Η Παναγία των Παρισίων καίγεται.

Ο καθεδρικός ναός των Παριζιάνων, γνωστό κι εμβληματικό οικοδόμημα και ορόσημο της αρχιτεκτονικής και του γοτθικού ρυθμού, τυλίγεται στις φλόγες. Η φωτιά τίθεται υπό έλεγχο την επόμενη μέρα.

Αλλά η ζημιά έχει γίνει και πλέον οι υπεύθυνοι δηλώνουν ότι ναι μεν, θα προσπαθήσουν να διορθώσουν τις ζημιές, αλλά εξαρτάται αν θα διορθωθούν εξ’ ολοκλήρου από το πώς θα «συμπεριφερθεί» το πληγωμένο κτίριο.

Ο καθεδρικός ναός της Παναγίας των Παρισίων ξεκίνησε να χτίζεται κάπου στο 1100 και χρειάστηκε να περάσουν γύρω στα 100 χρόνια για να ανοίξει τις τεράστιες πύλες του στον κόσμο.

Ο τεράστιος και αχανής ναός περιέχει πολλές απεικονίσεις της Παναγίας σε εικόνες και αγάλματα. Οι διάδρομοι του  περιλαμβάνουν αναπαραστάσεις θρησκευτικού περιεχομένου καθώς και τα μυστηριακά παράθυρα τύπου βιτρό.

Τα γλυπτά του, γκαργκόιλς,  είναι σημείο αναφοράς καθώς και σημείο έντονης παραφιλολογίας όσον αφορά το πραγματικό θέμα λατρείας του ναού.

Άλλωστε, χτίστηκε στα συντρίμμια κάποιου παγανιστικού χώρου λατρείας. Οπότε κατά τη διάρκεια των ετών, πολλοί άνθρωποι μπέρδεψαν την τέχνη, την αρχιτεκτονική, τη λατρεία και την πίστη με το κυνήγι μαγισσών.

Το χαρακτηριστικότερο αξιοθέατο του καθεδρικού ναού είναι τα δύο τεράστια κωδωνοστάσια του. Και οι καμπάνες του.

Η ιστορία του ναού περιλαμβάνει αποκαθηλώσεις θρησκευτικών συμβόλων και αγαλμάτων κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, καθώς και τη στέψη του Ναπολέοντος ως αυτοκράτορα της Γαλλίας.

Ο ναός χάνει την παλιά του αίγλη και το κύρος του, καθώς οι πιστοί αρχίζουν να απομακρύνονται λόγω των γεγονότων που έχουν συνδέσει την ιστορία τους με την ιστορία του ναού.

Αργότερα, κάπου στο 1830 ο μεγάλος Βίκτορ Ουγκώ γράφει το μυθιστόρημα του «Η Παναγία των Παρισίων» και ο ναός αποκτά και πάλι αρκετούς επισκέπτες. Μάλλον για να το θέσουμε καλύτερα, ο ναός αποκτά τη φήμη που έχει μέχρι και σήμερα.

Εντάξει, βοήθησαν και οι κινηματογραφικές μεταφορές του έργου.

Ειδικά η τεράστια ταινία της Disney.

~~

Κι ενώ όλος ο κόσμος στρέφει το βλέμμα του προς αυτό το άσχημο θέαμα και παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα, οι έλληνες βρίσκουν για άλλη μια φορά την ευκαιρία να βγάλουν τα απωθημένα τους.

Να σχολιάσουμε το ότι η ελληνική τηλεόραση δεν βρήκε ούτε ένα λεπτό να αφιερώσει σε αυτή τη μεγάλη καταστροφή που έπληξε τη Γαλλία;

Όχι, δε χρειάζεται να το σχολιάσουμε.

Ξέρουμε τι ακριβώς είναι η ελληνική τηλεόραση, ξέρουμε με ποιους ασχολείται η ελληνική τηλεόραση. Δε μας ενδιαφέρει η ελληνική τηλεόραση. Ας μείνει στο σκοτάδι που της αρμόζει.

Όμως, ακόμη έχουμε το διαδίκτυο. Μέχρι να εφαρμοστεί η καινούργια νομοθεσία, μπορούμε να γράφουμε και να σχολιάζουμε ότι θέλουμε, όπως το θέλουμε, όπου θέλουμε. Ευτυχώς αρκετοί συντοπίτες μας εξέφρασαν τη λύπη και το θυμό τους που ένα έργο τέχνης καταστράφηκε.

Αλλά υπήρξε και η πλειοψηφία η οποία βρήκε την ευκαιρία να δείξει την εγωπάθεια και την κακεντρέχεια που μας διακατέχουν σαν φυλή και φάρα.

Ρήσεις τύπου: «Άντε και στα δικά μας» ή «Ο Κουασιμόδος θα κάνει δηλώσεις μετά τη φωτιά;» ή «Ποιος νοιάζεται, ας καεί το σύμβολο της καταπίεσης» εμφανίστηκαν κατά χιλιάδες.

Πραγματικά ντροπή μας.

~~

Δεν έχει σημασία αν είσαι άθεος, θρήσκος, χριστιανός, μουσουλμάνος, λευκός, μαύρος, ψηλός, κοντός.

Η ουσία είναι ότι οφείλεις να αναγνωρίσεις ότι ένα αρχιτεκτονικό διαμάντι το οποίο έχει ζήσει κοντά στα 900 χρόνια καταστράφηκε.

Ένα μνημείο το οποίο έχει φιλοξενήσει τεράστιες προσωπικότητες και έχει διακοσμήσει το περιβάλλον του με τα έργα τέχνης τους, οφείλει τουλάχιστον το σεβασμό σου.

Οπότε αδερφέ, ομοαίματε και συντοπίτη μου άσε την κακία να βγει όταν πρέπει, εκεί που πρέπει, για αυτόν που πρέπει.

Τώρα, όσον αφορά τα αίτια, η εικόνα είναι θολή.

Κάτι οι εργασίες συντήρησης, κάτι η έλλειψη μέτρων πυρασφάλειας στο χώρο, κάτι ο χαμός των Κίτρινων Γιλέκων, οδηγούν σε αβέβαια και τρομακτικά συμπεράσματα.

Πώς γίνεται η Γαλλία να δίνει πόσα δισεκατομμύρια για όπλα το χρόνο ενώ για συντήρηση έργων τέχνης τίποτα, πώς γίνεται σε ένα τεράστιας σημασίας κτίριο να μην υπήρχε πυρασφάλεια, πώς γίνεται να συμβεί αυτό σε μια κρίσιμη για την πολιτική της Γαλλίας περίοδο;

Η ουσία είναι πως η καταστροφή που υπέστη ο ναός είναι ανυπολόγιστη, η καταστροφή που υπέστησαν οι άνθρωποι βλέποντας την είναι μηδαμινή.

Όταν παύεις να νιώθεις μια μικρή θλίψη για τέτοια γεγονότα, χάνεις κάτι από την ανθρωπιά σου.

Βέβαια, οι περισσότεροι είναι κι εκείνοι που δεν είχαν ρίξει έστω ένα δάκρυ όταν κάποια καλοκαίρια ξεβράζονταν σε παραλίες άψυχα σώματα μικρών παιδιών.

Οπότε πώς να ρίξουν ένα δάκρυ για άψυχους τοίχους, οι οποίοι βρίσκονται αρκετά μακριά από τη σπηλιά τους για να τους επηρεάσουν;

~~

Μοιραστείτε το: