Βρισκόμαστε στην Ελλάδα. Έχουμε περάσει στο σωτήριο έτος Δύο Χιλιάδες και Είκοσι Τρία. Νικήσαμε μία πανδημία. Παλέψαμε με την κατάθλιψη και την αποξένωση.

Βρήκαμε καινούργια όρια για να ξεπεράσουμε. Προσαρμοστήκαμε, καλώς ή κακώς, για αρκετό καιρό σε μια καινούργια ζωή. 

Πλέον καθόμαστε αγκαλιά, διότι κάναμε να δούμε αγαπημένα μας πρόσωπα πολύ καιρό.

Καθότι κλειδωθήκαμε στα κλουβιά μας, τόσο για το Δικό μας – αλλά και το γενικό συμφέρον.

Φτιάξαμε καινούργια πραγματικότητα, επαναδημιουργήσαμε ίσως την παλιά. Ξημερώσαμε και πάμε για ακόμη μια φορά από την αρχή να ζήσουμε.

Στην παλιά ζωή που γνωρίζουμε, ενώ παράλληλα προσπαθούμε να βάλουμε σε καλούπι και την καινούργια την οποία μάθαμε.  

Όλοι μαζί.  

~~()~~

Έχοντας δει τρία χρόνια πριν τη συμφορά να μας χαιρετά, κάποιοι από εμάς περισσότερο κι άλλοι καθόλου ίσως, πίστεψα ότι θα είχαμε ωριμάσει σαν άνθρωποι.

Έχοντας δει και μυρίσει το θάνατο και έχοντας σκίσει κάποιοι από εμάς ένα κομμάτι από το μανδύα του, θεώρησα πως εξελιχτήκαμε.

Προς το κάτι καλύτερο κι ομορφότερο. 

Αλλά όχι. Ώ του θαύματος, δε συνέβη αυτό. 

~~()~~

~~()~~

Ο μεγάλος σεισμός στην Τουρκία επιβεβαιώνει, ακόμη και τώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, ότι απέχουμε κατά πολύ από το μεγάλο ιδεατό πνευματικό κόσμο των προγόνων.

Τους οποίους εξυμνούμε ενώ την ίδια στιγμή ευχόμαστε θάνατο, Χάρο και κακό σε παιδιά και γυναίκες, άντρες και γέροντες. Απλά, μόνο κι επειδή έτυχε να κατοικούν στην άλλη πλευρά του Αιγαίου. 

Και φτάνουν τα όμορφα λόγια. 

~~()~~

Είναι πρωί, είσαι Έλληνας.

Έχεις ξυπνήσει κι ετοιμάζεσαι να πας στη δουλειά σου. Για ένα οκτάωρο, το λιγότερο, θα βρίσκεσαι σ’ ένα περιβάλλον που σιχαίνεσαι.

Θα κάνεις κάτι το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τη σχολή που έχεις τελειώσει. Απεχθάνεσαι το αντικείμενο με το οποίο ασχολείσαι, το μόνο που σε κρατά εκεί μέσα είναι η κατάθεση στο λογαριασμό σου στο τέλος του μηνός.

Παίρνεις ένα βασικό μισθό με τον οποίο προσπαθείς να καλύψεις όλες τις βασικές ανάγκες σου. Στέγαση, τροφή, νερό.

Άντε, εάν είσαι και κωλόφαρδος, και ηλεκτρικό.

Το μήνα σου περισσεύουν ίσως είκοσι ευρώ για αποταμίευση, ή για να βγεις μια μέρα μέσα σε μία εβδομάδα από όλο το μήνα να πιες τόσο ώστε να μη θυμάσαι την επανάληψη της ζωής που έρχεται με την έλευση του επόμενου μηνός. 

Αυτή είναι η ζωή σου και τελειώνει λεπτό με το λεπτό, όπως είχε πει κι ο Τάιλερ. 

~~()~~

~~()~~

Αδερφέ κι αδερφή, πόσο μαλάκας μπορεί να γεννήθηκες και σε τί είδους μαλάκα μπορεί να μεταλλάχτηκες ώστε να εκστομίζεις τη σιχαμένη φράση: 

“Καλά να πάθουν, όλα εδώ πληρώνονται”. 

Ένας τεράστιος σε μέγεθος σεισμός πλήττει μια χώρα. Ακολουθεί ένα δεύτερος της ίδιας κλίμακας. Κτίρια πέφτουν λες και είναι ντεκόρ ταινίας.

Άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να ξυπνήσουν και θάβονται κυριολεκτικά μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. Η επόμενη μέρα βρίσκει δύο χώρες, Τουρκία και Συρία να μετρούν σχεδόν δύο χιλιάδες νεκρούς.

Τα νούμερα των αγνοουμένων δεν έχουν υπολογιστεί ακόμη.  

Βλέπεις στους δρόμους ανθρώπους ντυμένους με οτιδήποτε μπόρεσαν να αρπάξουν, τη στιγμή που το βιος τους γκρεμιζόταν, σε συνθήκες ψύχους.  

Παιδιά να κλαίνε ψάχνοντας τους γονείς τους. Γονείς να δακρύζουν φωνάζοντας σε κάποιο θεό για βοήθεια.  

Κι εσύ, κι εσείς, θα πω κι εμείς, ψιθυρίζουμε τη σιχαμένη εκείνη φράση: καλά να πάθουν.  

~~()~~

~~()~~

Η ιστορία αποτελεί το παρελθόν. Τη διαβάζουμε, μαθαίνουμε, τιμούμε και θυμόμαστε ανθρώπους και γεγονότα λόγω αυτής.

Όμως, ζούμε στο παρόν.

Και το παρόν έχει μία και μόνο γκόμενα, την Αλληλοβοήθεια. Όσοι φαντάζονται ότι το παρόν γαμάει και την εκδίκηση μαζί με τη χαιρεκακία, τότε λυπάμαι που το λέω, είναι απέναντι από εμάς. Τους λίγους.

Τους ηλίθιους, τους προδότες.  

~~()~~

Δεν έχεις να χωρίσεις κάτι με τον Αποστόλη, το Γιώργο, το Νίκο από απέναντι. Αντιθέτως, έχεις να μοιραστείς πολλά. Είσαι ίδιος με αυτούς τους ανθρώπους.  

Αμέριστη συμπαράσταση στους λαούς της Τουρκίας και της Συρίας.  

Και αδερφέ μου Έλληνα,  προγονολάτρη και συνεχιστή του Αλέξανδρου και του Λεωνίδα, μην είσαι τόσο κακός. Η ζωή είναι ρόδα. 

Να το θυμάσαι.

Μη γίνεσαι μαλάκας. 

~~()~~

~~()~~

Μοιραστείτε το: