Ο Σεπτέμβρης μας υπενθυμίζει κάθε χρόνο το αναπόφευκτο: μεγαλώνουμε. Κάθε πρωί, λίγο πριν να κινήσουμε για το αυτοκίνητο ή το αστικό που θα μας μεταφέρει στη δουλειά, ακούμε φωνές παιδιών.

Παιδιών που πηγαίνουν στο σχολείο.

~~

Ακόμη έχει αρκετά μαλακό καιρό και έτσι καθόμαστε στο μπαλκόνι, με τον καφέ μας στο χέρι και το βλέμμα μας στις παρέες των παιδιών που περνούν το δρόμο κάτω από το σπίτι μας.

Σκεφτόμαστε αμέσως τη δικιά μας παιδική ηλικία, τα δικά μας ουρλιαχτά τις πρώτες ημέρες του σχολείου, τους δικούς μας παιδικούς φίλους που έχουμε να δούμε χρόνια.

Γενικά, τα πρωινά του Σεπτέμβρη προσφέρουν μια μικρή κατάθλιψη. Κι είμαστε εμείς εκεί να την εισπράξουμε.

~~

Σεπτέμβρης, ένας μήνας καταραμένος. Μας παίρνει από το χέρι και μας γυρίζει και πάλι στη ζωή.

Κι ότι είχαμε φύγει λιγάκι από τη ρουτίνα και τη μιζέρια της.

Ο Αύγουστος είναι εκείνος που μας προσγειώνει στην καθημερινότητα κι ο Σεπτέμβρης είναι εκείνος που μας χαστουκίζει ώστε να συνέλθουμε γρήγορα και να αρχίσουμε να τρέχουμε.

~~

Τρέχουμε. Πολλοί, οι περισσότεροι πλέον, τρέχουν πολύ πριν από το Σεπτέμβρη. Πολλοί δε σταματούν καθόλου να τρέχουν.

Η ζωή τους έχει φτιαχτεί έτσι, με τέτοιο τρόπο, ώστε πρέπει να τρέχουν για να μπορέσουν να την προφτάσουν.

Τρέξιμο για τη δουλειά, τρέξιμο για το σπίτι έπειτα από το σχόλασμα. Τρέξιμο για τη σχολή σου, ειδικά αν είσαι στο τέλος και έχεις ένα μόνο μάθημα για το χαρτί σου.

Τρέξιμο ένα Σάββατο το μήνα για μια επίσκεψη στους γονείς σου. Τρέξιμο για μια σκαστή μπύρα κάποιο ήρεμο βράδυ για να δεις ένα φίλο στον οποίο δεν έχεις μιλήσει μήνες.

Τρέξιμο για μια αγκαλιά της αγαπημένης ή του αγαπημένου σου, επάνω σε ένα διάλειμμα που συμπίπτει με τα ωράρια και των δύο.

Τρέξιμο, τρεχάλα, τροχάδην.

~~

Και όλα αυτά μας τα θυμίζει ο Σεπτέμβρης.

Έτσι λοιπόν, όταν βλέπεις από το μπαλκόνι σου τα πιτσιρίκια που πηγαίνουν στο σχολείο και τρέχουν επειδή φοβούνται μήπως αργήσουν, γελάς.

Με τον καφέ ακόμη στο χέρι, φωνάζεις από το μπαλκόνι σου στα πιτσιρίκια, τα οποία σε κοιτάζουν με απορία και τρόμο:

“Μην τρέχετε, είναι νωρίς. Έχετε χρόνο για τρέξιμο. Τώρα απλά προχωρήστε. Και ζήστε” τελειώνεις και βαδίζεις προς τα μέσα.

Βάζεις το σακάκι σου, παίρνεις την τσάντα σου και κινείς για τη δουλειά. Γρήγορα, επειδή όπως είπαμε πρέπει να τρέξεις.

Όμως τρέχεις με ένα χαμόγελο στα χείλη σου.

~~

Τα παιδιά από την άλλη, ξεσπούν σε γέλια και αναρωτιούνται:

“Καλά, ο θείος μεθυσμένος είναι πρωινιάτικα; Τί έλεγε;” ενώ επιβραδύνουν. Αποστολή εξετελέσθη, σταμάτησαν να τρέχουν κι απλά περπατούν.

Έχουν χρόνο για τρέξιμο, όλη η ζωή είναι μπροστά τους. Ένας Σεπτέμβρης χωρίς τρέξιμο για όλους τους υπόλοιπους που θα έρθουν.

Και θα είναι πολλοί, και θα είναι ζόρικοι, και θα είναι γεμάτοι. Και σε κάθε Σεπτέμβρη, θα τρέχεις.

Θα τρέχουμε.

~~

Μοιραστείτε το: