Η Μητέρα είναι τυφλή

Χρόνια πολλά. Γιορτάζει σήμερα η Δημοκρατία. Η Μητέρα που τη γέννησε, τη στερήθηκε για μια επταετία. Την απαρνήθηκε.

Την απαρνήθηκαν και τα παιδιά της. Και το πιο ανησυχητικό, την απαρνήθηκαν και τα παιδιά των παιδιών της.  

Ακόμη την έχουν στο περιθώριο και τη λογιάζουν σα μια φθηνή δικαιολογία για να μη μπορεί η ξαδέρφη της Δημοκρατίας, η Δικαιοσύνη, να επιτελέσει το έργο της.

Πλανούνται;  

Ποιος ξέρει; 

~~{}~~

~~{}~~

Χρόνια πολλά. 

Σαν και σήμερα, η Μητέρα που γέννησε τη Δημοκρατία, επιλέχθηκε να φιλοξενήσει τα ταξιδευμένα και χαμένα από καιρό παιδιά της.

Έρχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες, μετά από πολύ καιρό επιστρέφουν στο σπίτι τους.

Τα παιδιά των παιδιών από πάνω, είναι χαρούμενα που θα δει η Μητέρα τούς ξενιτεμένους γιους και τις χαμένες κόρες και πάλι. 

Οπότε είναι κι αυτά χαρούμενα. Επειδή είναι η Μητέρα χαρούμενη.  

Μα, όταν είχε φύγει η Δημοκρατία, η μητέρα ήταν ευτυχισμένη; Τα παιδιά της την έβλεπαν να χαμογελά;

Κόρη της δεν ήταν κι εκείνη η προδώτρα σε τελική ανάλυση; 

Ποιος ξέρει; 

~~{}~~

~~{}~~

Χρόνια πολλά.

Σαν και σήμερα η Mητέρα των ηρωικών παιδιών που ταξίδεψαν όλον τον κόσμο κέρδισε.

Για να ακριβολογούμε, τα παιδιά της κέρδισαν κάτι. Κάπου. Κάπως.

Νίκησαν στο τραγούδι. Νίκησαν σε ένα άθλημα.

Νίκησαν και σαν αμοιβή διεκδίκησαν μια άλλη διοργάνωση και μια περασιά από μία ακόμη οργάνωση γεγονότων ιστορικών. Γεγονότων που έκανε τα παιδιά να αισθανθούν μεγάλα και δυνατά.

Γεγονότων που θεώρησαν ότι θα έκαναν περήφανη και τη Μητέρα.

Όμως δυστυχώς, αυτά ήταν γεγονότα τα οποία δεν επηρρέασαν όπως εκείνα πίστευαν τη Μητέρα τους.  

~~{}~~

~~{}~~

Μια ρακένδυτη, πάμφτωχη, φαφούτα, ζητιάνα γερόντισσα η οποία παρίστανε κάποια άλλη. Αυτή ήταν η μητέρα για τα παιδιά της.

Για να μην τη δουν όπως κανονικά ήταν, μεταμφιεζόταν.

Για πολύ καιρό.  

~~{}~~

~~{}~~

Χρόνια πολλά.

Σήμερα δε γιορτάζουμε, πενθούμε.

Πενθούμε μαθητή δολοφονημένο. Πενθούμε καλλιτέχνες σκοτωμένους. Πενθούμε γείτονες μας πνιγμένους. Πενθούμε συντοπίτες μας καμμένους.

Τα παιδιά της μητέρας δεν πενθούνε μαζί μας.

Η ίδια η Μητέρα δεν αντέχει πλέον.

~~{}~~

~~{}~~

Όσο για τα παιδιά της, τα άλλα της παιδιά…

Σκέφτομαι τώρα,

μήπως τα παιδιά έβλεπαν τη μητέρα τους και την κατάσταση της;

Μήπως δεν ήθελαν να δουν ότι η γηραιά μάνα χρειάζεται βοήθεια κι όχι ανόητους πανηγυρισμούς και λυσσαλέα μίση; 

Μήπως εθελοτυφλούσαν μπροστά στην ανάγκη για επιβεβαίωση κι επιβολή στους μικρότερους συγγενείς;

Από την άλλη, η μητέρα θαρρώ δεν έβλεπε. Η Μητέρα τους ήταν τυφλή. Δε γενήθηκε έτσι, τυφλώθηκε. Από χρόνια αδιαφορία, από απογοήτευση, από συνεχούς τσακωμούς των παδιών.

Νομίζω και να μην ήταν ήδη τυφλή, εάν κοιτούσε προς την κατεύθυνση των αδερφών που χάσαμε, θα απέστρεφε το βλέμμα.

Έπειτα θα έκλαιγε.

Μετά θα έβγαζε με τα ίδια της τα χέρια τα μάτια της.

Η Μητέρα είναι πλέον τυφλή και για εμένα.

Έτσι δεν είναι;

Ποιος ξέρει;  

~~{}~~