“Και ρώτησε κάποιος ανόητος ένα σοφό: Σοφέ, γιατί οι άνθρωποι όταν ξεκινάν να ακούν, σταματούν να σκέφτονται;
Και ο σοφός του απάντησε: Εσύ γιατί σταματάς να σκέφτεσαι όταν με ακούς να σου μιλάω;”
Εντάξει, δεν είμαι και ο Μπουκόφσκι ή ο Ουγγώ, αλλά ένα απόφθεγμα το έβγαλα. Δε θα μπορούσε να σταθεί σε ένα ποστάρισμα με μαύρο και πορτοκαλί φόντο πίσω του;
Την αλήθεια πείτε τώρα, δε θα μπορούσε;
~~~~
Τέτοιες ώρες το αφεντικό με αφήνει να εκφραστώ.
Είναι που δεν έχει έμπνευση για κάποιο βαρύγδουπο κείμενο, είναι που δε μπορεί να βάλει σε μια τάξη τη σκέψη του, είναι που έχει κλειστεί σε ένα δωμάτιο για δύο μήνες με τα βασικά για να μην πεθάνει μόνο, δεν ξέρω.
Αυτό που ξέρω είναι ότι μου έδωσε το χώρο και την άδεια να βγάλω χολή για ακόμη μια φορά. Και ναι, θα τη βγάλω.
Ανάγνωση κειμένου » “Γκρίνια του Θείου – Vol.5”
Καιρό έχουμε να τα πούμε, ή μάλλον να τα γράψουμε. Χρησιμοποιώ την ατάκα του Κωστικόθορα, θα καταντήσω σαν και τα μούτρα του στο τέλος.
Πενήντα χρονών από τα είκοσι του με μηδέν αισιοδοξία για το οτιδήποτε, ούτε καν για τη μίζερη ζωή του.
Ναι, θα μου πεις, είναι ήδη μίζερη. Πώς διάολο να νιώσει ο έρμος την παραμικρή αισιοδοξία;
Ξέρω κι εγώ ρε μεγάλε ή μεγάλη, ανάλογα τί είσαι, δε μιλάμε με το αφεντικό. Απλά του στέλνω κι αυτός τα ανεβάζει.
Ανάγνωση κειμένου » “Γκρίνια του Θείου – Vol.4”
Γρήγορο update: άυπνος για μια μέρα ολόκληρη, καφές και μπύρες έχουν αρχίσει να ρέουνε στις φλέβες αντί για αίμα και το φαγητό της μάνας μου σαπίζει στο ψυγείο εδώ και κανένα δεκαήμερο.
Όλα καλά, στο τέλος θα νικήσουμε.
«Να σε δώσω ένα χαστούκι γεμάτο με όλη την παλάμη στα μαγούλια να σε πω εγώ, σιχαμένε» με μαλώνω.
Μέσα στην ειρωνεία είμαι ώρες – ώρες. Μαλώνω με εμένα. Και με ποιον να μαλώσεις ρε μεγάλε; Αφού δεν έχεις κανέναν γύρω σου, μοναχός σου θα ψοφήσεις.
…
Και ούτε γρύλοι να μην ακούγονται αφού πω στον εαυτό μου κάτι τέτοιο.
Ανάγνωση κειμένου » “Γκρίνια του Θείου – Vol.3”
Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια.
Και γκρίνια.
Από την ώρα. το λεπτό, την στιγμή που τέλειωσε και η τελευταία γιορτή του δεκαπενθήμερου, του Αϊ-Γιαννιού, επανερχόμαστε στην πρωτογονική μας φάση.
Πάνε οι μέρες οι Άγιες, πάνε και οι αργίες. Πάει το ραχάτι, πάει η υπερκατανάλωση σε αλκοόλ και φαγητό, πάει η δικαιολογία του ξενυχτιού.
Και επανέρχεται και πάλι το εθνικό σπορ του νεοέλληνα.
Η γκρίνια.
