Τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; Τί θα προσφέρεις στην κοινωνία και πώς θα κάνεις περήφανη την οικογένεια σου;

“Μία χαρά εμείς δεν αξίζουμε, να σε καμαρώσουμε γιατρό και δικηγόρο και ότι άλλο ταιριάζει με κοστούμι τσάντα και ακριβή κούρσα;”

Ανατρίχιασα.

~~

Πολλές τέτοιες ερωτήσεις είχες ακούσει όταν, παιδάκι ακόμη, πήγαινες για ένα τρίμηνο, αυτό του καλοκαιριού, στο χωριό για τις διακοπές σου.

Κοντά στη φύση και μακριά από τα καυσαέρια της πόλης και τη φασαρία των μηχανών ταχείας καύσεως, ανάμεσα σε έλατα, καστανιές και πρόβατα ένιωθες, αισθανόσουν, γευόσουν, έβλεπες κάτι που σου έλειπε όλον τον υπόλοιπο χρόνο:

Ελευθερία.

Μέχρι βέβαια τη στιγμή που θα σε πλεύριζαν παππούς και γιαγιά, πάντα χωριστά για να μη σε αγχώσουν κιόλας, και θα σε ρωτούσαν για το μέλλον σου.

Με τι αποφάσισες να ασχοληθείς. Στη ζωή σου. Κι αυτό έπρεπε να το ήξερες και να το απαντήσεις στα οκτώ σου.

~~

Και το ωραίο ήταν πως δεν έφταιγαν η γιαγιά κι ο παππούς, αυτοί οι καημένοι καμάρι ένιωθαν για το εγγόνι και ήθελαν να τον δουν όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία της ζωής γινόταν.

Γιατί νόμιζαν λαθεμένα πως την τότε μαγική δεκαετία του ’90, κάθε χειρωνακτική εργασία προορίζεται για άλλους αμόρφωτους και απαίδευτους.

Κι όχι για το βλαστάρι τους που έβγαζε ατόφιο δεκάρι, εικοσάρι, τριαντάρι και διάβαζε ένα οκτάωρο την ημέρα.

Και περισσότερο.

~~

Η νοοτροπία αυτή πέρασε και στους γονείς, αν και όχι με τόση θέρμη, που μέχρι τις τελευταίες τάξεις του Λυκείου σε βομβάρδιζαν με κατηχήσεις για τον κόσμο.

Πόσο σκληρός, πονηρός κι άκαρδος είναι κι άμα μόνο διαβάζεις θα μπορέσεις να χαμογελάς στη ζωή σου.

Αν ο βαθμός σου είναι κάτω από δέκα και αν διαβάζεις μόνο μια ώρα την ημέρα, είσαι ένα βήμα πριν τα κάτεργα.

Και δε θα είσαι χαρούμενος. Ποτέ.

Με τα πολλά ή με τα λίγα, μάλλον με την επιμονή και με το ζόρι αυτή η νοοτροπία πέρασε τελικά και σε εσένα.

~~

Από την νεαρή σου ηλικία είχες πρόγραμμα:

διάβασμα για το σχολείο, διάβασμα για το φροντιστήριο, διάβασμα οποιουδήποτε εντύπου έπεφτε στα χέρια σου (παλιά συμβουλή του δασκάλου που την ακολουθείς και τώρα ακόμη τρομάρα σου).

Εκκλησία την Κυριακή και “Θεία Κοινωνία.”

Την ελεύθερη ώρα σου τα άκουγες από όλο το σόι επειδή δεν προσπαθούσες αρκετά ενώ μπορούσες παραπάνω. Προσπάθησες για παραπάνω, την έβγαλες τη σχολή, πήρες κι ένα επιπλέον χαρτί.

Τώρα πώς νιώθεις; Ή μάλλον πώς νιώθουν οι δικοί σου;

Έπρεπε να περάσουν χρόνια πολλά και να σε πιάσουν και μια δυο τρικυμίες και φουρτούνες για να καταλάβουν οι γύρω σου πως τέτοια συμπεριφορά οδηγεί σε αντίθετο από το ευχόμενο αποτέλεσμα.

~~

Όταν μετά από μελέτη χρόνων οδηγείσαι σε Πανεπιστήμιο αλλά τη δεύτερη ημέρα βρίσκεσαι σπίτι σου με δυο γραμμάρια στις φλέβες σου.

Όταν μετά από πίεση τελειώνεις την πρακτική σου αλλά πηγαίνεις σπίτι σου και κλαις για την χαμένη νιότη κι όσα δεν έκανες.

Όταν μετά από φωνές και φασαρίες παίρνεις το πτυχίο σου αλλά δεν τολμάς να κοιτάξεις στα μάτια κανέναν και περπατάς με το κεφάλι πάντα σκυφτό τότε πες μου κάτι:

Όλο αυτό άξιζε ;

~~

Μοιραστείτε το: