Ένας Αδιάφορος

Από τα ηχεία μου βαράει ο Αδιάφορος, ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια των Active Member γραμμένο πριν από πολλά χρόνια (θαρρώ ακόμη πήγαινα δημοτικό όταν κυκλοφόρησε).

Είναι εμπνευσμένο από έναν τύπο που δεν τον ενδιέφερε τίποτε άλλο στην ζωή, πέρα από κάτι τηλεκατευθυνόμενα αμαξάκια και μπαταρίες για να τα οδηγά.

Και ψιλά για να αγοράζει τις μπαταρίες για τα αμαξάκια του εκείνα.

Τον Γιάννη.

Τρελό και περίεργο πολλοί τον είχαν ονομάσει, αλλά αυτοί που πραγματικά τον γνώρισαν, του κόλλησαν το “Αδιάφορος”.

Δεν τον ένοιαζε ο κόσμος (η μάζα) γύρω του, δεν τον ένοιαζε ότι πρόσβαλε ή τον πρόσβαλαν, δεν τον ένοιαζε ο πραγματικός δικός μας κόσμος. Τον ενδιέφερε ο πραγματικός δικός του κόσμος που δημιουργήθηκε όταν ο Γιάννης έχασε την δουλειά του μαζί με άλλους συνανθρώπους μας που ίσως φάνηκαν πιο δυνατοί ή πιο αδύναμοι από αυτόν και δεν κλείστηκαν σε αμαξάκια που χωράν σε μια παλάμη.

Έχασε την δουλειά του και ταρακουνήθηκε ο κόσμος του που συνόρευε με τον δικό μας αλλά φανέρωσε τον δικό του.

Έχουμε κι εμείς έναν “Γιάννη” εδώ, με άλλο όνομα βέβαια αλλά η ιστορία του είναι πάνω κάτω ίδια.

Πάντα καλοντυμένος και περιποιημένος τριγυρίζει όπου υπάρχει κόσμος και φασαρία σαν να θέλει να είναι μέρος του συνόλου.

Αλλά οι άνθρωποι σχεδόν πάντα τον  αποφεύγουν.

Πάντα με ένα τεράστιο χαμόγελο, το μόνο που ζητά από τον οποιοδήποτε είναι ένα τσιγάρο και μια φωτιά. Και το τελευταίο που ρωτά είναι η ώρα. Πάντα, ακόμη κι όταν όλοι γύρω του αδιαφορούν και κοροϊδεύουν για λόγους προσωπικής ματαιοδοξίας ή φόβου ίσως, αυτός ρωτά την ώρα.

Και η δικαιολογία του είναι πως η μπαταρία από το δικό του ρολόι τελείωσε και δεν έχει λεφτά να περάσει άλλη.

Κι όταν του έδωσε κάποιος ένα καινούργιο ρολόι αυτός αρνήθηκε, κι όταν κάποιος άλλος του έδωσε χρήματα να αγοράσει καινούργια μπαταρία για το δικό του, αρνήθηκε ξανά. Τους ζήτησε πάλι ένα τσιγάρο και μια φωτιά, στο τέλος να του πουν και την ώρα.

Πάντα χαμογελαστός και πάντα εγκλωβισμένος σε μια πραγματικότητα τόσο απόμακρη αλλά και τόσο εξαρτημένη από τον χρόνο.

Αυτός είναι ο δικός μας “Αδιάφορος”, γνωστός σε όλους μας, μα όλοι μας αδιάφοροι για αυτόν.

Έχω να τον δω πολύ καιρό τον αγαπητό περίεργο κι Αδιάφορο γείτονα μας, ελπίζω να είναι καλά και να μην τον καταδίκασε η κακή του συνήθεια. Ελπίζω να τον έχει ξεχάσει ο χρόνος κάπου ανέγγιχτο, ελπίζω να άκουσε πως πάντα τον υπολόγιζε παρόλο που δεν τον λογάριαζε καλά.

Ελπίζω να άκουσε πως όπου κι αν βρισκόταν ρωτούσε για αυτόν περαστικούς και πάντα τον νοιαζόταν επειδή ο γείτονας ήξερε πως περνά.

Και όλοι εμείς οι αδιάφοροι χρειαστήκαμε έναν “Αδιάφορο” να μας θυμίσει πως ο χρόνος κι αν περνά, μπορούμε να τον σταματήσουμε.

Σε στιγμές που ζούμε κι όχι απλά που υπάρχουμε.