Χαμογέλα σε όσους σου το ζητάνε

Περνάει η ημέρα και με το που πατάω το πόδι σπίτι αναρωτιέμαι πραγματικά πως την ξόδεψα.

Με ποιόν τόπο ξόδεψα τις ώρες της και που έδωσα το χρόνο της.

Απαντάω αμέσως στην ερώτηση μου φωναχτά, δουλειά και διαδρομή προς αυτήν. Διαδρομή προς το σπίτι μετά το τέλος της.

Ίσως καμιά βόλτα σε ψιλικά και τσιγάρα κι άντε βαριά και καμιά μπύρα για το βράδυ που έρχεται. Μετά σπίτι, να αναμένω την επόμενη ημέρα που θα κυλήσει ακριβώς όπως αυτή που φεύγει.

Και η λούπα συνεχίζεται και η ζωή συνεχίζεται και λοιπά.

Πάνω που ξεφορτώνω και βγάζω ρούχα κι ενώ τακτοποιώ το βραδινό το πιόμα, συνειδητοποιώ ότι δεν μίλησα με κανέναν άνθρωπο. Δεν αντάλλαξα ματιά με κανέναν, δεν έδωσα χρόνο από την ημέρα μου σε κανέναν άνθρωπο.

Μία από τις λίγες ημέρες που συνέβη κάτι τέτοιο σε εμένα.

~~~~

~~~~

Παπαγαλίζω, γενικώς στους πάντες και σε άλλους τόσους, πως το σημαντικότερο αγαθό που έχουμε, η ευλογία που ο άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει πως έχει, είναι ο χρόνος.

Ο χρόνος που έχει ο καθένας μας τελειώνει κι αυτό είναι δεδομένο.

Οπότε πρέπει να τον αξιοποιεί όπως ο ίδιος, όπως ο καθένας μας κρίνει καλύτερα.

Για εμένα, η καλύτερη επιλογή είναι να περνάω χρόνο, το χρόνο μου, με άλλους ανθρώπους.

Όχι απαραίτητα γνωστούς και φίλους που γνωρίζουν τί και ποιος είμαι, αλλά και με αγνώστους ή με ανθρώπους που δεν βλέπω κάθε μέρα.

~~~~

Μια τυχαία συνάντηση με κάποιον άνθρωπο στο δρόμο που μπορεί να οδηγήσει σε μια συζήτηση, είναι ευλογία.

Είναι ευλογία πρώτον, επειδή κάποιος κάθεται και μιλά μαζί σου, σε ακούει και μοιράζεται σκέψεις και προβλήματα ή χαρές.

Δεύτερον, χαμογελάει όταν ανοίγεται και πραγματικά, όταν μπορείς να κάνεις τον οποιονδήποτε να χαμογελάσει, προσφέρεις.

Κι ας μην πληρώνεσαι για τις υπηρεσίες που παρέχεις σε συνανθρώπους σου με χάρτινα αντικείμενα.

Τα οποία έχουν γραμμένους αριθμούς επάνω τους.

Σου επιτρέπουν να αγοράσεις απορρυπαντικό, μακαρόνια και κρασί και να πληρώσεις το ενοίκιο.

Είχα καιρό να παρουσιάσω την ανάγκη μας για χρήματα φορώντας μια διαφορετική μάσκα.

~~~~

Βοηθάς και βοηθάω όταν ακούμε και μιλάμε. Απλά. Μαζί με τον απέναντι άνθρωπο.

Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνεις να ανακαλύπτεις κομμάτια σου που δε γνώριζες ότι υπάρχουν.

Ή απλά τα είχες ξεχασμένα στη ρουτίνα σου.

~~~~

~~~~

Κάποιοι από εμάς δεν είναι τόσο δυνατοί ώστε να γίνουν ρομπότ, να μπουν στη λειτουργία εργοστασίου. Σπίτι, δουλειά, αναστεναγμός κι ανάποδα.

Κάποιοι έχουν ανάγκη τη συντροφιά, την παρέα, τη συμβουλή, το σκούντημα και την σφαλιάρα.

Κάποιοι, καλώς ή κακώς, έχουν βάλει τη ζωή τους, μέσα σε αυτό το τιτάνιο θέατρο που παίζουμε όλοι, στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Και με περισσό θράσος, έχουν βάλει εσένα στο ρόλο του κομπάρσου.

~~~~

Αυτοί οι συνάνθρωποι λοιπόν, νιώθουν πως αντιμετωπίζουμε μηδαμινά προβλήματα. Όλο το βάρος του σύμπαντος, νιώθουν ότι έχει πέσει επάνω στους δικούς τους ώμους.

Λόγω της ρομποτοποίησης και τους ψέματος που πουλάν οι πιο δυνατοί χαρακτήρες, τέτοιοι άνθρωποι πιάνονται από αυτό.

Ζητούν περισσότερη παρέα, φιλία, συντροφιά, ένα απλό χτύπημα στην πλάτη ή ένα μόνο χαμόγελο και μια καλή κουβέντα.

~~~~

~~~~

Για τέτοιους ανθρώπους είμαστε εμείς εδώ, να ακούμε και να συμβουλεύουμε όταν χρειάζεται.

Βάζουμε στην άκρη τα δικά μας και ασχολούμαστε με τα δικά τους.

Δεν είναι ούτε εγωιστικό, ούτε είμαστε άγιοι που προσφέρουμε, ούτε ελπίζουμε για τη σωτηρία της ψυχής μας.

Είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες και μας αρέσει να βοηθάμε τον άλλον, όσο κι αν δεν φαίνεται με τη ζωή που κάνουμε.

~~~~

Να βοηθάς κι εσύ λοιπόν αν σου αρέσει. Αν θέλεις βοήθεια ζήτησε την. Επειδή σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα εκεί έξω.

Αν δέχεσαι ότι περιέγραψα θα σε βοηθήσει. Αν πάλι είσαι σαν κι εμένα, θα έρθει μόνος ή μόνη κάποιος ή κάποια να σου ζητήσει μια γνώμη, να ανοίξει την καρδιά του και να ακούσεις.

Εσύ άκου και αν κρίνεις πως χρειάζεται, μίλα.

Και χαμογέλα, δεν κοστίζει τίποτα και βοηθά τους πάντες σε όλα.

Απλά χαμογέλα και άσε την πραγματικότητα και τη ρουτίνα που ύπουλα θέλει να σε κάνει κάτι που δεν είσαι.

Άσε τα ψώνια εκτός ψυγείου και πάνε μια βόλτα, όχι για εσένα, αλλά για κάποιον άλλον.

Κι όταν τον δεις αυτόν τον άλλον, κι όταν τον ακούσεις, απλά πριν πεις οτιδήποτε απλά χαμογέλα.

Χαμογέλα, τι σου ζητάνε ;

~~~~

Έτσι, μ’αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.

Χρόνης Μίσσιος

~~~~

~~~~