Μουσική και ψυχική ηρεμία

Η ψυχική ηρεμία μας πάνω από όλα.

Η μουσική με βοήθησε να βρω την ψυχική ηρεμία μου. Η μουσική με βοήθησε να φτιάξω από την αρχή τη σχέση με την ψυχή μου, η οποία περνούσε κάποτε μια κρίση.

Μέσω της μουσικής μπόρεσα και βρήκα φως σε μερικά σκοτεινά σημεία στην πορεία της ζωής μου. Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος, σίγουρα δεν αντιμετώπισα δυσκολίες μόνο εγώ.

Σίγουρα δε βρήκα μόνο εγώ μια παρηγοριά στην αρχή του προβλήματος και μετέπειτα μια διέξοδο μέσω της μουσικής.

Όλοι αναζητούμε το πολυπόθητο για να περπατήσουμε στη ζωή μας, την ψυχική ηρεμία.

Δυστυχώς κάτι το τόσο κοινό και φυσιολογικό τείνει να γίνει σπάνιο. Ένα σπάνιο είδος ανθρώπου, χωρίς όνομα, δείχνει να κατέχει το νέο δαχτυλίδι του Saruman: την ψυχική ηρεμία.

Όντας παιδιά, είναι λογικό να περάσουμε τη λεγόμενη “περίοδο κατάθλιψης.” Πολύ αδόκιμος ο όρος.

Κάτι ο πρώτος κι εφηβικός έρωτας, κάτι το επαναστατικό πνεύμα που ξυπνά, πέφτουμε στο λάκκο της.

Κι εκεί παραμένουμε, περιμένοντας να έρθει κάποιο χέρι και να μας τραβήξει και πάλι σε στέρεο έδαφος. Να μας ανεβάσει. Κι ίσως να μας ρίξει κι ένα χαστούκι φιλικό, για να μας συνεφέρει.

Στην εφηβική λοιπόν “περίοδο κατάθλιψης”, το χέρι που με σήκωσε ήταν το παρακάτω κομμάτι.

Μεταμφιεσμένο σε ένα φίλο καρδιακό, με σήκωσε και με έβαλε και πάλι στο δρόμο που έπρεπε να είμαι.

~~{}~~

Όσοι παρακολουθούσαμε τότε την πορεία των Peppers κι είχαμε δει το παραπάνω κλιπ, αναρωτιόμασταν: πότε θα βγει το παιχνίδι να το παίξουμε.

Τελικά δε βγήκε ποτέ, όμως το Californication ήταν η αιτία που η ψυχική μου υγεία επανήλθε στο Ζενίθ της στην εφηβική ηλικία. Πολύ λογικό, αφού μιλάμε για ένα από τα χαρακτηριστικότερα κομμάτια όλων των εποχών.

~~{}~~

Μια άλλη περίπτωση στην οποία βούλιαξα στη λήθη, ας πούμε, ήταν αυτή του στρατού.

Κακά τα ψέματα, για όλους τους άντρες είναι μια ιδιαίτερη περίοδος της ζωής τους. Ειδικά όταν μιλάμε για μαμάκηδες, σαν κι εμένα.

Ο στρατός λοιπόν, τείνει να καταρρακώνει την ψυχική ηρεμία μας από την πρώτη στιγμή που τον σκεφτόμαστε. Πού θα πάω, με ποιους θα βρεθώ, τί θα κάνω εκεί;

Τέτοιου τύπου ερωτήματα μας βασανίζουν, τέτοιου τύπου ερωτήματα βασάνιζαν κι εμένα.

Σιγά – σιγά λοιπόν έπεσα και πάλι στο γνώριμο πλέον λάκκο, περιμένοντας ένα χέρι να με βοηθήσει να βγω προς τα έξω.

Εδώ, στο ρόλο του διασώστη, βρέθηκε ένα κομμάτι εντελώς διαφορετικό από τα είδη μουσικής που έχω συνηθίσει να ακούω:

~~{}~~

Ναι, δεν έχει καμία σχέση με στρατό ή με έντονες ψυχολογικές καταστάσεις, όμως ήταν εκεί όταν έπρεπε να είναι.

Ναι, ίσως είναι ένα ανάλαφρο κομμάτι το οποίο δεν έχει να δώσει πολλά πέρα από έναν ωραίο ρυθμό και ένα μέτριο στίχο.

Όμως την περίοδο του στρατού το άκουγα σαν ένα ευαγγέλιο το οποίο με βοήθησε να ορθώσω ανάστημα και να βγάλω τη θητεία όσο καλύτερα μπορούσα.

Πλέον, όποτε και να το ακούσω, θυμάμαι εκείνη την περίοδο και χαίρομαι που το ανακάλυψα. Χαίρομαι που με βοήθησε.

~~{}~~

Άλλη μια περίπτωση που η ψυχική μας ηρεμία βρίσκεται στα τάρταρα: μια απροειδοποίητη απόλυση.

Μια που ξυπνάς να πας στη δουλειά έχοντας στο νου το Σάββατο και την αγορά που θα κάνεις.

Δύο που πας στο γραφείο, σε καλεί ο προϊστάμενος και σου ανακοινώνει την απόλυση σου. Λόγω περικοπών.

Ξαφνικά όλος ο κόσμος αρχίζει και ταρακουνιέται. Όλα τα σχέδια σου αναφλέγονται και εσύ πηγαίνεις πολλά χρόνια πίσω.

Νιώθεις να γλιστράς και πάλι στο γνώριμο λάκκο.

Μια ταμπέλα “Καλώς ήρθες” με περίμενε όταν έπεσα για αυτό το λόγο εκεί μέσα. Κι άντε πάλι να περιμένω κάποιο χέρι να δεήσει να έρθει και να με σηκώσει, να με βγάλει από εκεί κάτω.

Ένας φίλος θα φανεί, δε θα φανεί;

Αυτό σκεφτόμουν, για αρκετό καιρό μάλιστα. Τελικά, επειδή η ζωή μας αγαπά, ήρθε.

~~{}~~

Απλή, καλή, παραδοσιακή συνταγή. Stone Sour και η ψυχική ηρεμία βρίσκεται και πάλι στο Ζενίθ της.

Μετά από μια προσεκτική ακρόαση, η οποία διήρκεσε μέρες, πήρα τα πάνω μου. Έψαξα κάτι καινούργιο, προσαρμόστηκα στο νέο μου τρόπο ζωής, βρήκα κάτι καλύτερο και ένιωσα και πάλι καλά.

Οπότε για ακόμη μια, νομίζω για τρίτη φορά, ο λάκκος που πεινά δε με κατάπιε. Κι ο σωτήρας – διασώστης μου και πάλι ήταν η μουσική.

~~{}~~

Με αυτά τα κομμάτια πέρασα κάποιες άβολες και δύσκολες καταστάσεις της ζωής μου. Όχι, δεν τα άκουγα κατά τη διάρκεια του προβλήματος.

Τα άκουσα κι άρχισα να σκέφτομαι ότι το πρόβλημα δεν υπάρχει καν.

Η κατάσταση που περνάω δεν είναι εκεί, είναι δημιούργημα της δικής μου πραγματικότητας και φανταστικής ή μη ρεαλιστικής αντιμετώπισης της.

Έτσι λοιπόν κατάφερα να σηκωθώ και να αντιμετωπίσω το οτιδήποτε. Η μουσική ήταν εκεί, η μουσική με βοήθησε.

Και βοήθησε, βοηθά και θα βοηθήσει κι άλλους.

Αρκεί να απλώσουμε το χέρι όταν μας προτείνει το δικό της. Ειδικά όταν βρισκόμαστε σε έναν λάκκο χωρίς ελπίδα και μέλλον.

~~{}~~