Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξε μια εποχή όπου ο Χριστιανισμός ήταν ακόμη κάτι που δεν υπήρχε. Μια εποχή αγαπητά μου παιδιά που δεν υπήρχαν διδάγματα εκκλησιών τα οποία μετατρέπονταν σε νόμους.

Υπήρχε μια εποχή που λατρεύονταν άλλοι Θεοί και δεν είχε την αποκλειστικότητα ο Ιησούς ο Χριστός. Ναι, το έγραψα. Και μαντέψτε, ποιος λαός ζούσε από εκείνη την εποχή ανάμεσα σε άλλους βέβαια λατρεύοντας τέτοιους παγανιστικούς για τους αμόρφωτους, Θεούς;

Ναι, εμείς. Ναι, οι Έλληνες. Ναι, το φέραμε κι αυτό πρώτοι. Ακούς προδότη.

Ένας από τους Θεούς που γιόρταζε κάποτε την ημέρα των μετέπειτα Χριστουγέννων ήταν ο Απόλλων, ο Θεός Ήλιος ή Φοίβος. Αδερφός της Αρτέμιδος και γιος του Διός και της Λητούς.

Ο χαμός από γενικές, ξεχασμένη πτώση σήμερα και λογικό. Τέλος πάντων.

Πολλά έχουν γραφεί για τον Απόλλωνα, πολλοί αμφισβητούν την ελληνική του προέλευση αλλά γραμμένους τους έχουμε. Ήταν προστάτης της Τροίας και ήταν αυτός που σκότωσε τον Αχιλλέα. Ήταν ένας από τους δώδεκα Θεούς του Ολύμπου, ήταν ο Θεός που έφερνε το φως με το που περνούσε η νύχτα. Έφερνε το φως. Φέρων το φώς. Κάτι μου θυμίζει αυτό το όνομα.

Κι αυτό το φέραμε πρώτοι. Ακούς προδότη.

Με το πέρασμα της Ρωμαϊκής κυριαρχίας έγινε πιο εμπορικός Θεός γιατί εμείς τον είχαμε σε μια δυσμένεια λόγω του υποβάθρου του και λόγω της κόντρας με τους Διονυσιακούς. Οι Ρωμαίοι τον τιμούσαν  μέχρι να εκχριστιανιστούν. Μετά η ημέρα του Απόλλωνος έγινε ημέρα του Ιησού. Και είναι ακόμη.

Γιατί μας έμαθαν πως αν κρατήσουμε κάτι από την παλιά παράδοση είμαστε τρελοί, είμαστε γραφικοί. Αν διαβάζουμε λίγη ιστορία πέρα από αυτή της Wikipedia είμαστε σπασίκλες. Έλα μωρέ και δε βαριέσαι, περασμένα ξεχασμένα. Το τώρα κοιτάμε.

Όχι, δεν είναι ξεχασμένα τα περασμένα. Μόνο για τα ζώα ότι περνά ξεχνιέται. Μόνο ένα Γκνου θα περάσει δυο φορές από το ίδιο λιβάδι που αράζουν τα λιοντάρια και ξεσκίζουν το κοπάδι του κάθε ημέρα επειδή ξέχνάει.

Δεν ξεχνάμε, όχι μόνο τον Απόλλωνα αλλά κανέναν. Κι όχι επειδή ο τωρινός Θεός μας είναι μια προπαγάνδα και μισή. Απλά γιατί σε εμάς, στους Έλληνες, οι Θεοί ήταν κομμάτι της ιστορίας μας. Δεν ήταν οντότητες που προσκυνούσαμε και ξαπλώναμε να μας πατήσουν.

Τους ζούσαμε καθημερινά, τους βλέπαμε καθημερινά, όπως και τον σημερινό μας Θεό. Δεν πέφτουμε σε γόνατα και απλά προσκυνάμε, τον ζούμε. Αρκετοί, όχι όλοι.

Χρόνια πολλά λοιπόν να ευχηθούμε στον Απόλλωνα, αν και πλέον είμαστε φανς του Ιησού ή ακόμη και κανενός. Γιατί έχουμε φτάσει σε τέτοιο πνευματικό επίπεδο που η Θεία χάρη δεν μας δίνει δύναμη αλλά μας κρατά πίσω. Δεν θέλουμε μεσαίωνα με Θρησκείες αλλά θέλουμε πρόοδο με τεχνολογία.

Οδηγούμαστε μπροστά, στο μέλλον. Δεν έχουμε ανάγκη Θεούς να μας κοροϊδεύουν, κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας μόνοι μας. Ο μεσαίωνας ο δικός μας θα γίνει με μάτια κολλημένα σε οθόνες κι όχι σε φλεγόμενα παλούκια. Και δε θα βοηθά ο ένας τον άλλον επειδή δε θα βλέπει γύρω του αλλά θα βλέπει μια οθόνη.

Και γύρω-γύρω θα είναι νύχτα.

Κι ο Απόλλων πουθενά να φέρει το φως γιατί μας βαρέθηκε, πουθενά να κάνει ημέρα την νύχτα και να δώσει μια ελπίδα. Γιατί εμείς πρώτοι τον αρνηθήκαμε και τον ξεχάσαμε οπότε όπως στρώσαμε έτσι θα κοιμηθούμε.

Κι αυτό το φέραμε πρώτοι.Ακούς προδότη.

 

Μοιραστείτε το: