Μετά από αρκετό καιρό, είμαστε και πάλι πίσω από τις επάλξεις, πίσω από τις πολεμίστρες, πίσω από τα κειμενογραφικά αναχώματα.

Έτοιμοι να έρθουμε αντιμέτωποι με το ταξικό μίσος και τη μισαλλοδοξία, να απωθήσουμε την ασχήμια της πραγματικότητας που μας περικλείει και να στεφθούμε επαναστάτες.

Για ακόμη μια φορά, είμαστε εδώ, για να σηκώσουμε το βάρος που μας αναλογεί στα διαδικτυακά δρώμενα, να γράψουμε τις όποιες αηδίες γράψουμε και κατόπιν, να μας δοξάζουν οι μυριάδες στα σχόλια και στα προσωπικά μηνύματα.

Και τώρα, μετά από έναν πρόλογο ο οποίος δεν είχε καμία απολύτως ουσία και ουδεμία συνοχή, πάμε στο κυρίως θέμα. 

~~{}~~

~~{}~~

Όταν μεγαλώναμε, εμείς, οι σημερινοί τριαντάρηδες, είχαμε μια ιεροτελεστία κάθε Σαββατοκύριακο.  

Να σηκωνόμαστε από τις έξι το χάραμα, αχάραγα όπως έλεγε και η γιαγιά η Σοφία, και να λιώνουμε το μυαλό μας στα παιδικά που μας τάιζε απλόχερα η ιδιωτική μας τηλεόραση.  

Κάτι πρωινά όμως, τύχαινε να είναι μαζί μας και ο πατέρας μας, ή ο μεγαλύτερος μας αδερφός. Ή κάποιος ενήλικος, ο οποίος δεν ήθελε να βυθιστεί μαζί μας στον κόσμο των κινουμένων σχεδίων.  

Οι κατάρες που δεχόταν όταν έκανε την κίνηση να πάρει το τηλεκοντρόλ και να αλλάξει το κανάλι μας, επειδή το κανάλι των παιδικών ήταν το Δικό μας κανάλι, συναγωνίζονταν εκείνες των Μαγισσών στους αστούς κατά τη Μαύρη περίοδο.  

Τέλος πάντων, το κανάλι άλλαζε, η οθόνη γέμιζε με τη βαρετή εικόνα μιας βιντεοταινίας παλιάς, εμείς απλά δείχναμε τη δυσαρέσκεια μας με ένα κατσούφικο και βαριεστημένο ύφος.  

~~{}~~

~~{}~~

Τότε, στα παλιά τα χρόνια όπως λέγανε και οι γιαγιάδες (και η Σοφία και η Αφροδίτη), η τηλεόραση τις πρωινές ώρες, συνήθιζε να προβάλλει ταινίες Western.

Ναι, σε αυτό οφείλεται η αγάπη που κρατήσαμε μερικοί εξ ημών για αυτές τις ταινίες, τις βλέπαμε από μικρά παιδιά.  

Επειδή, θέλοντας και μη, είχαμε ξυπνήσει, θέλαμε να δούμε τηλεόραση, ο ισχυρός της αγέλης μας επέλεξε πρόγραμμα.

Το βλέπαμε, το είδαμε και ακόμη και σήμερα συνεχίζουμε να το βλέπουμε.

Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο τότε, ένας καλός cowboy με ένα άλογο κι ένα εξάσφαιρο να μπαίνει σε μια πόλη γεμάτη κακούς και να σώζει όλους τους κατατρεγμένους.

Αλλά υπήρχαν πολλές και διαφορετικές ιστορίες στα western. 

Δε θυμάμαι σε ποια ταινία ήταν, είχα ήδη μυηθεί στο μαγικό κόσμο τους, ξυπνούσα πλέον με διάθεση να δω κακούς να τιμωρούνται από το μοναχικό καβαλάρη, όταν είδα για πρώτη φορά Ινδιάνους.  

~~{}~~

~~{}~~

Ήμουν σίγουρα κάπου στα πέντε, καθώς το σχολιάζαμε τη Δευτέρα στο νηπιαγωγείο, όσο μπορούσαμε.

Οι Ινδιάνοι και η κουλτούρα τους ήταν κάτι που δεν είχα ακούσει ποτέ, όμως με την πρώτη ματιά, κάτι με τράβηξε στην εικόνας τους.

Φτερά πολύχρωμα, φορεσιές από δέρματα, μακριά μαλλιά, χάντρες και βραχιόλια, όλα ήταν ένα μωσαϊκό του οποίου ήθελα να γίνω μέρος εκείνη τη στιγμή.

Όχι, αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν κυκλοφορώ με δερμάτινα παντελόνια και φτερά στα μαλλιά μου, συγκρατήθηκα. Με μεγάλη δυσκολία βέβαια, αλλά συγκρατήθηκα.

Και ναι, ένα παιδί πέντε χρονών, τί θα προσέξει αν όχι τα φτερά και τα βαμμένα πρόσωπα;  

~~{}~~

Έπειτα από λίγο καιρό, κυκλοφόρησε η ταινία της Pocahontas. Είναι ακόμη και σήμερα, μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, σίγουρα η τρίτη αγαπημένη μου της Disney.

Οι Άγγλοι άποικοι σε ένα ταξίδι τους στο Νέο κόσμο, έρχονται σε επαφή με τους γηγενείς κατοίκους του.

Εκεί, ο Τζον Σμιθ και η Ινδιάνα κόρη του Αρχηγού Παουάταν (πραγματικά πρόσωπα και οι τρεις εν τω μεταξύ) ερωτεύονται, όμως η αγάπη τους τελειώνει άδοξα.

Κακό, αλλά ωμό και αληθινό, όπως μας είχε συνηθίσει κάποτε η Disney. 

~~{}~~

Οι δύο αυτές ιστορίες – γνωριμίες με τους Ινδιάνους, με τους Αυτόχθονες Αμερικάνους, με τους Γηγενείς του Νέου Κόσμου, όπως κι αν θέλει κάποιος να τους ονομάσει, καθόρισαν τη ζωή μου κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος.

Και γιατί; 

Επειδή στην πρώτη περίπτωση, στην ταινία western, έχουμε το εξής: οι κακοί ινδιάνοι καβαλάνε τα άλογα τους και ληστεύουν τις άμαξες, ρημάζοντας και σκοτώνοντας οποιονδήποτε.

Έρχεται ο καλός λευκός cowboy, σκοτώνει ολόκληρο το ινδιάνικο χωριό κι αισθανόμαστε μια δικαίωση και έχουμε κι ένα ωραίο τέλος στην ιστορία.

Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε κάτι διαφορετικό: λευκοί άποικοι και Ιθαγενείς πολεμούν για κάτι που ο καθένας θεωρεί δικό του και δεδομένο.

Τη Γη, την ελευθερία, την επιβίωση.  

Τί μας δείχνουν οι ταινίες; Ότι οι Ινδιάνοι είναι οι κακοί και οι Λευκοί οι καλοί. Εμείς όμως μπορούμε να σκεφτούμε, ειδικά τώρα, τόσα χρόνια και τόσα βιβλία μετά. 

~~{}~~

~~{}~~

Πάμε λοιπόν, σε ένα μικρό συμπέρασμα: ο Λευκός είναι ο κακός.

Σε κάθε περίπτωση, σε όλες τις ταινίες που έχω δει από μικρός μέχρι και σήμερα, ο Ινδιάνος διψά για αίμα.

Στην πραγματικότητα όμως, ο λευκός είναι ο αιμοσταγής άγριος που θέλει να σκοτώσει. Ο Ινδιάνος είναι αυτός που αμύνεται.

Ο Ινδιάνος είναι αυτός που με νύχια και με δόντια κρατιέται σε ότι βρίσκει και αντιμάχεται τον Λευκό.  

Σε όλες τις εκφάνσεις του.  

~~{}~~

Ο Λευκός είναι οι πολυκατοικίες που κρύβουν τον ουρανό στη μεγαλούπολη.

Είναι τα ταχυφαγεία με της αμφιβόλου ποιότητας κρέατα. Είναι ο ρύπος της ατμόσφαιρας και η δηλητηρίαση του αέρα.

Είναι η σφαγή των ειδών και η εξαφάνιση των ζώων.

Ο Λευκός είναι ότι το εύκολο, το γρήγορο και το βολικό συνηθίσαμε για να προσποιηθούμε ότι ζούμε.

Είναι κάτι παραπάνω από το χρώμα του δέρματος. Είναι η σήψη που κουβαλάμε σαν άνθρωποι από πάντοτε.

Ο Λευκός είναι εκείνος που πρέπει να πεθάνει στην ταινία. Που πρέπει να πεθαίνει στις ταινίες.

Επειδή πλέον μεγάλωσα, χαίρομαι που διάλεξα το στρατόπεδο, μάλλον την πλευρά, του Ινδιάνου. Όσο μπορώ, με όποιον τρόπο μπορώ, τη στηρίζω ακόμη και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. 

~~{}~~

Μοιραστείτε το: