Κάποτε υπήρχε μια συσκευή απαράμιλλης τεχνολογικής επαναστατικότητας σε κάθε σχεδόν σπίτι: η φωτογραφική μηχανή. 

Τώρα πλέον έχει εγκατασταθεί στης  «νέας τεχνολογίας κινητά.»

Τα καλά σταμάτησαν να τα κυκλοφορούν, που έλεγε κι ο παππούς.

Ποτέ δε θα μάθω να τα χειρίζομαι εν τω μεταξύ τα ρημαδιασμένα.

Συνήθως τη φωτογραφική μηχανή τη χρησιμοποιούσε η μαμά του σπιτιού και απαθανάτιζε την κάθε χαρούμενη στιγμή της οικογένειας.

Έπειτα διάλεγε κορνίζες που δεν ταίριαζαν καθόλου με το υπόλοιπο διακοσμητικό στοιχείο του σπιτιού και έβαζε μέσα μια στάλα ζωής τραβηγμένη με ένα φακό.

Έβαζε μέσα φωτογραφίες.

~~

Φωτογραφίες με την ίδια ντυμένη με το άσπρο νυφικό και με φορεμένο το πιο λαμπρό χαμόγελο που έχει υπάρξει.

Φωτογραφίες με τον πατέρα αμήχανο και γελαστό να της κρατά το χέρι ενώ δε μπορεί να πάρει το βλέμμα του από πάνω της.

Όταν είσαι μικρός, σου έρχεται ένα αίσθημα περίεργο όταν τις κοιτάς, δεν ξέρεις ποιό ακριβώς. Η νοσταλγία και η μελαγχολία θα σου συστηθούν αργότερα.

Όταν θα μεγαλώσεις λίγο.

~~

Φωτογραφίες με το πρώτο μπάνιο του μωρού, το πρώτο άλλαγμα της πρώτης λερωμένης του πάνας.

Αν είσαι το μωρό εκείνο, αισθάνεσαι «κάπως» όταν φτάνεις στα δώδεκα, ενώ οι παραπάνω φωτογραφίες βρίσκονται αραδιασμένες σε κορνίζες σε κάθε γωνιά του πατρικού σου.

Μουρμουράς, ειδικά όταν έρχονται επισκέψεις στο σπίτι:

«Διάολε, με βλέπουν γυμνό όλοι όσοι μπαίνουν στο σπίτι και το χειρότερο, γελάνε κιόλας και με λένε και χαριτωμένο.»

~~

Φωτογραφίες από την πρώτη μέρα στο σχολείο, με αποτυπωμένη στο πρόσωπο  σου την απορία και τη λύπη που απομακρύνεσαι από τη μαμά.

Μια από αυτές θα βρίσκεται για πάντα πάνω από το μεγάλο καθρέφτη του σαλονιού του πατρικού.

Αυτή η φωτογραφία θα γίνει αντικείμενο κοροϊδίας από το μεγάλο αδερφό σου και την παρέα του όταν μεγαλώσεις λίγο ώστε να καταλαβαίνεις τι σημαίνει κορόιδεμα και πείραγμα.

Αλλά και τι σημαίνει να έχεις ένα μεγαλύτερο αδερφό.

~~

Φωτογραφίες της μικρής σου αδερφής από τη στιγμή που περπατά για πρώτη φορά μέχρι και τον επικό τσακωμό που έχετε στα δέκατα γενέθλια της για το ποιος θα σβήσει τα κεριά της τούρτας.

Φωτογραφίες της μικρής με αποτυπωμένες τις στιγμές που σταματά να είναι ένα κορίτσι και ξεκινά να μοιάζει με γυναίκα.

Για εσένα θα είναι πάντοτε η μικρή σου αδερφή κι αλίμονο σε όποιον κοροϊδέψει μια φωτογραφία της.

 Όσα χρόνια κι αν περάσουν.

~~

Φωτογραφίες από τις αποτυχημένες εξωσχολικές δραστηριότητες σου.

Φωτογραφίες από την ομάδα μπάσκετ που γράφεσαι με το ζόρι για να κάνεις το μπαμπά σου περήφανο.

Φωτογραφίες από την ημέρα επιδείξεων στο καράτε, για κακή σου τύχη ο φακός σε πιάνει τη στιγμή που σπας το δάχτυλο σου όταν βρίσκει στο ξύλο με το λάθος τρόπο.

Φωτογραφίες από τις πρώτες φορές που πιάνεις κιθάρα μετά από δύο μαθήματα, με ύφος περισπούδαστου μπλουζίστα.

~~

Μεγαλώνοντας, οι φωτογραφίες της παιδικής σου ηλικίας λιγοστεύουν και τη θέση τους παίρνουν εκείνες της εφηβείας.

Η παρέα σου από το σχολείο έχει μια ξεχωριστή θέση στο ράφι της βιβλιοθήκης σου, τη βλέπεις κάθε πρωί που σηκώνεσαι.

Θυμάσαι την ώρα της φωτογραφίας που έκανες το δύσκολο, δεν ήθελες να ποζάρεις.

Κι όμως, νιώθεις μια ανακούφιση που τελικά το έκανες, πόζαρες, μια ημέρα μετά.

~~

Φωτογραφίες με τους πρώτους φίλους σου σε αλάνες και σχολείο, στις πρώτες γιορτές και τα πρώτα πάρτι.

Αγκαλιά ο ένας με τον άλλο, την ίδια στιγμή που ο πιο αστείος κάνει κερατάκια πίσω από το κεφάλι σου.

Και νευριάζεις τη στιγμή που ο φακός κάνει το «κλικ» κι αυτή σου η τσατίλα αποτυπώνεται μια για πάντα.

~~

Φωτογραφίες που έχεις στο χέρι σου πιασμένο το χέρι της πρώτης σου εφηβικής αγάπης, το χαμόγελο της αποτυπώθηκε για πάντα στο χαρτί και η κορνίζα βρίσκεται στο γραφείο σου για αρκετά χρόνια.

Μέχρι να καταλάβεις πως όλα είναι περαστικά, ακόμη και το μεγαλύτερο και επώδυνο συναίσθημα, η αγάπη.

~~

Φωτογραφίες με ανθρώπους που έχουν φύγει μακριά, να σε κρατάν αγκαλιά με ένα τεράστιο χαμόγελο στο φακό.

Άνθρωποι με τους οποίους δεν αντάλλαξες κουβέντες που έπρεπε τη στιγμή που έπρεπε και η εικόνα τους έχει μείνει να στο θυμίζει αυτό εσαεί.

Αγκαλιές που κάποτε σε έφερναν σε δύσκολη θέση και σου δημιουργούσαν αμηχανία.

Τώρα που κοιτάς την κορνίζα με τη μοναδική φωτογραφία που έμεινε κρεμασμένη, μετανιώνεις που δεν τις ανταπέδωσες, τις αγκαλιές τους, όταν είχες την ευκαιρία.

~~

Τα χρόνια περνάν και φτάνεις τα δεκαοκτώ.

Το σπίτι το πατρικό το χαιρετάς και πλέον τη φωτογραφική μηχανή την έχεις εσύ, όμως δεν τη χρησιμοποιείς όσο θα έπρεπε.

Αργότερα θα το μετανιώσεις, όμως έχεις τώρα τη ζωή σου στα χέρια σου. Ποιος νοιάζεται για τις στιγμές όταν η ζωή κυλάει και πρέπει να την προλάβεις;

Στο σπίτι σου, το ολόδικο σου για πρώτη φορά υπάρχουν τώρα λίγες και κιτρινισμένες φωτογραφίες.

Μία όμως σου τραβά την προσοχή.

~~

Ποιος είναι αυτός ο μουσάτος φαλακρός κύριος που φοράει γυαλιά και κρατά ένα ποτήρι κρασί με φόντο κάποιο ηλιοβασίλεμα κάποιο καλοκαίρι;

“Εγώ;” αναρωτιέσαι.

Πού πήγε ο έφηβος κι ενήλικος επαναστάτης που θα έπιανε τη ζωή από τα μαλλιά;

Έτσι κάνεις το γύρο του δωματίου με τα μάτια σου, βλέπεις τις φωτογραφίες σου και καταλαβαίνεις ότι η ζωή σου βρίσκεται στους τοίχους σου κρεμασμένη.

Εκεί, η ζωή σου αποτυπωμένη, στην αρχή από τους γονείς σου κι έπειτα από εσένα.

~~

Το αστείο είναι ότι οι γονείς σου καταλάβαιναν ότι ζεις και ήθελαν να κρατήσουν τη στιγμή της κάθε μέρας σου για να τη θυμάσαι κάποτε.

Δεν το κατάλαβες νωρίς, μπορεί να μην το καταλάβεις κι αργά.

Όμως οι φωτογραφίες είναι οι εικόνες που αποτύπωσαν μια μόνο στιγμή του ταξιδιού σου που ονομάζεται ζωή.

Κι έχεις αναμνήσεις, έχεις στιγμές κρεμασμένες σε τοίχο, κορνιζαρισμένες. Από τα πρώτα μέχρι και τα πιο τελευταία σου χρόνια.

Και οι αναμνήσεις της ζωής σου είναι αυτές: οι φωτογραφίες.

~~

Μοιραστείτε το: