Μια πεντάδα τραγουδιών για σχολείο

Πάλι σχολείο;

Ο Σεπτέμβρης ήρθε και έφερε μαζί του τη μεγάλη μας αγάπη, το σχολείο.

Ξεκινάει και πάλι η συνήθεια που έγινε ή θα γίνει λατρεία. Πρωινό ξύπνημα στις επτά. Στις οκτώ προλαβαίνεις και προσευχή.

Για επτά ώρες μέσα σε ένα κτίριο προσπαθείς να καταλάβεις νόμους και ορισμούς.

Στις δύο το μεσημέρι γυρίζεις σπίτι και προσεύχεσαι να υπάρχει κάτι που σου αρέσει για φαγητό. Και υπάρχουν μπάμιες.

Έπειτα παλεύεις με τις εργασίες της ημέρας μέχρι να έρθει η ώρα για το φροντιστήριο.

Μετά το φροντιστήριο περιμένεις να έρθει η ώρα για την βραδινή ταινία και τελικώς, τον ύπνο.

Κι η επόμενη ημέρα φωτοτυπία της προηγούμενης.

Τι το καλύτερο;

Πράγματι όμως, είναι ότι καλύτερο. Αλλά στα του σχολείου θα επανέρθουμε προς το τέλος.

Προς το παρόν θα προσπαθήσω να θυμηθώ κάποια τραγούδια που μου θυμίζουν και σου θυμίζουν την έναρξη της σχολικής χρονιάς.

Κι όχι μόνο την έναρξη, αλλά και την διάρκεια της. Ελπίζω να μην έχουν αλλάξει τόσο οι γενιές και πέσω έξω με τους μικρότερους. Κι ελπίζω να γίνει κατανοητή η αναφορά μου στο δεύτερο πρόσωπο.

Και όχι, δεν θα βάλω το “Wake Me Up When September Ends” στη λίστα.

~~{}~~

Από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια που κάνουν το σχολείο να φαντάζει μια φυλακή.

Υπερβολή.

Το ακούς ακόμη περισσότερο όποτε πλησιάζουν οι μέρες του Σεπτέμβρη. Ακόμη κι αν δε σου αρέσουν οι Pink Floyd, ταυτίζεσαι με κάθε λέξη τους.

Το μότο: 

“We don’t need no education / We don’t need no thought control, No dark sarcasm in the classroom / Teachers leave them kids alone”

θα μείνει για πάντα στο κεφάλι σου.

Κάποτε θα προσπαθήσεις να το εκφωνήσεις και σε ένα συμβούλιο του 15μελούς, αλλά απλά θα προκαλέσεις το γέλιο των συμμαθητών σου.

~~{}~~

Ένα από τα ωραιότερα που συνέβησαν στα σχολικά χρόνια είναι ότι ανακάλυψες τους Offspring.

Από τις πιο ωραίες μπάντες της παιδικής σου ηλικίας.

Και το συγκεκριμένο κομμάτι είναι από αυτά που σε κάνουν να σηκώνεσαι με όρεξη το πρωί. Ή με κατάθλιψη, ανάλογα πως και από ποια οπτική βλέπεις το νόημα του.

Γιατί μέσω αυτού νιώθεις πως εάν αποτύχεις στα του σχολείου θα καταλήξεις για πάντα στο σπίτι των γονιών σου. Με συντροφιά μια κιθάρα και κάτι τρύπια ρούχα.

Από την άλλη, εάν δεν θέλεις να καταλήξεις έτσι, προσπαθείς με τα όλα σου για να το αποφύγεις.

Γενικά είναι κομματάρα, πέρα από τα βαρύγδουπα νοήματα του.

~~{}~~

Εδώ είσαι κάπου στα τέλη του Λυκείου. Νιώθεις μια οργή που πηγάζει από το κομμάτι, το παίζεις και ψαγμένος επειδή είναι ένα με σχετικά χαμηλό τέμπο τραγούδι.

Όποτε το ακούς ένα σενάριο ξετυλίγεται στο κεφάλι σου.

Συνήθως φαντασιώνεσαι κάποιο συμβάν της προηγούμενης χρονιάς και σχετίζεται με κάποιον καθηγητή.

Λαμβάνεις έναν πρωταγωνιστικό ρόλο και οδηγείς τον καθηγητή στην δικαιοσύνη που ονομάζεται “Λυκειάρχης”.

Όλοι σε αγαπούν και τραγουδούν με ένα στόμα, μια φωνή. Αλλά η συνείδηση σου απαντά: 

“Feelings, sensations that you thought was dead / No squealing, remember that it’s all in your head.”

Ξυπνάς στο θρανίο, και μουρμουράς το κομμάτι από το σχολείο μέχρι το σπίτι όταν σχολάς.

~~{}~~

Αν υπάρχει ένα κομμάτι που σε πιάνει από το χέρι κάθε νέα σχολική χρονιά, είναι αυτό.

Σε πιάνει και σε οδηγεί, με πολλή οργή που δεν καταλαβαίνεις για ποιόν λόγο υπάρχει. Ίσως το κλιπάκι σε έκανε να το συνδυάσεις με το σχολείο.

Ίσως συνδύασες τον χώρο που βλέπεις στην οθόνη με τον χώρο γυμναστικής σου. Ίσως συνδύασες τον Kurt Cobain με εσένα και τα κοριτσάκια που χορεύουν με τις συμμαθήτριες σου.

Ίσως είναι και ο λόγος που άφησες μακριά τα μαλλιά και άρχισες να φοράς και σταράκια.

Ίσως είναι ο λόγος που άρχισες να γρατζουνάς κιθάρα.

Ίσως είναι ο λόγος που δεν θα ανοίξεις ξανά βιβλίο.

Ίσως είναι ο λόγος που θα τελειώσεις μια οποιαδήποτε ιδιωτική σχολή και θα δουλεύεις δώδεκα ώρες την ημέρα για μια ζωή.

Ίσως είναι ο λόγος που θυμάσαι με νοσταλγία το σχολείο.

Εκεί συμφωνούμε.

~~{}~~

Δε γνωρίζεις γιατί, αλλά είναι ένα διαχρονικό κομμάτι που συνδυάζεται με τα πάντα.

Συνδυάζεται με επιστροφή στο θρανίο, με παράδοση βαθμών, με μια απόρριψη.

Με μια Σαββατιάτικη έξοδο, με ένα Κυριακάτικο ξύπνημα για διαγώνισμα φροντιστηρίου.

Το ακούς από πάντα, από τα χρόνια του Γυμνασίου μέχρι και την ημέρα του γάμου σου. Θαρρείς και αυτό το τραγούδι βρισκόταν πάντα μέσα στον χωροχρόνο.

Και τότε είναι που συνειδητοποιείς πως το σχολείο έχει τελειώσει.

Κι εσύ έχεις μόνο αναμνήσεις, χαρτιά για τον τοίχο σου, και μουσική. Τότε θα προσέξεις ένα μέρος των στίχων των R.E.M. νιώθοντας ένα σφίξιμο στο στομάχι.

“That was just a dream / Just a dream”.

~~{}~~

Αν και προσπάθησα να μην το βαρύνω, στο τέλος δεν τα κατάφερα.

Καλή επιστροφή στα θρανία για μικρούς και λίγο μεγαλύτερους. Πέρα από την πίεση και το άγχος, ειδικά για τα παιδιά που δίνουν εξετάσεις, διανύετε μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής σας.

Διασκεδάστε την όσο δεν πάει άλλο.

~~{}~~