«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα τελείωνε έτσι»

«Να τελειώσει;

Ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Ο θάνατος είναι απλά ένα μονοπάτι που όλοι μας θα το διαβούμε κάποτε»

Ο Πίπιν και ο Γκάνταλφ, αμπαρωμένοι σε μια αίθουσα της Μίνας Τίριθ και έξω από την πόρτα μόνο Ορκ.

Η απάντηση που έδωσε ο μάγος στο Χόμπιτ δεν με ενθουσίασε κι ιδιαίτερα. Τότε, στην πρώτη ακρόαση και θέαση της ταινίας. Φανφάρες και ελπίδες, σκέφτηκα. Ένα λογύδριο του μάγου για το κακό που έρχεται.

Το εξέλαβα σαν μια προσπάθεια του να καθησυχάσει το καημένο το Χόμπιτ και να το προετοιμάσει για την σφαγή που θα ακολουθούσε. Οι Ορκ ήταν πολυάριθμοι και ο θάνατος των ανθρώπων και του Χόμπιτ σίγουρος.

Αλλά ήρθε ο πράσινος στρατός και τους σκότωσε όλους.

Κι έτσι σώθηκαν και οι δύο.

Και το Χόμπιτ που φοβόταν τον θάνατο, αλλά και ο μάγος που του εξήγησε τι ήταν ο θάνατος. Τι είναι ο θάνατος.

Τι διάολο; Μάγος ήταν, κάτι παραπάνω θα ήξερε.

Ή θα ξέρει, ο Γκάνταλφ είναι ιδέα, δεν θα πεθάνει ποτέ. Σαν το Fight Club και την Χαλκιδική.

Κι όσο περνούσε ο καιρός και φιλοσοφούσα την πρόταση του, κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα.

Ναι διάολε, αυτό ακριβώς είναι ο θάνατος. Μια πόρτα για μια άλλη πραγματικότητα, ένα πέπλο που αποκαλύπτει όσα φανταστήκαμε ότι θα έχουμε στην ζωή που αφήνουμε πίσω. Την ζωή που εγκαταλείπουμε όταν αυτός μας βρίσκει.

Κι άλλα τέτοια συμπεράσματα εξέφραζα σε συζητήσεις με συνομήλικους.

Κι όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι φωνάζοντας «Κάτι έπαθε ο χοντρός, βοήθεια. Δώστε του μια τυρόπιτα να ηρεμήσει».

Το αστείο δεν ήταν η συμπεριφορά των γύρω μου στο άκουσμα μιας θεωρίας που αφορά τον θάνατο. Έτσι κι αλλιώς, όποτε και να μιλήσεις για το άγνωστο θα ακουστείς τρελός σε όποιον δεν διαθέτει τα αυτιά του για να ακούσει.

Το αστείο, όχι αστείο – μάλλον το χαστούκι, ήταν η συνειδητοποίηση της παντελούς έλλειψης αληθείας στην θεωρία μου.

Πότε ήρθε αυτή;

Μα όταν ήρθε ένας θάνατος στην ζωή μου.

«Θάνατος στην ζωή μου», σαν τίτλος  κακού ελληνικού μυθιστορήματος.

Όταν σε επισκέπτεται ο Μίστερ με την κάπα την μαύρη ξεχνάς τα πάντα.

Ότι πίστευες, ότι ένιωθες μέχρι εκείνη την στιγμή, ότι προβλήματα νόμιζες ότι είχες. Τα πάντα.

Έρχεται τόσο ατσαλάκωτος και τόσο ευθέως που δεν σου αφήνει και άλλη επιλογή εκτός από μια, αυτή της πραγματικότητας. Τι λαγκάδια, τι πέπλα και μυστήρια για άλλες ζωές και μαλακίες.

Το γεγονός είναι ένα και είναι εκεί μπροστά σου, πρέπει να το αντιμετωπίσεις στα ίσια αλλιώς θα σε πάρει από κάτω και δεν θα σηκωθείς.

Ποτέ.

Το ξέρω γιατί το έπαθα.

Από την άλλη, σκέφτομαι και την άλλη άποψη που άρχισα να έχω. Μάλλον, μια δικιά μου αλήθεια που ξεκίνησα να κατασκευάζω όσο έβλεπα ότι ο Μίστερ έρχεται αρκετά συχνά.

Δεν θα αρκεστεί μόνο σε μια επίσκεψη, όχι. Αν του αρέσει το σπιτικό σου θα το κάνει στέκι. Και έρχεται και ακάλεστα.

Συνεχίζω στην θεωρία.

«Ξέρεις, αν αντιμετωπίσεις με τόση μεγάλη δόση πραγματικότητας και αλήθειας κάτι τόσο τελικό όσο ο θάνατος, θα την ψωνίσεις.

Αργά ή γρήγορα, θα την ψωνίσεις, θα στη σβουρίξει ρε παιδί μου και ή θα χωθείς σε καμιά μονή να πλέκεις κομποσκοίνι ή θα χώσεις κάνα σχοινί στο λαιμό και θα πας εσύ στο σπίτι του Μίστερ για ακάλεστη επίσκεψη.

Οπότε έχουμε και λέμε.

Κάτι τόσο τελεσίδικο και κακό κι άσχημο όσο ένας θάνατος μας αφήνει μια και μόνο ,ας την πούμε, βλέψη ή κατάσταση ή οτιδήποτε μπορούμε να ονομάσουμε κάτι το καλό μέσα από το άσχημο.

Μια ελπίδα.

Ναι, μια ελπίδα που μας ψιθυρίζει ότι όσο ο καιρός περνά και οι άνθρωποι μας βρίσκονται κάπου αλλού δεν τους χάνουμε για πάντα.

Θα τους ξαναδούμε».

Κι εκεί έρχεται και πατάει ο κάθε θρησκόληπτος και μιλά για επόμενες ζωές και σεβαστή προηγούμενη ζωή, εκεί έρχονται οι απίθανοι και κατηχίζουν χωρίς να γνωρίζουν για το τι είναι το «μετά» και πως θα το βιώσεις όταν έρθει η ώρα σου.

Κι όλο αυτό για να δεις όσους έφυγαν.

Γάμησε τους, όλους τους.

Και δόγματα και θρησολατρείες χωρίς νόημα. Και υπηρέτες και αφεντάδες θεών. Σκέψου την θεωρία του Γκάνταλφ, εγώ έτσι κάνω ακόμη και σήμερα.

Επαναλαμβάνω κάθε φορά που σκέφτομαι ανθρώπους στο άπειρο:

Ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Ο θάνατος είναι απλά ένα μονοπάτι που όλοι μας θα το διαβούμε κάποτε.

Μοιραστείτε το: