Η δική μας Λεμουρία

Κάθε μυθική αναζήτηση έχει μια αρχή κι ένα τέλος. Σωστά;

Μάλλον όχι. Εάν ήταν αλήθεια αυτό, τότε η εξερεύνηση του διαστήματος θα είχε τερματιστεί πριν από δεκαετίες.

Το ίδιο και τα τρομακτικά, μα συναρπαστικά ταξίδια στο βυθό.

Οπότε, μάλλον όχι, κάθε μυθική αναζήτηση δεν έχει μια αρχή κι ένα τέλος. Έχει μόνο μια αρχή.

Το τέλος της αναζήτησης είναι αυτό που κρατά τον αναζητητή σε εγρήγορση. Σε κάψα, σε ατέλειωτη επιθυμία για το ταξίδι του, όχι για τον προοορισμό του.

~~{}~~

~~{}~~

Όλοι όσοι λόγιαζαν πως μια μέρα θα γίνουν μεγάλοι και τρανοί, πίστεψαν σε ένα μύθο. Είτε αυτός ο μύθος αφορούσε πλούτη, είτε δόξα, είτε γόνιμα εδάφη.

Είτε μια ξεχασμένη ιστορία, είτε μια απομακρυσμένη ήπειρο που ποτέ δεν υπήρξε.

Άνθρωποι πέρασαν χρόνια, ίσως και τα περισσότερα από τη ζωή τους, ακολουθώντας και κυνηγώντας ένα μύθο.

Ένα μύθο που οι ίδιοι επέλεξαν.

Ανάλογα το βίωμα, το υπόβαθρο, τις αλληλεπιδράσεις του περιβάλλοντος τους. Κι έτσι συνδύασαν την πραγματική τους ζωή με τη μυθική αναζήτηση.

Κατόρθωσαν το ακατόρθωτο, να επιτύχουν στη ζωή τους κυνηγώντας ανεμόμυλους. Κι αυτό είναι κάτι το πανέμορφο.

Όμως όσο τα χρόνια περνούν, οι μύθοι και η πραγματικότητα τείνουν να διαφοροποιούνται.

Τώρα, θα ρωτήσει κάποιος και δικαίως, είναι αυτό λάθος; Δεν πρέπει να ξεχωρίζουμε το μύθο από την αλήθεια;

Το παραμύθι από τη ζωή; Το πραγματικό από τη φαντασία; Την επιβίωση και την εδραίωση από την αναζήτηση και την έξαψη;

~~

~~{}~~

Να σου πω, από τη μια θεωρώ πως ναι, αυτά τα δυο πρέπει να διαφοροποιούνται. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι να διαχωρίσουν τη φαντασία από την πραγματικότητα.

Το πάν για να γίνει αυτό είναι η Ισσοροπία. Μια τεχνική που τείνει να εκλείψει στις μέρες που ζούμε.

Από την άλλη, θεωρώ πως όταν τρέχεις για να ζήσεις, πρέπει να οπλίζεσαι με φαντασία.

Επειδή, όταν έχεις αγκαλιά την πραγματικότητα, αυτή και μοναχά αυτή, στο τέλος της ημέρας θα τρελαθείς.

Δεν είναι όμορφη η πραγματικότητα. Θέλει να ρίχνεις και μια ή και παραπάνω ματιές στη φαντασία. Εκεί θα χορτάσεις θέαμα.

~~{}~~

~~{}~~

Το ζωτικό ψεύδος χαρακτηρίζει μία, ας την πούμε, ψυχολογική κατάσταση σύγχυσης κατά την οποία ο άνθρωπος θεωρεί ότι είναι κάτι το διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι.

Είναι μία παράπλευρη ψυχολογική θεωρία για το Φάντασμα, το οποίο υπάρχει μέσα σε όλους μας.

Για να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα μας, δημιουργούμε μια άλλη, καλύτερη, πιο ενδιαφέρουσα καθημερινότητα.

Μια ζωή στην οποία δεν είμαστε κομπάρσοι, αλλά πρωταγωνιστές.

Και πορευόμαστε. Όπως οι Μεγάλοι και Τρανοί έβαλαν τον εαυτό τους στο ρόλο της μυθικής αναζήτησης για να πετύχουν.

Άλλοι πίστεψαν ότι είναι κάτι το οποίο δεν είναι και βάσει αυτού πλανήθηκαν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα.

Άλλοι ενστερνίστηκαν τη θεωρία του Φαντάσματος και ή έγιναν Ανθρώπινα Είδωλα, ή οδηγήθηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα.

Εμείς πάλι, πιο μαζεμένοι, πιστεύουμε στη Λεμουρία.

~~{}~~

~~{}~~

Η Λεμουρία ήταν μια φανταστική ήπειρος η οποία ένωνε κατά τις απόψεις διαφόρων αρχαιολόγων περασμένων αιώνων Αφρική και Ινδία.

Όπως και η Ατλαντίδα, έτσι και η Λεμουρία καταστράφηκε κάτω από ανεξήγητες συνθήκες. Ή όπως και η Ατλαντίδα, δεν υπήρξε ποτέ.

Ότι θέλει ο καθένας πιστεύει και υιοθετεί για αλήθεια.

Εμείς πιστεύουμε ότι η Λεμουρία υπήρξε. Και υπάρχει. Για αυτό και κάνουμε το αδύνατο δυνατό, για να τη βρούμε μια μέρα.

Όσα χρόνια και να περάσουν, όσες δυσκολίες και να συναντήσουμε, όποια εμπόδια κι αν βρεθούν στο δόμο μας. Πιστεύουμε στην ύπαρξη της Λεμουρίας.

Κι αυτό είναι που μας κρατά ακόμη ζωντανούς.

Για αυτό το λόγο αναζητούμε τη Λεμουρία, τη χαμένη ήπειρο. Η αναζήτηση μάς οδηγεί στη συνέχεια, η συνέχεια μάς οδηγεί στην επιβίωση, η επιβίωση μάς οδηγεί στο τέρμα.

Και το τέρμα μας θα είναι η ανακάλυψη;

Ή η απογοήτευση. Μέρι τότε, δε μας νοιάζει. Το ταξίδι μάς ενδιαφέρει, ο προορισμός είναι αδιάφορος.

Ακόμη και για τη Λεμουρία.

~~{}~~

~~{}~~