Η διαφορετικότητα διχάζει. Ας είμαστε ρεαλιστές και ας μην τρέφουμε φρούδες ελπίδες ότι συμβαίνει το αντίθετο. Ή κάτι άλλο, πιο ευχάριστο από το διχασμό.

Το να είναι κάποιος διαφορετικός προκαλεί, δυστυχώς, σε αυτόν τον κόσμο που μεγαλώσαμε και θα μεγαλώσουμε και τα παιδιά μας, αν αξιωθούμε ποτέ να αποκτήσουμε.

Προκαλεί σχόλια, ζήλια, φθόνο, φόβο, άγχος, μίσος και άλλες τόσες καταστάσεις ψυχολογικής – ατομικής – σωματικής – νοητικής αστάθειας και ανασφάλειας.

Μία άσχημη πραγματικότητα σε γενικές γραμμές.

~~~~

~~~~

Η αρχή των καταστάσεων και το ξεκίνημα συμπεριφορών που διχάζουν, βρίσκεται στην ευαίσθητη ηλικιακή περίοδο της εφηβείας.

Όταν αγοράκια και κοριτσάκια νομίζουν πως μπορούν να κατορθώσουν τα πάντα και δεν τα φοβίζει τίποτα.

Η διαφορετικότητα, το να είσαι κάτι άλλο από αυτό που υπάρχει σε μια γενική εικόνα και να ξεχωρίζεις από το πλήθος κατά διαφόρους τρόπους, αποτελεί λεπτή γραμμή για μία εκτενή ανάλυση.

Θα ήθελα να σταθώ σε πολύ βασικά χαρακτηριστικά παραδείγματα τύπων διαφορετικότητας. Όχι τόσο για να αναφέρω αυτά καθαυτά.

Απλά για να σημειωθούν οι αντιδράσεις και οι συμπεριφορές στην περίπτωση που αντιληφθεί κάποιος την ύπαρξή τους.

Θα σταθώ και θα απευθυνθώ στους εφήβους, απλά και μόνο γιατί είναι η ομάδα εκείνη που επηρεάζεται εύκολα, δρα παρορμητικά, μιλά αυθόρμητα, ακούει επιλεκτικά, αλλά και σκέφτεται πάντοτε.

~~~~

~~~~

Πρώτη περίπτωση διαχωρισμού και διαφορετικότητας: το χρώμα του δέρματος. 

Συνήθης αφορμή για μικροτσακωμούς σε προαύλια και γυμναστήρια. Για απομόνωση και περιθωριοποίηση ανθρώπων που τυχαίνει να έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος.

Διαφορετική πέτσα και άλλο δέρμα από εκείνα που βλέπουμε καθημερινά. Οι λεκτικές επιθέσεις σε παιδιά με πιο σκούρο δέρμα είναι καθημερινές. Αρκετές φορές και οι σωματικές.

Δυστυχώς ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις λίγες λέξεις για το θέμα, κάπου ένα παλικάρι ή μία κοπελιά πέφτει θύμα μιας τέτοιας επίθεσης.

~~~~

~~~~

Δεύτερη περίπτωση διαχωρισμού και διαφορετικότητας: η θρησκεία. 

Αν και δεν συγκρίνεται με την πρώτη κατηγορία, η διαφορετικότητα για το τί ακριβώς πιστεύει ο καθένας για το άγνωστο έχει επίσης οδηγήσει σε ανάλογες ενέργειες ανθρώπους.

Και δυστυχώς, μέσα σε αυτούς, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι αποτελείται από παιδιά.

Το σκεπτικό τους είναι πως αν κάποιος έχει στην τσέπη του μία Καινή Διαθήκη είναι ο καλύτερος άνθρωπος στον πλανήτη. Εάν όμως έχει ένα Κοράνι στην τσέπη του πρέπει να οδηγηθεί στην πυρά όπου και δικαιωματικά ανήκει.

Του αξίζει να τιμωρηθεί για τις αμαρτίες που τυχόν πρόγονοί του διέπραξαν ή για ατοπήματα που θα πραγματοποιήσει στη μελλοντική του ζωή.

Έτσι κι αλλιώς, είναι στο αίμα του. Η αμαρτία και κάθε είδους ανόμημα. Λες και η επικρατούσα θρησκεία της Ελλάδας είναι καλύτερη. Λες και η οποιαδήποτε οργανωμένη θρησκεία είναι καλύτερη.

~~~~

~~~~

Τρίτη περίπτωση διαχωρισμού και διαφορετικότητας, η τελευταία στην οποία θέλω να αναφερθώ: η γλώσσα. 

Ακόμα κι εγώ κατά τη διάρκεια ενός δρομολογίου αστικού λεωφορείου ή στην ουρά μιας τράπεζας έτυχε να ακούσω μια συζήτηση σε κάποια άλλη ”ξένη” γλώσσα.

Διαφορετική της μητρικής μου και απλά ξίνισα το πρόσωπό μου και κοίταξα προς την κατεύθυνση των δύο γυναικών που μιλούσαν μεταξύ τους με μία υποψία κακίας. Ίσως και φόβου.

Ίσως ακόμα και μίσους.

Το λόγο που παρουσιάστηκαν αυτά τα συναισθήματα τον καταλαβαίνει οποιοσδήποτε έχει νιώσει κάτι ανάλογο. Εάν δεν το έχεις νιώσει ποτέ, συγχαρητήρια.

Και ο λόγος είναι απλός μα και θλιβερός συνάμα: έτσι είναι το περιβάλλον σου.

Το περιβάλλον που σε επηρεάζει λέγεται οικογένεια, κοινωνία, μητέρα, πατέρας, φίλοι, εχθροί. Βιώματα που περνάν από γενιά σε γενιά έχουν καταντήσει τον άνθρωπο να φοβάται τον άνθρωπο. 

Η διαφορετική γλώσσα αντηχεί σαν καμπανάκι συναγερμού στο αυτί. Ακόμη κι αν ο άνθρωπος ο οποίος μιλά αυτή την τόσο επικίνδυνη διαφορετική γλώσσα είναι ο καλύτερος του κόσμου.

Ακόμη κι αν είναι ένας μελλοντικός σου φίλος.

~~~~

Συνοψίζοντας, αυτό ακριβώς δεν καταλαβαίνουμε όταν βλέπουμε κάποιον διαφορετικό άνθρωπο απέναντι μας.

Παύουμε να τον βλέπουμε σαν άνθρωπο, είναι απλά κάτι διαφορετικό του ασφαλούς υποτακτικού ανασφαλή εαυτού μας, οπότε τι πρέπει να κάνουμε όταν τον συναντούμε;

Να τον μισούμε, να τον φοβόμαστε και να τον αναγκάζουμε να βρίσκεται διαρκώς σε μία στάση άμυνας και προσωπικής ανασφάλειας, κάτι το οποίο μας ηδονίζει.

Σκεφτόμαστε:

“Ναι, εγώ σου προκάλεσα φόβο και δεν μπορείς να κυκλοφορείς στο ίδιο πεζοδρόμιο με εμένα την ίδια ώρα που κυκλοφορώ εγώ.

Άρα σε εξουσιάζω με τον τρόπο μου. Άρα κάνω κουμάντο στη ζωή σου δίνοντας έτσι νόημα στην δική μου.”

Από οποιαδήποτε μεριά και να πηγάζουν τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι αξιολύπητο, κακό και ανούσιο.

Όμως όταν προέρχονται από νέα παιδιά που ακόμα δεν έχουν ανοίξει για τα καλά την πόρτα της ζωής, απλά έχουν κρυφοκοιτάξει από την κλειδαρότρυπα της και δεν έχουν καλοδεί το τί ακριβώς βρίσκεται εκεί έξω, τότε νιώθεις θλίψη.

~~~~

~~~~

Τα χρόνια έχουν αλλάξει βεβαίως και τα φαινόμενα έχουν περιοριστεί, αλλά δεν έχουν εξαφανιστεί και δυστυχώς δε νομίζω να εξαφανιστούν ποτέ.

Όταν υπάρχουν τέτοια μυαλά που αντέχουν ανά τους αιώνες, ένα μυαλό να επιχειρήσει να πράξει το σωστό δεν θα μπορέσει να κάνει τη διαφορά.

Τώρα, όσον αφορά την διαφορετικότητα και τη μορφή που μπορεί να έχει στον καθένα, μία συμβουλή που έχει ειπωθεί και παλιότερα από κάποιους σημαντικούς διαφορετικούς ανθρώπους:

Να βλέπεις την διαφορετικότητά σου σαν μια δύναμη. Μην την κρύβεις. Κάνε την ασπίδα ενάντια σε ότι σου προσάπτουν και κάνε την γάντι για να αμυνθείς αν σου επιτεθούν.

Έτσι δε θα χρησιμοποιηθεί ποτέ για να σε βλάψει.

~~~~

~~~~

Μοιραστείτε το: