Γεια σου Κώστα,

Χάθηκες φίλε, γιατί έτσι; Πολλά χρόνια έχω να ακούσω νέα σου και ακόμη περισσότερα να ακούσω την φωνή σου. Πολύς καιρός πέρασε ρε Κώστα από την τελευταία φορά, νομίζω ήταν το 2005;

Όχι, έγινε κάτι στον δίσκο του Δημήτρη το 2013 αλλά και μετά πάλι σιωπή. Τρία λεπτά και νιώσαμε και πάλι έφηβοι, πάλι Οχυρωμένοι.

Ή Οχυρωμένη;

Αλλά τότε, κάπου στο 2005, ήταν που είχα αγοράσει σε μια κοπάνα το «Αντιληψίες συνείδησης» και το έβαλα σε ένα cd-player της κακιάς ώρας να παίζει με το που γύρισα σπίτι.

Τότε ήταν που με αφήσατε για μια ακόμη φορά με ανοιχτό το στόμα. Εκεί που για πρώτη φορά στο «Χρέος Μεγάλο» άκουσα όσα έπρεπε να είχατε πει καιρό πριν για ότι καταφέρατε. Για ότι ήταν και σήμαιναν οι FF-C.

Και μετά από λίγο έμαθα πως το σπάσατε το σχήμα.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, και όσοι και καλά χιπ-χοπάδες τότε γνώριζαν πέντε πράγματα παραπάνω από έναν πωρωμένο πιτσιρικά έλεγαν:

«Ο Ρυθμοδαμαστής έγινε καλόγερος»  άκου εδώ ρε φίλε, ή άλλοι περισσότερο τραγικοί «Ε, ο Ρύθμο πέθανε» κι άλλα τέτοια. Αηδίες και ψέματα για να πει κάτι ο κανένας και να γίνει για λίγο κάποιος.

Καταλαβαίνεις πως ήταν για εμένα να μαθαίνω πως η μπάντα που με έμαθε χιπ-χοπ διαλύθηκε κι ο αγαπημένος μου “Mc” έχει πάθει κάτι, έτσι;

Κι από τότε Κώστα ή μάλλον καλύτερα τότε, τότε ήταν η ώρα που κόντεψε να πεθάνει το χιπ-χοπ στην Ελλάδα. Ήμουν εκεί όταν άρχισαν κάτι απίστευτοι που απευθύνονται σε ηλίθιους να το πετροβολούν. Ήμουν εκεί όταν φαρδιά και καπελάκια μπερδεύτηκαν με πλούτη, χλίδα, μεσημεριανά και σίριαλ.

Αλλά ήταν εκεί και οι άλλοι Κώστα, αυτοί που μαζί σας το έφεραν και το κρατάν ακόμα. Αυτοί που ανέβηκαν μαζί σας σε σκηνές και σας εκτιμούσαν κι όποτε τους δω, ναι ακόμη και σήμερα, λένε πόσο σας σέβονται.

Αλλά ήταν τότε κιόλας που ξεκίνησε η νέα γενιά να κάνει εμφανίσεις σιγά-σιγά. Και πολλοί είναι καλοί τώρα, ίσως να αφήσουν κάτι πίσω.

Αλλά όλα ήταν υποκατάστατα της μπάντας σας, γιατί κανείς δεν ήταν «Fortified Concept». Κανείς δεν ήταν Οχυρωμένη Αντίληψη.

Τέλος πάντων μεγάλωσα Κώστα και πάντα σας είχα δίπλα μου σε λύπες και χαρές κι ορκωμοσίες και στρατούς και με γκόμενα και με μπακουριά. Πάντα ένιωθα πως έχεις κάτι να πεις που με εκφράζει Κώστα, πάντα με καταλάβαινες και μου το έδειχνες σε κάθε καινούργιο δισκάκι που αγόραζα.

Ποτέ δεν υπολόγιζα τα βλέμματα των καληνυχτάκηδων σκυλάδων στο δισκάδικο όταν με έβλεπαν μικρό παιδί με την μαμά μου δίπλα να κρατάω έναν δίσκο σας. Ήταν και είναι καταδικασμένοι να ακούνε σκουπίδια και να τα εκθειάζουν κιόλας.

H αλήθεια είναι πως το κενό που αφήσατε δεν καλύφθηκε και δεν θα καλυφθεί όσοι κι αν προσπαθήσουν, όσο κι αν προσπαθήσουν. Γιατί προσπάθησαν να σας σκεπάσουν αλλά έφαγαν τα μούτρα τους. Ναι, υπήρξαν και τέτοιοι.

Και τώρα Κώστα που βαράει το «Όσα μου ‘μαθες εσύ» από τα ηχεία και κοντεύουν να με πάρουν τα ζουμιά ολόκληρο μαντράχαλο, τι να σου ευχηθώ;

Να είσαι πάντα καλά και να περνάς όμορφα ότι και να κάνεις, να αισθάνεσαι περήφανος για όσα μας έδωσες κι όσα μας δίδαξες.

Και θέλω να κλείσω με κάτι που είχε πει μερικά χρόνια πριν ο Ominus και χωρίς λόγο έφαγε το κράξιμο της ζωής του:

«Όλα αυτά στα γράφει ένας μεγάλος θαυμαστής σου κι όλοι μας ελπίζουμε για την επιστροφή σου»

Μοιραστείτε το: