Active Member – Κομμάτια που δε γνωρίζεις

Μου αρέσει τελικά πολύ η όλη κατάσταση με τα αγαπημένα κομμάτια. Οπότε θα συνεχίσω με τους Active Member.

Όμως θα παρουσιάσω κομμάτια τα οποία δεν έχουν ακούσει πολλοί. Κι εάν τα έχουν ακούσει, τα έχουν ξεχάσει. Ή δεν έχουν παιχτεί αρκετά σε lives.

Τώρα αλήθεια, να γράψω ποιοί είναι οι Active Member;

Ήταν ένα από τα πρώτα συγκροτήματα που ασχολήθηκαν με το hip hop στην Ελλάδα. Ήταν και είναι μέχρι και σήμερα ενεργοί, με χιλιάδες συναυλίες κι αμέτρητα κομμάτια.

Ήταν και μέχρι και σήμερα είναι η έριδα του ελληνικού hip hop. Και το αναθεμάτισμα του κοινού του.

Αυτά αρκούν. Για όλα τα υπόλοιπα, μεγαλώσαμε.

Οπότε πάμε στο ζουμί. Θα ξεκινήσω αντίστροφα, από τα παλιότερα που θυμήθηκα κοιτώντας τη δισκοθήκη ως τα πιο καινούργια.

Let’s Roll Bitches.

~~{}~~

Πρόσφυγας. Ένα κομμάτι από το “Μεγάλο Κόλπο”. Ένα άλμπουμ των Active Member που έδωσε όμορφα δημιουργήματα.

Όλοι γνωρίζουμε το Lab Version του “Άκου Μάνα” από το δίσκο και όλοι το έχουμε ουρλιάξει. Όμως, ο Πρόσφυγας είναι ένα κομμάτι το οποίο αγγίζει στιχουργικά.

Μια γεύση:

“Γι’ αυτό τα μάτια χαμηλώνω προς τη γη / Και σε καλό μου πάλι να μου βγει
Γιατί κι αυτό το χώμα τώρα που πατάω / Δε φταιω εγώ δε μ’ έμαθαν να τ’ αγαπάω.”

Πρώιμο ελληνικό hip hop στα καλύτερα του.

Ναι, συγγνώμη. Low Bap εννοώ. Συνεχίζω.

~~{}~~

Περνάμε στο επόμενο άλμπουμ: “Από τον τόπο της Φυγής.”

Το “Πίσω δε Γυρνάω” αποτελούσε για καιρό το εναρκτήριο λάκτισμα για τα επικά κλωτσομπούνια στα πρώτα lives των Active Member.

Ήταν το κομμάτι που ενώ είχες φτάσει κάπου στη μέση του προγράμματος και νόμιζες ότι η δύναμή σου σε εγκαταλείπει, σε επανέφερε. Μια ένεση αδρεναλίνης.

Στίχοι δημιουργούσαν μια χόβολη μέσα σου, σε ζέσταινε κι ήθελες να μεταδώσεις αυτή τη λάβα στους γύρω σου.

Μια γεύση:

“Μην αφήνεις τα μάτια σου από μένα και άνοιξε το φως / Απ’ την ανάσα σου ώρα στέκομαι θαμπός
Σκούπισέ με ρε βλάκα ο καθρέφτης σου μιλάει / Κοιτάχτε ένα μαλάκα σα χαμένος με κοιτάει
Εγώ φταίω ρε, που τόσα χρόνια σε ομορφαίνω / Και να στολίζω τη μιζέρια σου επιμένω
Για να μη δείχνεισ λυπημένοσ ο καημένοσ / Να μοιάζεις σώνει και καλά ευτυχισμένος
Και εσύ να ψάχνεις τώρα αν κάνεις το σωστό / Και να φοβάσαι ρε, αυτό είναι το ευχαριστώ;”

~~{}~~

Σοβαρεύει το πράγμα όσο περνάνε τα χρόνια. Οι “Μύθοι του Βάλτου” κυρίες και κύριοι. Ένα άλμπουμ ορόσημο στο hip hop κίνημα.

Κομμάτια διαχρονικά σε αυτό το άλμπουμ, όμως διάλεξα το “Ασ’ τους Εκεί”, θεωρώντας ότι είναι ένα αριστούργημα.

Περιγράφει, από όλα τα φάσματα και τα πρίσματα, το Low Bap και την κοσμοθεωρία του.

Δε θυμάμαι πραγματικά εάν έχω ακούσει το κομμάτι live σε κάποια συναυλία.

Εάν έγινε, θα έγινε πολύ παλιά, τότε στις πρώτες αναγνωριστικές συναυλίες του Γυμνασίου.

Μία γεύση:

“Γι’ αυτό σου λέω, άραξε εκεί, στα λημέρια σου τα φωτεινά / Σαπίσαν όλα πια στο βάλτο κι εδώ είναι πάντα σκοτεινά
Τώρα χορεύουν τα ερπετά με το θάνατο παρέα / Ασ’ τους εκεί, ασ’ τους εκεί περνάν’ ωραία.”

~~{}~~

Και ήρθανε και οι “Παράξενες Μέρες”, πριν κάποια χρόνια θα έλεγα το αγαπημένο μου άλμπουμ. Τώρα θα πω απλά, ένα από τα αγαπημένα μου.

Το “Γερνάς” είναι ένα ξεχασμένο κομμάτι, το οποίο το άκουγα σε πολύ δύσκολες προεφηβικές καταστάσεις. Το αγαπώ υπερβολικά.

Οι στίχοι του ακόμη και σήμερα, δε φεύγουν από το κεφάλι μου. Σε μια ατέλειωτη επανάληψη παίζουν, όποτε επισκεπτομαι ένα συγκεκριμένο τόπο.

Μια γεύση:

“Κι όμως κρυφάκουγα μήπως και ακούσω καθαρά / Όταν οι άλλοι φώναζαν δίπλα στη ψυχή σου
Κράταγα μια στιγμή, κάθε φορά / Για να θυμάμαι το παράξενο σκαρί σου
Κι ήταν ωραία ήθελα έτσι πάντα να περνάς / Νοιώθω πως φταίω κάθε φορά που με κοιτάς
Γιατί δε σου είπα ποτέ ότι γερνάς / Κι ότι μου φτάνει μόνο να σ’ ακούω να τραγουδάς.”

~~{}~~

Το έτος είναι 2001. Έχω κατέβει στο κέντρο με τη μάνα για μια δουλειά της. Στο τελείωμα μου είχε υποσχεθεί να περάσουμε από το δισκάδικο. Πηγαίνουμε, βλέπω το άλμπουμ, το αγοράζω.

Εθίστηκα “Στον Καιρό του Αλλόκοτου Φόβου” για καιρό. Περισσότερο από τις “Παράξενες Μέρες.” Μου έβγαζε, ίσως ακόμη μου βγάζει, κάτι το μυστικιστικό αυτός ο δίσκος.

“Επιστρέφει η Σιωπή”, ένα παράδειγμα προς μίμηση για το Low Bap. Για το hip hop. Όπως θες να το πεις.

Μία γεύση:

“Σκάσε κουφάλα ζωή και φαντάσου μια εικόνα / Με τα μάτια, λέει, κλειστά να σε περνάω από βελόνα
Και μ’ αυτή να κεντάω κάργα στιγμές στο πετσί μου / Όσα έχω πάνω μου, είναι πατρίδα και γη μου.”

~~{}~~

Η επόμενη χρονιά μας έδωσε το “Πέρασμα στο Ακρόνειρο”, και μείναμε μαλάκες. Εμείς οι λίγοι περίεργοι πιτσιρικάδες που το είχαμε στα χέρια μας.

Λοιπόν, το “Μπόλι” το θυμάμαι σαν τώρα να το ακούω στο “κακό” το χωριό, βράδυ, στην παιδική χαρά μέσω ενός γείτονα το cd player. Δυνατά , όλο και πιο δυνατά.

Όσο περνούσε η ώρα και πωρονόμασταν όλα τα πιτσιρίκια, από δέκα μέχρι δεκαεπτά ετών, δυναμώναμε.

Οι τσιρίδες μας στο “Υπάρχει Ακόμα” έχουν χαραχθεί στις μνήμες των χωριανών μου. Ακόμη και σήμερα μου αναφέρουν εκείνη τη μέρα.

Μια γεύση:

“Τι κι αν γεννήθηκαν σκουλήκια από τα πιο όμορφα λόγια / μείνανε άλλα που φτιάχνουνε λέξεις μετάξι

Τι κι αν γέμισαν φυλλάδες τα φανφάρικα σόγια / κάποιοι τρελοί γράφουν για μας κι είναι εντάξει

Τι κι αν ποτίσανε με μίσος τη ψυχή τους οι βλάκες / χωρίς τα χέρια μας να θάψουνε φίδια στο χώμα

Η Φωτιά Υπάρχει Ακόμα.”

~~{}~~

Περνάμε στο σωτήριο Ολυμπιακό έτος. Περνάμε στη “Fiera” και καταλαβαίνουμε ότι κάτι έχει αλλάξει στους Active Member.

Είναι το πρώτο άλμπουμ που το αγόρασα με λαχατάρα, το έβαλα στο player με προσμονή κι έμεινα να το ακούω μια ολόκληρη ημέρα για να καταλάβω για ποιό λόγο δε μου άρεσε.

Ήμουν και δεκατεσσάρων χρονών βέβαια, κάθε αλλαγή ήταν και περίεργη στην αγαπημένη μπάντα τότε.

Τέλος πάντων, τα “Τέσσερα λετπά Τοξικού Θηλασμού” είναι το κομμάτι που μου άρεσε περισσότερο τότε. Είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο και σήμερα.

Είναι και το κομμάτι που εξυμνήσαμε διότι μας υπενθύμισε και την ύπαρξη της ηλίθιας κόντρας μας.

Μια γεύση:

“Αν ξέχασες, ρώτα, τα θυμούνται αυτοί που πρέπει / Αυτοί που στέκονται στην πυροκάμωτη σκέπη
Απ’ την αρχή και θα το πάνε όσο πάει / Έστω κι ένας να ‘ χει μείνει ν’ αγαπάει
Έστω κι ένας· σε τρομάζει αυτή η φράση / Ήθελες κρέας πολύ μες στη δικιά σου βράση
Σ’ έχει σπρώξει η ζωή, σ’ έχει ξεχάσει / Με του low bap τη σκούπα στου hip hop το φαράσι.”

~~{}~~

Ένα από τα αγαπημένα κομμάτια. Για κάποιο λόγο περπάτησε σε κόσμο που δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική μας. Ούτε ελληνικό hip hop άκουγαν, ούτε ήξεραν για ποιό λόγο παιζαμε ξύλο μεταξύ μας.

Τους άρεσε το κομμάτι. Απλά.

Πόσο τους καταλαβαίνω σήμερα και πόσο ηλίθιος νιώθω για την τότε συμπεριφορά μου απέναντι σε κόσμο που απλά άκουσε το κομμάτι και του άρεσε.

Στιχουργικά ο Μιχάλης μεγαλούργησε. Φωνητικά, ένα από τα απίστευτα ταιριάσματα με τη Γιολάντα.

Μια γεύση:

“Όταν σωπαίνουν τραγουδιστάδες σιχαίνομαι όλες τις Έλλάδες που εσύ φαντάστηκες / Μα τι να κάνω, πια δε μπορώ
Κι αν σ’ αβαντάρουνε πάλι παράδες, ζήτα συγνώμη απ’ τις μανάδες αφού ξεθάφτηκες / Γύρω μου βλέπω σκουπίδια σωρό.”

~~{}~~

Το 2009 με βρίσκει στη σχολή. Δε μπορώ να θυμηθώ σε ποιό διάλλειμα ανάμεσα στα μαθήματα άκουσα το παραπάνω κομμάτι.

Μίλησε μέσα μου όπως κομμάτια του παλιού καλού καιρού της μπάντας.

Κάτι το αίμα που έβραζε, κάτι το νεαρό της ηλικίας, κάτι οι παρέες της σχολής, κάτι η πολιτική τοποθέτηση που είχε αρχίσει να βγαίνει έντονα, με έκαναν να αγαπήσω το “Απ’ της Φτιάξης μας τα Λάθια.”

Σήμερα δεν το αγαπώ, το λατρεύω.

Μια γεύση:

“Θα ‘θελα να με ρώταγες ποιος σκότωσε τον Άρη / Ποιος έδωσε το Ράπτη και τον Καστοριάδη
Ποιος το Λαμπράκη σκότωσε και ποιος τον Παναγούλη / Ποιος κρυβόταν πίσω από το μαύρο το κουκούλι
Τίνος Ρέμβη ήτανε η χουντομορταρία / Και ποιοι οι ανθρωποφύλακες στα κελιά τα κρύα
Ποιοι λοιδωρούσαν τα παιδιά στο Χημείο / Και ποιοι της λευτεριάς δεν περάσαν το πορθμείο.”

~~{}~~

Και ήρθε το μαγικό 2011. Κρίση, οικονομικά προβλήματα, ένα κράτος μπουρδέλο, μια πολιτική κατάσταση πρωτόγνωρη. Ο λαός στα όρια του. Ψίθυροι για εξέγερση δεξιά κι αριστερά, οι φασίστες έχουν βγει από τα λαγούμια τους.

Εγώ να προσπαθώ να βρω μέρος στη δημοσιογραφική ζωή της κωλοπόλης μου. Να τρώω τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη, να μαλώνω με προιστάμενο και διευθυντή.

Κι έρχεται “Στων Βουβών την Εσχατιά” το κομμάτι “Δεν πληρώνω.”

Το ακούω, είναι το πρώτο του δίσκου. Ακούω και τον υπόλοιπο δίσκο.

Την επόμενη μέρα παραιτούμαι από την εφημερίδα με ένα βρωντόφωνο “Άντε και γαμήσου πουτάνας γιε.”

Μια γεύση:

“Και δεν πληρώνω, κουφάλες, τα σπασμένα σας / Τα ξερατά σας και τα κλεμμένα σας
Εγώ ο αλήτης, ο ξενομερίτης / Τη σιωπή σας πιάνω απ’ την αρχή της.”

~~{}~~

Δέκα κομμάτια είναι αρκετά νομίζω. Ίσως κάνω και δεύτερο αφιέρωμα. Τώρα που πήρα φόρα.

Είναι οι Active Member, όσοι ακούμε χρόνια, ξέρουμε ποιοί είναι και για ποιό λόγο είναι αυτοί που είναι. Να κολλάμε σε μαλακίες παλιές και να τις αναπαράγουμε είναι ανούσιο.

Ακούμε μουσική, μιλάμε για μουσική, γνωρίζουμε, μαθαίνουμε και μεταδίδουμε πληροφορίες για μουσική.

Ίσως επανέρθω με κουσκούσια για την έριδα. Ίσως και όχι. Θα το δούμε.

~~{}~~