Πέντε αγαπημένα κομμάτια από Disney

Η Disney μας έχει χαρίσει πολλές καλές κλασικές ταινίες κινουμένων σχεδίων. Η Disney μας έμαθε από πολύ μικρούς μια σκληρή αλήθεια για τη ζωή.

Ότι πολύ απλά, τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλα μπορούν να αλλάξουν εκεί που δεν το περιμένεις.

Τώρα βέβαια, θα αναρωτηθεί κάποιος:

“Καλά, είναι ωραίο ένα τέτοιο μήνυμα να περνά σε παιδιά κάτω των δέκα ετών;” Να σου πω, ναι. Είναι ένα, δε θα το έλεγα ακριβώς ωραίο μήνυμα, αλλά θα το έλεγα αληθινό.

Αλλά αρκετά με την εισαγωγή.

Θα ταξιδέψω στο χρόνο και θα ανασύρω πέντε κομμάτια από ταινίες Disney που θυμάμαι και ανατριχιάζω ακόμη και σήμερα.

Τα περισσότερα τραγούδια θα είναι στην ελληνική γλώσσα καθώς έτσι είδα τις κλασικές αυτές ταινίες την πρώτη φορά.

Και ναι, είμαι ακόμη παιδί όπως είναι οι περισσότεροι της γενιάς μου. Και θα είμαστε για πάντα παιδιά. Με όλη τη σημασία της λέξης.

~~{}~~

Η Ποκαχόντας βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1995. Για πολλά παιδιά ήταν η πρώτη επαφή με την ινδιάνικη κουλτούρα. Ευτυχώς το κινούμενο σχέδιο απέχει αρκετά από την πραγματική ιστορία.

Τα “Χρώματα του Ανέμου” αποτελούν μια παρουσίαση του κόσμου της Ποκαχόντας στον άγγλο λοχαγό Τζον Σμιθ.

Από μια βόλτα στο δάσος και μια περιγραφή του, καταλήγει στο συμπέρασμα για την ισότητα και την αρμονία που πρέπει να υπάρχει στη φύση.

Κάτι το οποίο πραγματικά πίστευαν οι Ινδιάνοι.

Είναι μια καλή αφορμή για κάποιο παιδί να αρχίσει να ψάχνει μέσα από παραμύθια ή άλλα κινούμενα σχέδια το μαγικό κόσμο της ινδιάνικης κουλτούρας. Εγώ τουλάχιστον αυτό έκανα τότε.

Και δεν το μετάνιωσα καθόλου.

~~{}~~

Πάντα μου άρεσε η ιστορία του Ταρζάν όταν ήμουν μικρός. Κάτι η παιδική αθωότητα του όταν πρωτοσυνάντησε ανθρώπους, κάτι ο “βασιλιάς της ζούγκλας” που εξουσίαζε τα ζώα. Κάτι η συγκινητική ιστορία του.

Ήταν αρκετά για να χαρώ όσο λίγες φορές για ταινία της Disney.

Το παραπάνω κομμάτι είναι και το μόνο που μου αρέσει περισσότερο στην αγγλική του έκδοση. Ίσως να ευθύνεται για αυτό και ο τεράστιος Phill Collins.

Στην ουσία ακούμε και βλέπουμε την ενηλικίωση του Ταρζάν.

Από παιδί χωρίς ευθύνες, μεγαλώνει και προετοιμάζεται να γίνει ο επόμενος αρχηγός της αγέλης των γοριλών. Δε φαίνεται ακριβώς κάτι τέτοιο, αλλά όλοι το ξέρουμε και το περιμένουμε να συμβεί.

~~{}~~

Από τα διαμάντια της Disney. Το Toy Story ήταν η πρώτη ταινία 3D που είδα στο σινεμά. Τότε φαινόταν πραγματικά σαν κάτι το εξωπραγματικό.

Μια ιστορία των παιχνιδιών, που μόνο σε παιχνίδια δεν αναφέρεται. Και το παραπάνω κομμάτι το δείχνει αυτό.

Εντάξει, αποτελεί μεταφορά του πρωτότυπου, αλλά το ελληνικό τραγούδι μας αρέσει λίγο παραπάνω.

Ο Αλκίνοος και ο Τζιμάκος τραγούδησαν τον ύμνο στη φιλία. Ακόμη και σήμερα, όποτε και να το ακούσουμε, ναι θα το πω – γράψω, βουρκώνουμε.

Δε χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο, απλά ακούστε το κομμάτι. Και σκεφτείτε. Κι έπειτα νιώστε ότι σας βγάζει το κομμάτι να νιώσετε. Και μετά ίσως πάρτε και τον καλύτερο φίλο σας ένα τηλέφωνο.

Ότι ώρα κι αν είναι.

~~{}~~

Από τις καλύτερες ταινίες που έχουν βγει. Η Disney ξεπέρασε τον εαυτό της και έδωσε σε ένα κλασικό έργο, ζωή.

Η κλασική ιστορία του Ουγκώ παρουσιάστηκε σε παιδιά και ευτυχώς μάθαμε και τον συγγραφέα αλλά και το συγκεκριμένο έργο.

Ο καλός Κουασιμόδος μάς έμαθε ότι το να είσαι διαφορετικός δεν είναι κακό. Κακό είναι να σου λένε οι γύρω σου ότι είσαι διαφορετικός από εκείνους.

Η Εσμεράλδα μας έμαθε ότι όταν σε κυνηγούν οι δαίμονες, δεν πρέπει να τρέχεις συνεχώς. Αλλά να στέκεσαι όρθιος για να τους αντιμετωπίσεις μέχρι να τους νικήσεις.

Ο δικαστής Φρόλο μας έμαθε ότι ακόμη και οι πιο σκοτεινοί άνθρωποι έχουν αισθήματα.

Κι όταν ένας σκοτεινός και σατανικός άνθρωπος πληγώνεται, μπορεί να δημιουργήσει χάος.

Το παραπάνω κομμάτι είναι μια εξομολόγηση ενός ανθρώπου του θεού για το πιο φυσιολογικό συναίσθημα που υπάρχει: την αγάπη. Επίσης, υπάρχει και η τιμωρία του συγκεκριμένου ανθρώπου από την Ιερά Εξέταση.

Βλέπουμε ότι αναφέρεται και μια σκοτεινή περίοδος για την ανθρωπότητα στην ταινία.

Και ναι, τα είδαμε σαν παιδιά αυτά τα θεάματα. Και δεν γίναμε εγκληματίες, ούτε μισήσαμε κάποιον.

~~{}~~

Εννοείται ότι στην κορυφή θα βρισκόταν η καλύτερη ταινία που έχει βγει ποτέ. Καλά, μετά το Fight Club.

Η Disney μου αποκάλυψε το πρόσωπο της με τη συγκεκριμένη ταινία. Ήταν επίσης ο λόγος για τον οποίο πήγα  πρώτη φορά σινεμά στη ζωή μου.

Η ιστορία του Σίμπα είναι η καλύτερη, με διαφορά, ιστορία κινουμένων σχεδίων που έχει κυκλοφορήσει ποτέ.

Όλες οι διδαχές που περιέχει ο Βασιλιάς των Λιονταριών δημιούργησαν ψυχοσυνθέσεις.

Όλα τα μαθήματα που πήραμε πολλοί μικροί όσοι το είδαμε, μας διαμόρφωσαν σε ότι είμαστε σήμερα.

Και όχι, δεν υπερβάλω.

Όπως και το gaming, τα κινούμενα σχέδια είναι κάτι περισσότερο από σπαταλημένος χρόνος. Είναι βιώματα, είναι ιστορίες, είναι διδάγματα, είναι μαθήματα.

Ο Κύκλος της Ζωής περιγράφει στην ουσία όλη την ταινία, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε μέχρι το τέλος της. Ένα τεράστιο κομμάτι που ακόμη και σήμερα το ακούς και συλλογιέσαι τη ζωή σου. Τη δική σου ζωή.

Κι αναρωτιέσαι αν ο κύκλος της θα είναι μικρός, θα είναι μεγάλος, θα έχει αρκετούς ανθρώπους μέσα, αν θα σβηστεί νωρίς.

~~{}~~

~~{}~~

Για άλλη μια φορά ξέρω ότι άφησα έξω από την πεντάδα αγαπημένα κομμάτια. Επίσης άφησα και δικές μου αγαπημένες ταινίες. Αλλά δε χωρούσαν άλλα κι άλλες.

Πιστεύω ότι παρά την τεράστια επιτυχία της σαν εταιρία, η Disney έχασε τα καλύτερα δημιουργικά της χρόνια.

Δεν έχω κάποιο θέμα με τις μεταγενέστερες δημιουργίες της, αλλά δυστυχώς δεν έβγαλαν αυτό το αίσθημα που έβγαλαν οι κλασικές της.

Και όχι, δεν παίζει ρόλο η ηλικία. Σαν παιδί κάθισα να τις δω.

Και σαν παιδί θα καθίσω να δω και τις επόμενες.

~~{}~~