Περί Συγγραφής 

Η φαντασία ήταν πάντα ένας σύμμαχος της λογοτεχνίας. Η φαντασία ήταν και είναι το συρτάρι που καταφεύγει ο κειμενογράφος όταν η αποθήκη του κεφαλιού του δείχνει να έχει στερέψει από ιδέες.  

Όταν το πραγματικό δε φτάνει για να καλύψει την ανάγκη τόσο του δημιουργού όσο και του αναγνώστη, έρχεται το φανταστικό για να καλύψει τις ανάγκες και των Δύο.  

Ο κόσμος του Φανταστικού, για να αναφερθούμε και στο συνάφι μας – η λογοτεχνία του Φανταστικού – είναι ο κόσμος μέσα στον οποίο ο δημιουργός, ο συγγραφέας, ο μυθιστοριογράφος, ο καλλιτέχνης, ο παρεξηγημένος, ο περίεργος, ο ατημέλητος γράφει όλα αυτά που έχει φτιάξει μέσα στο μυαλό του χωρίς να παρεξηγείται.  

Απευθύνεται σε μία μάζα η οποία έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό με τον ίδιο. Την απέχθεια για την πραγματικότητα. 

~~()~~

~~()~~

Από την πλευρά του αγοραστή – αναγνώστη τώρα, το Φανταστικό είναι το μέρος που καταφεύγει όταν ο πραγματικός κόσμος γίνεται ανυπόφορος.

Τόσο απλά και τόσο κατανοητά συνάμα. Μα, είναι το ίδιο η απέχθεια με τη ρουτίνα;  

Ίσως. Δεν είμαι λογοτέχνης. 

Πάντα το χάνω στην εισαγωγή. Αλλού ήθελα να πάω με το κείμενο κι αλλού αυτό με έβγαλε.

Αρχίζω να πιστεύω ότι ο παρανοϊκός, κατά τα άλλα αξιοθαύμαστος Στίβεν Κινγκ, είχε δίκιο στο Περί Συγγραφής: μια ιστορία δεν τη γράφεις εσύ, η ίδια σου μιλά και σου λέει τί συνέβη και τί θα συμβεί.

Κι όχι μόνο μια ιστορία, το οποιοδήποτε κείμενο έχει δική του υπόσταση.

~~()~~

~~()~~

Παράνοια; Ίσως. Αλήθεια; Ίσως.

Συγγραφή, τα περιλαμβάνει και τα δύο. 

Συγγραφή, μια τέχνη που πεθαίνει. Μια τέχνη που έχει ήδη πεθάνει και κάπου κάπου παθαίνει Νεκρανάσταση.  

Είναι τέχνη; 

Ναι, είναι τέχνη. Είναι μια τέχνη που απαιτεί αφοσίωση, κόπο, μοναχικότητα, πόνο, αλκοόλ, ναρκωτικά, τσιγάρα, ξενύχτια.  

~~()~~

Είτε αρθρογραφεί κάποιος σαν εξωτερικός συνεργάτης για κάποιο έντυπο (πλέον ηλεκτρονικό έντυπο), είτε τρώει μήνες από τη ζωή του για να δει να εκδίδεται ένας κόπος του διακοσίων σελίδων, είτε ηθελημένα εξορίζεται αναζητώντας ησυχία και έμπνευση για την επόμενη μεγάλη τριλογία των καιρών μας, η πραγματικότητα είναι αυτή:

η Συγγραφή είναι τέχνη που ανταμείβει τον Επιμένων, καταστρέφει τον Παριστάνων.  

~~()~~

~~()~~

Υπάρχει σήμερα άνθρωπος που επιμένει στην τέχνη της Συγγραφής;  

Ναι. Δε γνωρίζω το γιατί, αλλά υπάρχουν αρκετοί. 

Είναι μια τέχνη που θα σταματήσει να υπάρχει; Στο μέλλον; Στο άμεσο μέλλον; 

Ο πεσιμισμός μου και η καθημερινότητα μου θα ήθελαν να πουν ναι, θα συμβεί.

Όπως έγραψα και πιο πάνω, η Συγγραφή είναι μια τέχνη που πεθαίνει.

Όμως όχι ακόμη. Ακόμη έχει να δώσει, έχει να προσφέρει, έχει ανθρώπους πιστούς να της δίνουν το φιλί της ζωής. 

Θα πεθάνει κάποτε;  Ίσως. Μάλλον.

Σίγουρα.

~~()~~

~~()~~

Να ρωτήσω με τη σειρά μου, ποιος διαβάζει σήμερα; Ποιος γράφει σήμερα; 

Ποιος μελετά σήμερα; Ποιος κρατά ένα ημερολόγιο σήμερα; Ποιος χρησιμοποιεί μολύβι και χαρτί, στυλό και μπλοκάκι για να καταγράψει το οτιδήποτε σήμερα; 

Μακάρι η ψηφιακή εποχή που ζούμε να τελειώσει πριν μας καταστρέψει ολοσχερώς. Είμαστε άνθρωποι, καλό είναι να το θυμηθούμε. 

Το έχουμε ξεχάσει αρκετό καιρό τώρα. 

Ας γράψουμε σε χαρτί κι ας διαβάσουμε σελίδες.  Ίσως έτσι να θυμηθούμε πώς γινόμαστε ανθρωπότεροι των ανθρώπων.

Γι’ αυτό μου αρέσει η Συγγραφή, πλάθεις λέξεις από το τίποτα και με ένα μαγικό τρόπο τους δίνεις νόημα.

Με μια πνοή σου.

Σαν ένας Μικρός Θεός.

~~()~~