Μια γνωριμία με την Όασις

Το κέντρο υποστήριξης εξαρτημένων ατόμων Όασις ιδρύθηκε το 2002, από τον πρόεδρο του, κύριο Δαμιανό Δουίτση.

Συγκεκριμένα, το κέντρο υποστήριξης Όασις, απευθύνεται σε εξαρτημένα από τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, το τζόγο, το διαδίκτυο, άτομα.

Έχει αποσπάσει πολλά βραβεία για τη δράση του. Έχει βραβευτεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το Υπουργείο Υγείας αλλά και τη Νομαρχία Θεσσαλονίκης.  

Μεταξύ των πρώτων ανθρώπων που συνέβαλλαν στη δημιουργία του κέντρου, ήταν και ο πρώην δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης.  

~~

Επισκεπτόμενοι το κτίριο το οποίο στεγάζει την Όασις, είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον πρόεδρο του κέντρου αλλά και με άλλα πρώην εξαρτημένα άτομα.

Ακούσαμε την προσωπική μαρτυρία του κυρίου Δουίτση, ακούσαμε τις ιστορίες των υπόλοιπων παρευρισκόμενων ανθρώπων.  

~~

~~

Η συζήτηση μας ξεκίνησε με τα βασικά ερωτήματα που μπορεί να έχει κάποιος νεοφερμένος στο κέντρο αποτοξίνωσης: 

Πώς ξεκινάει την προσπάθεια του, από ποιους μπορεί να βοηθηθεί, πότε θα αρχίσει να αισθάνεται καλύτερα με τον εαυτό του και το βασικότερο των ερωτημάτων, αν θα σταματήσει μια και καλή, για πάντα, να είναι εθισμένος. 

Η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα συγκεκριμένα είναι αυτή που εντυπωσιάζει: ναι μεν, μετά από αρκετή προσπάθεια και μια χρονοβόρα διαδικασία ο άνθρωπος μπορεί να σταματήσει να είναι εθισμένος στην οποιαδήποτε ουσία ή κατάχρηση.

Όμως και να μπορέσει να πετύχει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να έχει στο μυαλό του ότι ο ίδιος είναι επιρρεπής. 

~~

Ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος ίσως να απέχει από τα βαριά ναρκωτικά για παράδειγμα είκοσι χρόνια, ξέρει ότι μπορεί να ξανακυλήσει στον κόσμο τους.

Έτσι λοιπόν κόβει την οποιαδήποτε κατάχρηση.

Σταματά ακόμη και το τσιγάρο, αν καπνίζει. Σταματά την οποιαδήποτε κατανάλωση αλκοόλ, όσο μικρή ή μεγάλη θα ήταν η ποσότητα που θα κατανάλωνε.

Βάζει τον εαυτό του, μετά από μια πολλή μεγάλη μάχη, χρονοβόρα και επίπονη, σε μια διαρκή εποπτεία.

Όχι τόσο από το περιβάλλον του εκάστοτε κέντρου απεξάρτησης και υποστήριξης, όπως η Όασις.

Η διαρκής αυτή εποπτεία μπαίνει από τον ίδιο του τον εαυτό.  

~~

Η αρχή για την αντιμετώπιση του προβλήματος του εθισμού, ξεκινά από το εθισμένο άτομο.

Πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του εθισμού του στην οποιαδήποτε ουσία, αναγνωρίζοντας ο ίδιος ότι υπάρχει πρόβλημα.

Η παραδοχή του προβλήματος εθισμού από έναν άνθρωπο, είναι η μισή δουλειά της απεξάρτησης.  

Η απεξάρτηση αυτή καθαυτή σαν διαδικασία και πραγματικότητα, είναι δύσκολη. Είναι δύσκολο να σταματήσει ο οποιοσδήποτε κάτι το οποίο πίστευε ότι του έδινε ζωή.

Επειδή, δυστυχώς, οι περισσότεροι εξαρτημένοι νομίζουν ότι ζουν μέσα από την εξάρτηση τους. Ακόμη και οι άνθρωποι οι οποίοι είναι εξαρτημένοι από τα βαριά ναρκωτικά.  

~~

Ένα ακόμη στοιχείο το οποίο μας έκανε εντύπωση, ήταν η ηλικία των ατόμων που βιώνουν κατάσταση εξάρτησης.

Δεν έχει κάποιο σταθερό μοτίβο, μπορεί με την ίδια ευκολία κάποιος άνδρας μεσήλικας να εθιστεί στα ναρκωτικά όπως κι ένα κορίτσι προεφηβικής ηλικίας.  

Τα παραδείγματα παιδιών εθισμένων σε ουσίες είναι αρκετά, δυστυχώς.

Από τις διηγήσεις του κυρίου Δουίτση, μάθαμε ότι την ώρα που μιλούσαμε, δυο κορίτσια  από τις ηλικίες των δεκατριών ετών είχαν δρομολογήσει με συγκεκριμένο τρόπο τη ζωή τους.  

~~

Αναφερόμαστε σε μια περίπτωση ενός μικρού κοριτσιού, σε εξάρτηση από βαριά ναρκωτικά και οικογενειακή κακοποίηση.

Η μικρή κακοποιούσε την οικογένεια της, έβγαινε στη νύχτα για να βρει χρήματα για τη δόση της (δυστυχώς με όσα συνεπάγονται με αυτό) και έπειτα χανόταν στον κόσμο των ναρκωτικών.  

Μια άλλη περίπτωση αναφέρεται στον εγκλεισμό ενός κοριτσιού σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, λόγω αυξημένης επιθετικότητας και βίαιων τάσεων.

Οπότε βλέπουμε ότι οι ηλικίες και τα συμπτώματα της εξάρτησης ποικίλουν, ανάλογα με τον εξαρτημένο άνθρωπο.  

Όσον αφορά τον εθισμό στο διαδίκτυο, οι άνθρωποι του κέντρου Όασις δήλωσαν ότι πρόκειται για μια βαριάς μορφής εθισμό, όπως επίσης δήλωσαν ότι είχαν προβλέψει ότι θα χρειαζόταν η βοήθεια σε εξαρτημένα από το διαδίκτυο άτομα από το 2010.  

~~

Τελειώνοντας τη συζήτηση, το συμpέρασμα που βγάλαμε ήταν ένα:

Ο εθισμός αντιμετωπίζεται μόνο εάν θέλει ο εθισμένος άνθρωπος να αντιμετωπιστεί. Όπως αναφέραμε, η παραδοχή του προβλήματος είναι το 50% της λύσης του προβλήματος. 

Οπότε και μια παρότρυνση:

Εάν έχει κάποιος άνθρωπος ένα πρόβλημα και το καταλάβουμε, ας μιλήσουμε, ας ζητήσουμε βοήθεια για λογαριασμό του.

Θα τον βοηθήσουμε να βοηθήσει τον εαυτό του.

Και είναι η μεγαλύτερη ευτυχία αυτή, η βοήθεια σε άνθρωπο που όντως τη χρειάζεται, ακόμη κι αν δεν το παραδέχεται ο ίδιος στην αρχή.

~~ 

~~

Το κείμενο έγραψε η Ανδρομάχη Αθαναηλίδου