Σαν κλασικός αστός, γόνος και συνεχιστής μιας ελληνικής οικογένειας, έκατσα πίσω από το τιμόνι πρώτη φορά στην ηλικία των δεκατριών.

Κάποτε, αιώνες πριν, κάποιο καλοκαιριάτικο πρωινό στο χωριό.

Σε ένα δρόμο που στην κυριολεξία περνούσε αυτοκίνητο ή πεζός ανά δύο ώρες, με τον πατέρα μου στη θέση του συνοδηγού και το χέρι του στο χειρόφρενο.

~~

Πέρα από την ευτυχία και την ελληνική υπερηφάνεια του πατέρα που βλέπει τον κανακάρη του πίσω από το τιμόνι για πρώτη φορά, κράτησα και κάτι άλλο από τη πρώτη μου επαφή με το αυτοκίνητο.

Κι αυτό ήταν η πρώτη κουβέντα του:

“Πριν μπεις μέσα στο αυτοκίνητο να φοράς την ζώνη.”

Και το κάνω μέχρι σήμερα και πιστεύω πως θα το κάνω για πάντα.

~~

Μετά από πολλές βόλτες στο χωριό και πάντα με μηδενική κίνηση, έφτασε και η στιγμή να βγάλω το δίπλωμα μου.

Γράφτηκα σε σχολή, έμαθα τα σήματα, έκανα μαθήματα, λάδωσα, πήρα το δίπλωμα.

Να ’μαι κι εγώ λοιπόν, άλλος ένας στην ουρά όσων έχουν ένα χαρτί που δηλώνει πως είμαι πιστοποιημένος οδηγός, αλλά στην ουσία δεν μπορώ να ξεχωρίσω το γκάζι από τον αναπτήρα.

Και ναι, είμαι τέτοιος. Αλλά δεν είμαι ο μόνος.

~~

Καθημερινά διαπιστώνω αυτό που με λύπη δεν παραδεχόμουν ποτέ, ότι είμαστε λαός απαίδευτος.

Αυτό φαίνεται από πολλά που κάνουμε καθημερινά και χαρακτηριζόμαστε από αυτά, αλλά ίσως το μεγαλύτερο παράδειγμα είναι η οδήγηση.

Σε μια οποιαδήποτε ώρα αιχμής, πάρε οποιονδήποτε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας.

Πανικός και σφαγές, κορναρίσματα και βρισιές, ένα ατέλειωτο παζλ από αυτοκίνητα, πεζούς να φασκελώνουν την ώρα που περνάν εκτός διάβασης και άνευ σηματοδότησης.

Ωραία πράγματα, ευρωπαϊκά.

Πάρε τώρα και μια εθνική οδό, πάρε τις τιτάνιες και δολοφονικές ταχύτητες που αναπτύσσουν τα θηρία που ονομάζονται πλέον αμάξια φορτωμένα με τετρακόσια άλογα.

Πάρε και κοντράκηδες που ξέφυγαν από περασμένη δεκαετία και επειδή τους χάλασε η κονσόλα θέλουν να παίξουν.

Αλλά προτιμούν ένα πιο ρεαλιστικό παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που κοστίζει.

~~

Από επίσημες πηγές, οι νεκροί στην άσφαλτο στην Ελλάδα ανέρχονται σε διπλάσιο αριθμό από όσους υπήρχαν στους παγκόσμιους πολέμους, γύρω στους εκατόν σαράντα χιλιάδες.

Ένα νούμερο που ουρλιάζει πως υπάρχει πρόβλημα, υπάρχει μια κατάσταση που πρέπει να αλλαχτεί και πρέπει να κάνουμε κάτι για αυτό.

Πρέπει να γίνουμε μια κοινωνία ευαισθητοποιημένων ανθρώπων και ικανών να ξεχωρίζει την σημασία μιας κόντρας στις τέσσερις το χάραμα στην παραλιακή και μιας παιδικής αγκαλιάς το απόγευμα μετά τη δουλειά.

Δυστυχώς προς το παρόν όλο το έθνος σύσσωμο αποδεικνύεται ανίκανο να καταφέρει κάτι τέτοιο.

Με λύπηση το παραδέχομαι και πρώτο δείχνω εμένα.

~~

Αλλά δεν είναι ποτέ αργά να αλλάξει ο άνθρωπος και να γίνει καλύτερος. Επειδή ακριβώς αυτό πρέπει να γίνει ο Έλληνας, ή μάλλον ο Ελληναράς οδηγός, ένας καλύτερος άνθρωπος.

Ένας καλύτερος άνθρωπος που δεν τρέχει σε κατοικημένη περιοχή με εκατό χιλιόμετρα, που δεν διπλοπαρκάρει και μετά παρακαλάει τροχονόμους να του σβήσουν την κλήση, που δεν γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους κανόνες ασφαλείας στο οδικό δίκτυο.

Ένας καλύτερος άνθρωπος ο οποίος υπολογίζει την ζωή.

Γενικά, την ζωή.

Ένας τέτοιος άνθρωπος θα εγκληματήσει και το χειρότερο είναι πως θα πιστεύει ότι δεν εγκληματεί όταν το κάνει.

Αυτό πρέπει να αλλάξει κάποτε, καιρός είναι να κοιτάξουμε και κάποιο άλλο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σαν λαός, όχι μόνο το οικονομικό.

Εγώ προσωπικά, μέχρι να αλλάξω σε έναν καλύτερο άνθρωπο, αποφάσισα να κρεμάσω τα κλειδιά και να παίρνω λεωφορείο.

~~

~~

Μοιραστείτε το: