Η νύχτα προσφέρει ευκαιρίες για ατελείωτες ονειροπολήσεις. Όταν συνοδεύεται από αλκοόλ και τσιγάρο, οι ατελείωτες ονειροπολήσεις πραγματικά δεν τελειώνουν.

“Για αυτό είναι ατελείωτες ηλίθιε, αυτό σημαίνει η έρμη η λέξη. Ότι κάτι, ότι το οτιδήποτε δεν τελειώνει.”

Σκάσε εσύ, κανείς δε σε ρώτησε, κανείς δε ζήτησε τη γνώμη σου. Αλλά έχεις δίκιο.

Πραγματικά.

Σε τέτοιες νύχτες που προσφέρονται για τη μοναδική διέξοδο από το αδιέξοδο μας, τις ονειροπολήσεις, δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε με παρέα, συνήθως τη δική μας ή εκείνη που κάποτε ήταν δική μας.

Κάπως έτσι, περνώντας οι ώρες, οι ονειροπολήσεις σταματούν και τη θέση τους παίρνουν οι διαφορετικές πραγματικότητες του καθενός.

Έτσι λοιπόν, μια τέτοια νυχτιά με αλκοόλ να τρέχει μαζί με το αίμα ένα μαραθώνιο στις φλέβες, πιάσαμε μια από εκείνες τις συζητήσεις που πουθενά δεν οδηγούν.

Όσες φορές και να τις ξεκινήσεις και να τις τελειώσεις.

~~

“Πραγματικά ρε μαλάκα, όπως έχει η κατάσταση δεν έχεις σκεφτεί να ρίξεις

έστω και μια φορά δεξιά;

Μας καταστρέψανε αυτοί, να πάνε στο διάολο και να μην γυρίσουν ποτέ σε κυβερνητικές θέσεις.

Αλλά ναι, μια ζωή οι Αριστεροί αυτό δεν ήταν; Να βολέψουν τον κώλο τους και όλοι οι γύρω τους να πάνε να γαμηθούνε.

Εγώ πάλι στα παιδιά θα το ρίξω, να παίξουνε καμιά σφαλιάρα σε κανένα βολεμένο καθίκι.”

Μάλιστα.

Θα το ρίξει στα “παιδιά.”

Στα παιδιά ρε μαλάκα, στα “παιδιά.”

~~

Ναι, έχουμε τέτοιους τύπους σε παρέες, σε κοινές παρέες με φίλους μας ή έχουμε τέτοιους γνωστούς.

Ή πλέον οι φίλοι μας έχουν γίνει “τέτοιου τύπου” γνωστοί μας.

Και ο αριθμός των παραπάνω, όσο περνά ο καιρός, μεγαλώνει.

Ξέρεις, συνήθως δε συμμετέχω σε τέτοιες κουβέντες της οκάς. Έχει περάσει ανεπιστρεπτί ο καιρός που μάλωνα για την κοινωνικοπολιτική με το κάθε ημιμαθές ανθρωπάκι.

Επειδή αυτό είναι όποιος εκφράζει τέτοια άποψη και γνώμη, ένα ανθρωπάκι.

Ένα αμόρφωτο, απαίδευτο, αντικοινωνικό, ευτελούς αξίας ανθρωπάκι.

Αλλά όχι, τώρα αξίζει να πάρω – να πάρεις – να πάρουμε μια θέση για το παραπάνω.

Τώρα, αυτοί που υποστηρίζουν τα “παιδιά” είναι οι διπλανοί μας, είναι οι φίλοι κι οι γνωστοί μας.

~~

Πάμε λοιπόν να θυμηθούμε την ιστορία των “παιδιών”. Πάμε να θυμηθούμε που ευδοκίμησαν οι προσπάθειες για την αναγέννηση της απόλυτης φυλής και της ομοιόμορφης σκέψης.

Ωπ, ναι. Πουθενά.

Θυμάμαι ένα Δίστομο και κάτι Καλάβρυτα, μια Καισαριανή κι ένα Τείχος, μια πύλη και νεκρά πιτσιρίκια.

Ένα παρανοϊκό ανθρωπόμορφο τέρας που αιματοκύλησε τον κόσμο κι είχε και υποστηρικτές στη χώρα μου.

Θυμάμαι επίσης τα “παιδιά” με τις κουκούλες και τα δάχτυλα τεντωμένα να καρφώνουν γείτονες και να δείχνουν τα βουνά.

Την ίδια στιγμή θυμάμαι τα υπόγεια τους να είναι γεμάτα από λογής – λογής αγαθά, τρόφιμα, φάρμακα.

Πράγματα για τα οποία θα σκότωναν οι νηστικοί και θα πλήρωναν οι χορτασμένοι.

Οι εγχώριοι χορτασμένοι πλήρωναν, τα αντίστοιχα “παιδιά” που μας έκαναν την εισβολή τα είχαν όλα δωρεάν.

Ίσως να πλήρωναν με είδος τα δικά μας “παιδιά”, ίσως και για αυτό η τόση αγάπη του ενός στον άλλο.

Και ποιός είμαι εγώ να κρίνω τα γούστα του καθενός;

Ότι θέλει ο καθένας κάνει στο κρεβάτι του.

~~

“Ναι καλά, λες και εσείς δεν κάνατε έκτροπα; Από τους μεγαλύτερους σφαγείς ήταν ο δικός σας.”

Ότι η απάντηση σε οποιοδήποτε γεγονός της μαύρης περιόδου που συνεχίζει μέχρι σήμερα είναι η παραπάνω πρόταση, πραγματικά με ξεπερνά.

Δε θα ασχοληθώ και δε θα ασχοληθούμε με μια τέτοια ανούσια και ηλίθια τοποθέτηση κάποιου ανόητου τύπου.

Και όχι, η μπουρδολογία του κάθε κομπλεξικού παπάρα, “η έλλειψη επιχειρημάτων από μέρος σου”, δεν ισχύει.

“Γιατί ρε μεγάλε, τί είσαι εσύ δηλαδή που δεν είμαι εγώ που έχω τη συγκεκριμένη τοποθέτηση; Δημοκράτη της πλάκας” έχω ακούσει ερώτηση κλωτσιά από τον παραπάνω “απέναντι” τύπο.

Αλλά σαν άλλος Μιγιάγκι, την απέκρουσα.

~~

Είμαι ένας άνθρωπος που μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον το οποίο στερήθηκε ψυχές λόγω των “παιδιών” σου.

Είμαι απόγονος στρατιωτών που κυνήγησαν τα “παιδιά” σου και τα έπνιξαν σε γούρνες επάνω στην Αλβανία.

Είμαι απόγονος επιζώντων βασανιστηρίων που έκαναν, μάντεψε ποιοι;

Ναι, τα “παιδιά” σου.

Είμαι από αυτούς που ο παππούς τους πριν ξεψυχήσει τους έδωσε ευχή και κατάρα:

μην ξεχνάς ποιοι είμαστε, μην ξεχνάς τί τραβήξαμε και τί καταφέραμε, μην ξεχνάς τα βουνά που περπατήσαμε και τα νησιά που μετά μας πετάξανε.

Μην ξεχνάς.

~~

Και δε θα ξεχάσω.

Ότι και να συμβεί στη χώρα και στο λαό της, όσοι σωτήρες μασκαρεμένοι κι αν εμφανιστούν με το παραπάνω φάντασμα παρά δίπλα τους.

Τα “παιδιά” θα μείνουν για πάντα στην ιστορία σαν η μαύρη σελίδα της.

Το βιβλίο αυτό γράφεται ακόμη και σήμερα, αλλά η μαύρη γαμημένη σελίδα ακόμη ΕΚΕΙ.

Δεν την έχει σκίσει κανένας, απλά και μόνο για να μη λερώσει καμιά ακόμη και γίνουν δύο οι μαύρες σελίδες.

Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές, ναι. Εμείς τη διαβάζουμε, τη μελετάμε κι όταν χρειαστεί, αν δεν υπάρχει κάποιος άλλος εκεί γύρω, ίσως τη γράφουμε κιόλας.

Κι ας έρθει επιτέλους η ώρα που θα γράψουμε την ιστορία χωρίς καμία μαύρη σελίδα. Ας έρθει η ώρα που όλες οι μαύρες σελίδες θα είναι σκισμένες.

“Άσε μας ρε ηλίθιε, να σου πω κάτι; Ο κόσμος δεν αντέχει έτσι όπως έχει η κατάσταση.

Είμαστε πολλοί, συνεχίζουν να έρχονται καραβάνια από θάλασσα και στεριά, σε λίγο δε θα χωράμε.

Είμαστε πολλοί, κινδυνεύουμε, πρέπει να ξαναγίνουμε λίγοι.

Ξύπνα” ο στερνός λόγος του παραπάνω φίλου / γνωστού / αγνώστου / εχθρού. Τρικυμία εν κρανίω, από το ένα θέμα στο άσχετο αμέσως επόμενο.

~~

Να του απαντήσω με ένα σύνθημα κάποιου τοίχου;

Σε κόσμο για λίγους, ΜΑΛΑΚΑ, δε χωράει κανείς.

~~

Μοιραστείτε το: