Πού είναι ο Καυστικόθορας;
Καυστικόθορα, πού είσαι;
Στο κεφάλι μου και στο μυαλό μου, ακούω αυτή την ερώτηση από μυριάδες μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων κόσμου.
Είμαι ολίγον ματαιόδοξος ανά καιρούς, όλοι οι καλλιτέχνες (τρομάρα μου, που λέει κι ο μπαρμπα – Νίκος) είμαστε.
Αλλά γνωρίζω ότι ένας ή δυο ρωτάνε, πού είναι το κείμενο του μήνα; Της εβδομάδας; Της ημέρας;
Πού στα κομμάτια είσαι ρε Καυστικόθορα; Τί έγινε, το παράτησες το άθλημα;
Να σου πω αγαπημένε μου συνοδοιπόρε και συγκάτοικε, αγαπημένη φίλη κι αδερφή μου, όχι.
~~~~
~~~~
Όμως εφέτος ήταν η πρώτη χρονιά που σκέφτηκα έντονα να το κάνω. Να σταματήσω να γράφω το οτιδήποτε, για πάντα.
Ξέρω ότι το βεληνεκές μου στο οτιδήποτε κι αν είναι αυτό που κάνω είναι μηδαμινό, όμως αυτό το μηδαμινό οτιδήποτε και κάτι, σκέφτηκα να σταματήσω να το παράγω.
Ο λόγος ήταν ένας και μοναδικός: βαρέθηκα.
~~~~
Βαρέθηκα να ψάχνω θεματικές. Βαρέθηκα να πονοκεφαλιάζω για τις ειδήσεις.
Βαρέθηκα να ανοίγω καρτέλες για τα άρθρα. Βαρέθηκα να ψάχνω στο κεφάλι μου την καινούργια μεγάλη ιστορία.
“Άλλωστε, ποιος ενδιαφέρεται εάν το Νικ τον σκότωσαν κάποτε σε μια ηλεκτρική καρέκλα επειδή δολοφόνησε έναν αξιωματικό των Ναζί;
Κανέναν” έλεγα τη στιγμή που άνοιξα τον πίνακα ελέγχου ενώ ήμουν έτοιμος να διαγράψω τη συγκεκριμένη ιστορία.
Ποιος θα κάτσει να αναλύσει τί ακριβώς γράφω για την Ελλάδα εκείνη την περίοδο και θα κάτσει να ψάξει μια αλήθεια μέσω της δικιάς μου ιστορίας; Κανένας.
~~~~
~~~~
Όμως, όπως βλέπεις και διαβάζεις αγαπητέ αναγνώστη, εδώ είμαστε ακόμη.
Ακόμη πίσω από μια οθόνη. Ακόμη να προσπαθώ να βρω το οτιδήποτε θα κάτσει στο κεφάλι μου, κάτι μικρό και ασήμαντο στην αρχή το οποίο θα περιμένει τη μεταμόρφωση του.
Αλλά αγαπημένη μου φίλη και αγαπητέ μου φίλε, αν θέλει ένας από τους δυο που έχετε μείνει να διαβάσει κάτι, μια μικρή ή μεγάλη ιστορία, παρακαλώ.
Ελεύθερα.
Υπάρχουν αρκετές Μικρές Ιστορίες που δεν έχουν αναγνωσθεί όσο τους έπρεπε.
Θα αφήσω μια ή δυό από κάτω.
Ευχαριστώ για το χρόνο σας,
Ο Καυστικόθορας
~~~~
~~~~
Υ.Γ. : Η αποχή δε σημαίνει απαραίτητα και παραίτηση. Η παύση δε σημαίνει τέλος. Υπάρχει ακόμη δρόμος.
