Έχεις σκεφτεί ποτέ πως είναι να είσαι πρεζάκι;

Κακό παράδειγμα τρόπου ερωτήσεως για τους ευαίσθητους και ευσυγκίνητους συνανθρώπους μας, παιδαριώδες και γεμάτο σιχασιά.

Είναι μια σιχαμένη λέξη αυτή, το “πρεζάκι”.

Αλλά πως θα προσφωνήσουν κάποιοι  συγκεκριμένοι άβουλοι και ημιμαθείς πίθηκοι στις ασήμαντες παρέες τους έναν άνθρωπο με θέμα εξαρτήσεως που θα τύχει να δουν στον δρόμο, ή να συναντήσουν σε μια περιπλάνηση;

Πρεζάκι θα τον πουν, θα τον αποκαλέσουν με αυτή την μισητή λέξη.

Δυνατά κιόλας, να τους ακούσει ο άνθρωπος γιατί δεν μπορεί να αντιδράσει σε μια προσβολή, δεν έχει τις δυνάμεις. Οπότε οι φλωροχλεχλέδες αυτόματα θα νιώσουν πως δεν απειλούνται από κάποιον που προσβάλουν.

Οπότε αυτόματα θα νιώσουν καλύτερα με τον μίζερο εαυτό τους.

Οπότε αυτόματα θα πάνε στα χιπστεροστέκια τους με το εγώ τους ανεβασμένο στον  θεό και θα εξιστορήσουν το κατόρθωμα τους στις γυναίκες γύρω τους και στους ψεύτες που αποκαλούν φίλους κοντά τους.

Θα γελάσουν, θα ακούσουν την μουσική που δεν είναι μουσική και τους αρέσει, θα γίνουν σκατά από ποτά-μπόμπες, θα βαρέσουν  μια μαλακία ο ένας παρθένος  στον άλλο γιατί οι γυναίκες δεν μένουν στα γύρω-γύρω όταν οι αγάμητοι σουρώνουν.

Και έπειτα θα κοιμηθούν.

Όχι λοιπόν, δεν έχεις σκεφτεί πως θα ήσουν αν ήσουν κι εσύ ένα πρεζάκι. Για ποιόν γαμημένο λόγο να το σκεφτείς αγαπητέ, φυσιολογικός άνθρωπος είσαι.

Ενώ οι εξαρτημένοι άνθρωποι, “τα πρεζάκια”, είναι εξωγήινοι.

Τέλος πάντων, καταλάβαμε.

Κι εγώ το ίδιο θα απαντούσα αν με ρωτούσαν, δεν έχω σκεφτεί πως ακριβώς μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος με τέτοιο θέμα υγείας.

Γιατί φίλε μου τριαντάρη που βρίζεις, αυτό ακριβώς είναι, θέμα υγείας.

Για ποιόν λόγο ο παθών, ας τον πούμε κι έτσι, ψάχνει όλη την ημέρα στους δρόμους ψιλά περαστικών που μπορούν να γίνουν μια σύριγγα, ένα κουτάλι κι ένα λεμόνι και μια ουσία που αν δεν προσέξεις μπορεί να σε στείλει στο απέναντι μονοπάτι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα;

Δεν έχω σκεφτεί πως στον μαύρο διάολο το μόνο που ενδιαφέρει αυτούς τους ανθρώπους είναι να «γίνουν» και τίποτα άλλο.

Ούτε οικογένεια στο μυαλό, ούτε φίλοι και γνωστοί, ούτε παιδιά και γυναίκες,  ούτε στόχοι για τη ζωή, ούτε οτιδήποτε απασχολεί τον μέσο κοινό άνθρωπο.

Το μόνο πρόβλημα τους και η μόνη έγνοια τους είναι η ζουζού, που έλεγε και ο Τσίου.

Κι εδώ έρχεται να ακουστεί ο βλάκας από πάνω:

«Το επέλεξαν να αυτοκτονήσουν οπότε δεν μας ενδιαφέρει. Ας πεθάνουν, πρέπει να είσαι βλάκας για να βάζεις στις φλέβες σου κάτι τέτοιο» θα πει και θα ξαναβάλει τον αντίχειρα στο στόμα να τον βυζάξει.

Δώστε του ένα λουκούμι του παιδιού και βάλτε τον ξανά στα μονοπάτια του ελληνάρα μαλάκα καραγκιόζη που δεν ξέρει απολύτως τίποτα για το οτιδήποτε, αλλά νομίζει πως γνωρίζει τα πάντα για όλα.

Δεν φταίει αυτός βέβαια, βία και ξύλο, μπούκιες και αίματα, βελόνες και θάνατο μέσα από την οθόνη έχει δει μόνο. Τι να κάνει ο έρμος, πολλά ψυχολογικά και μηδαμινή ζωή.

Κι επανέρχομαι σε εσένα. Εσένα που διαβάζεις αυτή τη στιγμή.

Όταν δεις κάναν τυπά με τέτοιο κόλλημα δώσε κάνα ψιλό.

Ναι θα πάει να το σουτάρει στο μπράτσο του. Αυτό θα το κάνει δώσεις δεν δώσεις κι αν δεν δώσεις κάτι εσύ και δεν δώσω κι εγώ κάτι θα πάει να τα βρει από αλλού.

Από μια γιαγιά σε καμιά στάση, από κανέναν φουκαρά που γυρίζει βράδυ από δουλειά, υπάρχουν πολλοί που μπορεί να αρμέξει κι άλλοι τόσοι που μπορούν να τον σκοτώσουν αν το επιχειρήσει.

Οπότε βοήθα τον, έστω κι έτσι.

Μπορείς να του κάνεις καμιά κουβέντα για κάτι που λέγεται μεθαδόνη και απεξάρτηση και να είσαι δίπλα του όταν πάρει την απόφαση;

Αν ναι, μην δίνεις φράγκο.

Και τελειώνοντας, ας ακούσουμε μια κομματάρα από τον Βέβηλο.

Μοιραστείτε το: