Τα Όνειρα μου Κόλαση part2

Στα όνειρά μου περπατάω ανάμεσα σε τάφους. Τάφους με πολιτικόυς και δημοσιογράφους.

Οι στίχοι των Στίχοιμα παίζουν πολύ έντονα μέσα στο κεφάλι μου. Αυτές οι γραμμές ειδικά. Συνέχεια, ξανά και ξανά.

Και ξανά.

Είναι που τελειώσε το καλοκαίρι και μπαίνει ο καθένας και πάλι στο ρόλο του αγκαλιάζοντας μια ζωή που σιχαίνεται;

Είναι που βιώνουμε καταστάσεις πρωτόγνωρες σαν κοινωνία;

Είναι που δε μας νοιάζει τίποτα άλλο πέρα από το μολυσματικό μας εαυτό και την εγωκεντρικότατη παρουσία μας στο σύμπαν;

Είναι όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα που αυτή τη στιγμή δε μου έρχονται στο νου, στη σκέψη, στο χαρτί;

Ίσως.

~~{}~~

~~{}~~

Δε ζούμε, όπως είχε γράψει κι ο μέντορας Γελωτοποιός. Δε ζούμε, τρέχουμε. Έτσι είχε γράψει. Εγώ θα προχωρήσω το λογισμό του δασκάλου. Δε ζούμε.

Επιζούμε από τύχη σε τούτο τον κωλότοπο.

Ναι, το έβγαλα από μέσα μου. Ζούμε σε ένα γαμημένο κωλότοπο. Ζούμε κι επιβιώνουμε από τύχη και κατά λάθος.

Επιζούμε επειδή λέμε κι εμείς το γνωστό απόφθεγμα που μας υπενθύμισσαν τα Τέμπη:

“Πάμε κι όπου βγει”, χωρίς να ξέρουμε αν θα πάμε κι αν θα βγει.

Δρούμε, ζούμε, υπάρχουμε, ερωτευόμαστε, σιχαινόμαστε, γαμάμε, μας γαμάνε σε έναν κωλότοπο, επειδή η ιστορία του μας έχει διδάξει ότι αυτό είναι και τίποτα περισσότερο.

Ένας κωλότοπος που παράγει ανθρώπους κάλπικους, οι οποίοι κοιτάζουν μόνο τον κώλο τους.

Κι αν είναι κάποιος αντίθετος με αυτό το λογισμό, ας κοιτάξει λίγο το περιβάλλον του, ας ρωτήσει τον ευαυτό του και θα καταλάβει ότι η αλήθεια και ο στόχος ζωής των ανθρώπων σε τούτο το βούρκο είναι μία:

“Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδίζουν, οι άλλοι να πάνε να γαμηθούνε.”

~~{}~~

~~{}~~

Φωτιά. Νερό. Αέρας. Γη.

Όχι, δεν είναι η μεταμόρφωση του Captain Planet. Είναι ότι έχει πληγώσει τον τόπο αυτόν το τελευταίο διάστημα.

Μιλάμε όλοι, γράφουμε όλοι, νομίζουμε όλοι ότι ο τόπος είναι τα χώματα, τα εδάφη, οι χαρακιές στα χωράφια.

Ξεχνάμε ότι στην ουσία ο τόπος είναι οι άνθρωποι.

Και οι άνθρωποι του γαμημένου αυτού τόπου μας, πληγώθηκαν.

Πολλοί έχασαν το βιος τους. Κάποιοι έχασαν ανθρώπους. Μερικοί έχασαν τη ζωή τους την ίδια. Αλλά οι αρκουδιάρηδες κάθε απόγευμα τους καθησυχάζουν, μας λένε ότι όλα θα πάνε καλά.

“Ήταν μια άτυχη στιγμή για τον τόπο μας. Δε θα ξανασυμβεί. Κι εάν ξανασυμβεί, θα είμαστε έτοιμοι.”

Άντε και γαμηθείτε. Γιατί να συμβεί; Γιατί να συμβεί ξανά;

Γιατί μου λέτε ψέματα ότι θα είστε έτοιμοι; Γιατί με δουλεύετε;

~~{}~~

~~{}~~

“Μα επειδή είσαι μαλάκας.”

Ναι, αυτός είναι ο ρόλος μου. Όπως έλεγε κι ο Πάντζας σε μία ανεκδιήγητη βιντεοκασέτα κάποτε:

“Εσύ σε αυτή την ιστορία, τί ρόλο παίζεις;”

“Το ρόλο του μαλάκα” απάντησε. Ναι, αυτός είναι ρόλος για εμένα. Ο ρόλος του μαλάκα σταρχιδιστή. Αυτός είναι ρόλος για όλους μας σε αυτόν το γαμημένο τον κωλότοπο.

Ο Μαλάκας Σταρχιδιστής.

Μέχρι βέβαια η φωτιά να κάψει το σπίτι μου / μας. Το νερό να πνίξει τη μάνα μου / μας. Η λάσπη να καλύψει το αυτοκίνητο μου / μας. Το κράτος να σκοτώσει την κόρη μου / μας.

Τότε παύει ο σταρχιδιστής να είναι στα αρχίδια του. Τότε ενεργοποιείται.

Δεν καταφέρνει κάτι από την ενεργοποίηση του σε τούτο τον κωλότοπο. Οπότε, καταλήγει να κάνει αυτό που τον ηρεμεί.

Κοιμάται. Κι ονειρεύεται.

Τα όνειρά του Κόλαση. Γαμώ την τηλεόραση. Στα όνειρά του περπατά ανάμεσα σε τάφους. Τάφους με πολιτικούς και δημοσιογράφους.

~~{}~~

~~{}~~