Η λογοτεχνική κειμενογραφία δεν πουλάει (ναι γιατί τα άλλα που γράφεις πουλάνε, μαλάκα). Οπότε ξανά-μανά στο κράξιμο.
Απόκριες. Ε ρε ,λέω, απόκριες. Και νηστεία. Και απόκριες. Και Καθαρά Δευτέρα. Και Απόκριες.
Μόνο χαλβά, λαγάνα, ταραμά, ελιές, γενικά πράγματα που δεν τρως ποτέ αλλά εκείνες τις ημέρες τα ρημάζεις σκέφτεσαι. Και σκέφτομαι. Και τρώω, και τρως, και τρώμε. Αλλά οι Απόκριες ή απόκριες, δεν ξέρω αν χρειάζεται το κεφαλαίο για να δώσει έμφαση σε μια περίοδο που απέχουμε από το κρέας λόγω θρησκείας (άκου εδώ ρε μαλάκα), χαρακτηρίζονται κι από τα καρναβάλια, από τους μασκαρεμένους με τις πολύχρωμες φορεσιές τους που δίνουν στις ημέρες πριν την Σαρακοστή μια διάθεση εύθυμη και πολύχρωμη και ζωηρή.
Ναι, αυτό συνέβαινε πριν από εκατό χρόνια τότε που οι μπαρμπάδες μασκαρεύονταν με τις θειες στα χωριά για να ανταμώσουν το χωριό στην πλατεία και να κάψουν τον καρνάβαλο με τον τεράστιο φαλλό στην πυρά της αποκριάς ταυτόχρονα χορεύοντας σε ήχους κλαρινοπαιξίας.
Ωραία πράγματα.
Σήμερα που έχουμε προχωρήσει σαν είδος και σαν μονάδες βέβαια, οι Απόκριες (με κεφαλαίο, δε γαμιέται) είναι η αφορμή να ξεχυθούν στους δρόμους λογής-λογής ανασφαλείς περίεργοι τύποι και αβέβαιες ως προς την ύπαρξη τους τύπισσες μασκαρεμένοι και μασκαρεμένες αντίστοιχα σε ότι θα ήθελαν να ήταν, σε ότι θέλουν να γίνουν κάποτε και σε ότι δε θα γίνουν ποτέ.
Και βάζω πρώτα τον εαυτό μου στον χορό τον συγκεκριμένο, τις λίγες φορές που μασκαρεύτηκα, εξαιρώ στο Δημοτικό τον Ζορό και τον Ινδιάνο (καλά όχι τον Ινδιάνο), ήθελα να φορέσω κάτι ή να κάνω κάτι που δεν μπορούσα. Δηλαδή, στο λύκειο έβαζα περούκα με μακριά μαλλιά και γενειάδα παρέα με σκισμένο τζιν, μετά από χρόνια μπουμ, κοιτάω στον καθρέφτη και βλέπω το καρναβάλι που ντυνόμουν πιτσιρικάς.
«Δεν πρέπει να γράφεις τέτοια ηλίθιε, είναι εναντίον σου».
«Έλα μωρέ μαλάκα ποιος θα δώσει σημασία», αυτοί είναι οι διάλογοι μέσα στο μυαλό μου τη στιγμή που γράφω τις γραμμές αυτές. Παράνοια αλλά συνηθίζεις.
Τι γράφαμε;
Ναι, για στολές και μασκαρέματα γράφαμε. Αν εγώ αναγνωρίζω πως κάποτε έβαζα στο κεφάλι μου και στα μούτρα μου ότι θα ήθελα να έχω και δεν μπορούσα ενώ το δικαιολογούσα με τις απόκριες και τα καρναβάλι, ε του πούστη δεν υπάρχουν κι άλλοι που κάνουν ή έκαναν κάτι αντίστοιχο;
Και καλά, εγώ έβαζα μια περούκα και τώρα η περούκα είναι μόνιμα κολλημένη στο κεφάλι μου, οι άλλες οι πουτανάρες που ντύνονταν νοσοκόμες με τον κώλο έξω και τα καλσόνια τα σχισμένα τώρα το έκαναν επάγγελμα;
«Την Ιατρική ή το άλλο ρε;»
«Σκάσε εσύ μωρε μαλάκα», πάλι διάλογοι στο κεφάλι μου μέσα.
Δεν θέλω να αναφερθώ στον άνδρα που ντυνόταν γυναίκα ή στον άντρα που ντυνόταν πούστης (τότε ήταν ακόμα ντροπή να το πεις αν είσαι), έχω δει τι μπορεί να γίνει ένας τέτοιος άνθρωπος με τέτοια απωθημένα… εννοώ τέτοιο γούστο στις αποκριάτικες στολές.
Δε θα αναφερθώ καν στον τύπο που ντυνόταν μπάτσος, φανταζόμαστε όλοι τι έχει γίνει τώρα ή τι ήθελε να γίνει και απέτυχε τρεις φορές στις Πανελλήνιες.
Στα παλιά καλά χρόνια των Διονυσιακών και αργότερα στα χρόνια της Ρωμαιοκρατίας οι άνθρωποι έβαζαν μια μάσκα να καλύπτει πρόσωπο και έναν μανδύα ελαφρύ να είναι εύχρηστος κι έπιναν και γαμιόνταν για μια εβδομάδα ολόκληρη τιμώντας θεούς. Ωραία πράγματα.
Κι αυτό το φέραμε πρώτοι (ακούς προδότη).
Ωραίο πράγμα το καρναβάλι και οι στολές, βγάζεις έξω το ζώο που έχεις μέσα σου. Να αναφερθούμε στην αύξηση κρουσμάτων σεξουαλικής παρενόχλησης ή βαρύτερων περιπτώσεων την περίοδο αυτή δεν το κάνουμε, κατανοητό, θα κοπεί η οικονομία στις περιοχές της Ελλάδας που είναι διάσημες για τις καρναβαλίστικες παρελάσεις τους.
Πάμε πάλι, περιοχές της Ελλάδας που είναι διάσημες για τις ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ καρναβαλιστών.
Την πιάσαμε την ειρωνεία ή είναι καλά μασκαρεμένη σε μια απλή αράδα;
Comments by Απόστολος Σαμακοβλής