπτη. Αλλιώς δε θα ήταν ζωή.

~~~~

Και θα ρωτήσεις τώρα, όποιος κι αν είσαι και ακολουθείς, αυτό έχεις να πεις και να γράψεις μετά από δύο χρόνια;

Ναι, αυτό έχω να πω και να γράψω. Αυτό έχω να μοιραστώ.

~~~~

~~~~

Οι καταστάσεις μας έχουν κάνει να μη σκεφτόμαστε. Κοινότυπο αυτό, το γνωρίζω. Όμως, δεν είναι και αλήθεια;

Ποιος από όλους μας, σκέφτεται ότι στα δύσκολα και στα σκοτεινά μας, θα έρθει το εύκολο και το φωτεινό;

Αλλά, και αντιστρόφως, ποιος από όλους μας σκέφτεται ότι στα εύκολα και στα ωραία, δε θα έρθει και ο γκρεμός αγκαλιά με το δύσκολο;

Φιλοσοφίες της δεκάρας θα μου πεις εσύ. Μπορεί.

~~~~

Μπορεί να μη σκέφτομαι με τη συμβατική λογική. Αλλά αυτό σκέφτομαι. Και σαν επιστροφή, ήθελα αυτά τα λίγα λόγια, τούτες τις δύο αράδες.

Τώρα, όποιος με γνωρίζει, θα πει:

“Πιωμένος είσαι πάλι, έτσι;”

Και με μεγάλη μου χαρά θα του απαντήσω, ναι. Είμαι.

Εν κατακλείδι, υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι.

Εκείνοι που μέσα στο λευκό βλέπουν μόνο το μαύρο. Κι εκείνοι που μέσα στο μαύρο, βλέπουν και το λευκό.

Εμείς, χρησιμοποιώ πληθυντικό επειδή ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος, ανήκουμε στη δεύτερη κατηγορία.

Το μαύρο μπορεί πολύ ευχάριστα να πάει να γαμηθεί. Το σκοτάδι είναι απλά μια έλλειψη λευκού. Μια έλλειψη φωτός.

Και το φως, ακόμη κι αν δεν το βλέπεις, μπορείς να το βγάλεις από εσένα. Ναι, εσένα τον ίδιο.

Εσένα που σκέφτεσαι όσα σκέφτεσαι κάθε μέρα, που νιώθεις ότι δε θα καταλήξεις κάπου με τις αποφάσεις που παίρνεις στη ζωή σου. Σε εσένα που αισθάνεσαι ΜΗ χαρούμενος στον κόσμο.

Όχι.

~~~~

Το φως, η χαρά, η ελπίδα, το χαμόγελο, το Επόμενο πηγάζουν από μέσα μας. Από Μέσα Σου.

Δεν είσαι ο μόνος αδερφέ, δεν είσαι η μόνη αδερφούλα. Όλοι έχουμε βρεθεί μέσα στο λάκο. Αλλά όλοι μας βγήκαμε.

Κι αν το καταφέραμε εμείς, για εσένα είναι παιχνιδάκι.

Αυτά τα ολίγα σαν επιστροφή.

Σας αγαπάω όλους.

Με εκτίμηση,

Α. Σ. ή Causticauthoras