Αυτοκρατορία κι Άλωση

Ο Μάιος του 1453 και συγκεκριμένα η 29^η του τείνει να ξεχαστεί από όλους μας, το βλέπουμε τέτοιες ημέρες από τα εξωτερικά γυρίσματα τηλεοπτικών συνεργείων. Αυτά που την στήνουνε σε κεντρικούς δρόμους Αθήνας και Θεσσαλονίκης, περιμένουν τα πιο απίθανα άτομα και εξαπολύουν σαν βόμβες ατομικές ερωτήσεις. Όπως:

«Τι συνέβη στις 29 του Μάη του 1453;» με βλέμμα ορθάνοιχτο ο ρεπόρτερ.

«Ξέρω ‘γω, η επανάσταση του 1940;» απαντά το μπερδεμένο νιάτο με ορθάνοιχτο στόμα.

Ποιος θυμάται την 29^η σήμερα, έχει αναρωτηθεί άραγε κάποιος γατί την έχουμε ξεχάσει; Κι όχι μόνο την συγκεκριμένη ημέρα μνήμης, την 13^η Σεπτεμβρίου επίσης την έχουμε γραμμένη. Αν η Ποντιακή παράδοση δεν ήταν τόσο έντονη κι οι Πόντιοι δεν είχαν τέτοια παρουσία στην Ελλάδα θα είχαμε ξεχάσει και την γενοκτονία των Ποντίων. Για κάποιο λόγο γενικά ότι αφορά τους γείτονες και ότι προξένησαν στον τόπο μας τείνει να ξεχαστεί. Τα στοιχεία που υπάρχουν για όλα όσα συνέβησαν τείνουν να καταστραφούν, εμείς έχουμε ήδη ζωοποιηθεί για να νοιαστούμε παραπάνω.

Από τα όσα έχουν διασωθεί σαν Ιστορία της τότε περιόδου έχουμε καταλάβει πως η Αυτοκρατορία ήταν στα τελευταία της. Είχε συρρικνωθεί, είχε υπερπληθυσμιακό πρόβλημα, την απάρτιζαν λογής-λογής άνθρωποι (Έλληνες, Λατινογενείς, Εβραίοι, Άραβες και άλλες φυλές) καθώς ήταν το σταυροδρόμι του τότε εμπορίου, τα τακτά της στρατεύματα δεν ήταν προσηλωμένα για αρκετό διάστημα στον Αυτοκράτορα και στην πατρίδα καθώς πολλοί λίγοι ήταν Έλληνες και πολλοί μισθοφόροι, γενικά υπήρχε μια σήψη και μια παρακμή που θα μπορούσα να την συγκρίνω με εκείνη της Αρχαίας Μακεδονίας πριν πέσει στα χέρια των πρώτων Ρωμαίων. Αν μας έχει διδάξει κάτι η παγκόσμια ιστορία και η μοίρα είναι πως: η πτώση για ότι υπερίπταται θα αποβεί θανατηφόρα.

Η Ελλάδα χαστουκίζεται μια από την καλή, που είναι το ζενίθ της δημιουργίας, και μια από την κακή, που είναι το ναδίρ της παρακμής.

Βέβαια για να επιστρέψουμε στα του σήμερα, άντε και θυμόμαστε την Άλωση, άντε και ρίχνουμε κι ένα τρισάγιο στην μνήμη των πεσόντων. Και;

Θυμόμαστε πως κάποια εδάφη ανήκαν σε εμάς, θυμόμαστε πως η πρωτεύουσα της Ελλάδας δεν ανήκει πλέον στην Ελλάδα. Και;

Δεν κάνουμε τίποτα για αυτό. Δεν κάνουμε γενικά τίποτα για το οτιδήποτε, πόσο μάλλον για κάποια χώματα χαμένα από γενιές περασμένες.

Να θυμηθούμε όμως και τι έπαθαν όσοι επέλεξαν να αγνοήσουν την ιστορία και επέλεξαν να αφήσουν κατά μέρος τις θύμησες αυτών των γεγονότων. Χρόνια αργότερα, από τα ίδια μέρη που οι πρόγονοι τους σφαγιάστηκαν, εκδιώχθηκαν.

Καλά τα συλλαλητήρια και οι πορείες, καλά τα ποσταρίσματα στο διαδίκτυο, καλά τα παχιά τα λόγια του ραγιά (ορίστε λέξη), καλή η πεζή καθημερινότητα και η ουτοπία που λέγεται δουλειά-οικογένεια-τάφος, καλύτερος ο καπουτσίνο στην μια άκρη της θάλασσας. Κι ας υπάρχει μια ιστορία στην άλλη άκρη της που μας αφορά.

Κι ας θυμηθούμε λίγα από τα τελευταία λόγια του τελευταίου (όχι του μεγαλύτερου) αυτοκράτορα της πρώην πατρίδας μας, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου:

«Ευγενέστατοι άρχοντες και εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί, και γενναιότατοι συστρατιώτες, και όλος ο πιστός και τίμιος λαός, ξέρετε καλά πως έφτασε η ώρα που ο εχθρός της πίστης μας θέλει με κάθε τέχνασμα και τρόπο να μας στενοχωρήσει περισσότερο και να μας κάνει πόλεμο σφοδρό, με μεγάλες συγκρούσεις και συρράξεις από στεριά και θάλασσα, για να κατορθώσει και να χύσει το δηλητήριό του, σαν φίδι, και να μας καταπιεί σαν ανήμερο λιοντάρι. Σας λέω λοιπόν να σταθείτε αντρειωμένοι και γενναιόψυχοι, όπως κάνατε πάντοτε ως τώρα εναντίον των εχθρών της πίστης. Σας παραδίνω την εκλαμπρότατη και φημισμένη αυτή πόλη, πατρίδα σας και βασίλισσα των πόλεων.

Ξέρετε καλά, αδέρφια, ότι για τέσσερις λόγους οφείλουμε όλοι να προτιμήσουμε το θάνατο παρά τη ζωή: πρώτον, για την πίστη και την ευσέβειά μας, δεύτερον, για την πατρίδα, τρίτον, για το βασιλέα και το Χριστό, και τέταρτον, για τους συγγενείς και φίλους.

Λοιπόν αδέρφια, αν οφείλουμε να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για έναν και μόνο από τους τέσσερις αυτούς λόγους, πολύ περισσότερο για όλους μαζί, όπως προφανώς κατανοείτε»

Είναι λάθος να νομίζει ο νέο-ελληνάρας (ο λογάς, όχι ο πράττων που αντιδρά)πως έχει οποιαδήποτε σχέση με τους Έλληνες, είναι επίσης λάθος να πιστεύει η πλειοψηφία του λαού πως το γένος μας γεννήθηκε σκλαβωμένο και πτωχό με σκυμμένο το κεφάλι και ηθικό στα τάρταρα. Είμαστε απόγονοι πολεμιστών που τα τελευταία χρόνια ντυθήκανε ευνουχισμένα κριάρια, δεν είμαστε νόθοι απόγονοι απολίτιστων βαρβάρων που την βλέπουν κατακτητές της οκάς με ξένες πλάτες.

Τα παραλέω, μάλλον τα παραγράφω.

Όχι, καθόλου.