Η πόρτα του ηλεκτρικού έκλεισε, ανεβήκαμε τις σκάλες και με μεγάλη μας έκπληξη είδαμε πως δεν ήμασταν μόνοι μας στον δρόμο. Υπήρχαν κι άλλοι, λες και δεν ήξεραν πως η μέρα είναι δική μας, ο δρόμος μας  ανήκει και θα κάνουμε ότι θέλουμε.

Δεν τους ξέραμε αλλά ήταν απέναντι μας οπότε ήταν εμπόδιο και μας έμαθαν από χρόνια πως τα εμπόδια τα ρίχνουμε. Μόνοι μας, όπως μια ζωή μας άφηναν  μόνους  οι μπαμπάδες μας για να γίνουμε άντρες.

Έτσι μάθαμε από παιδιά.

Να μας ένοιαζε κιόλας ποιοι είναι απέναντι θα καταλάβαινα τις τσιρίδες και τις φανφάρες δηθενάδων και πουθενάδων από δεξιά και αριστερά. Μισούμε τους απέναντι, δεν μας ενδιαφέρει ποιοι είναι. Δεν είμαστε ρατσιστές με τους απέναντι, όλους τους μισούμε.

Οπότε λογικό να ορμήσουμε όταν δούμε τον δρόμο γεμάτο με «απέναντι».

Έχω και μια υποψία πως οι συγκεκριμένοι τύποι που ήταν απέναντι μισούσαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τους δικούς τους απέναντι, εμάς δηλαδή. Δεν τους ένοιαξε ποιος έφαγε το πρώτο μπουκάλι που πέταξαν αλλά κάποιος έπρεπε να το φάει.

Γι αυτό υπάρχουν μπουκάλια σε γενέθλια.

Από την άλλη γιόρταζαν γενέθλια και τίμησαν την ημέρα αυτή με μπουνιές και κλωτσιές. Μάλλον με προσπάθεια που φαντάζει μπουνιά-κλωτσιά αλλά καταλήγει σε τρεχάλα.

Και μέσα στο κυνήγι να και οι δυνάμεις ασφαλείας να με κυνηγούν, να μας κυνηγούν επειδή κάναμε το αυτονόητο: διεκδικήσαμε τον δρόμο και τον πήραμε τελικά.

Για μια φορά ας κάνουν το σωστό. Το σωστό είναι σχετικό σε ακούω να φωνάζεις αλλά είσαι από απέναντι, δεν με ενδιαφέρει η γνώμη σου.

Αδιαφορώ για το αποτέλεσμα γιατί με νοιάζει η εκδρομή, με νοιάζει η φασαρία και παθιάζομαι με την άσφαλτο. Όχι όπως  παθιάζονται οι κοντράκηδες του δρόμου, θέλω η άσφαλτος να τρώει σάρκες και να πίνει αίματα.

Των απέναντι τα αίματα, των απέναντι τις σάρκες.

Ωραία περάσαμε, μπουκάλι εκδρομή σφαλιάρα δρόμος γήπεδο. Δεξιά κι αριστερά δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο ευθεία.

Υπάρχει μόνο απέναντι.

 

Μοιραστείτε το: