Infancia Clandestina

Ένεκα των ημερών που έρχονται, παίρνω ευκαιρία να εκθειάσω μια από τις ωραιότερες ταινίες που έχω δει ποτέ μου.

Ψυχή βαθιά σε όλους μας.

~~

Το Infancia Clandestina ή Clandestine Childhood ή στην ελληνική μετάφραση «Με λένε Ερνέστο»  ( αν είναι δυνατόν) είναι μια ταινία παραγωγής του 2011.

Αποτελεί την πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του  Μπένιαμιν Αβίλα.

~~

Η ιστορία έχει σαν βάση : μια Αργεντινή σε δικτατορικό καθεστώς. Χούντα κι απολυταρχία. Όπως ακριβώς συνέβη και στην πραγματικότητα.

Μετά τον θάνατο του προέδρου Περόν, το 1974, ένα ζευγάρι ακτιβιστών ( ο Horacio και η  Charo) των Guerrilla – παράρτημα των Montoneros – επιστρέφει στο Μπουένος Άιρες μαζί με την μικρή κόρη τους και τον δωδεκάχρονο γιο τους, τον Χουάν, με πλαστά διαβατήρια.

Το ζευγάρι θα χρησιμοποιήσει το σπίτι του αδερφού του Horacio, του Beto, σαν μόνιμη πλέον κατοικία και θα προσπαθήσει να προσαρμοστεί στην καινούργια πραγματικότητα και να φτιάξει μια ζωή από τη  αρχή, για αυτούς και για τα δυο τους παιδιά.

~~

Infancia Clandestina – Trailer

~~

Βεβαίως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί ποτέ, καθώς και το σπίτι, και η δουλειά με ξηρούς καρπούς του Beto αλλά και τα ταξίδια πολλών ημερών του Horacio, είναι μια βιτρίνα που θέλει να καλύψει την επαναστατική τους δράση για την ανατροπή του καθεστώτος.

Εμείς βλέπουμε την ταινία μέσα από τα μάτια του Χουάν, ο οποίος θα πάρει το όνομα Ερνέστο στο καινούργιο του σχολείο.

Για αυτό και η απαίσια ελληνική μετάφραση της ταινίας.

Μαζί με το νέο του όνομα θα πάρει και ότι στοιχεία έχει η καινούργια του ταυτότητα, ημερομηνία γέννησης – ονόματα γονέων – πόλη γέννησης.

~~

Ο Χουάν έχοντας μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον «επαναστατικό» θα λέγαμε, έχει αρχίσει και ενδόμυχα υιοθετεί κάποια συγκεκριμένα στοιχεία τα οποία τα παρατηρεί κανείς στην ταινία, όχι απότομα και εμφανέστατα αλλά με το γάντι, όπως ακριβώς θα τα έδειχνε ένα παιδί σε συγκεκριμένα χρονικά και κομβικά σημεία.

Στην ταινία μπλέκεται η πραγματικότητα της Αργεντινής στην τελευταία της δικτατορία με τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, μαζί με μια άγρια και όμορφη εφηβική ιστορία.

Βλέπουμε τον Χουάν να προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της οργάνωσης, της οποίας θα λέγαμε ότι και ο ίδιος είναι μέλος, της επανάστασης, αλλά και της πρώτης εφηβικής αγάπης.

~~

Βλέπουμε πώς ένα παιδί από νωρίς θα φτάσει να θυσιάσει τα πάντα για να επιτύχει κάτι, ή θα θυσιάσει κάτι για να επιτύχει τα πάντα.

Η ιστορία βασίζεται στα γεγονότα που ο σκηνοθέτης, Μπένιαμιν Αβίλα, είχε βιώσει και η ταινία είναι αφιερωμένη στην μητέρα του, η οποία ήταν μέλος των Montoneros και εξαφανίστηκε τις τελευταίες μέρες της δικτατορίας.

~~

Ίσως για αυτό η ταινία σε συνεπαίρνει και για δύο ώρες σχεδόν δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη.

Μια ωραία προσθήκη είναι η καρτουνίστικη απεικόνιση βίαιων σκηνών, αλλά οι σκηνές αυτές σου δίνουν στο στομάχι την μπουνιά που πρέπει να φας, την στιγμή που πρέπει να την φας.

Όταν βγήκε η ταινία σάρωσε τα βραβεία στην Αργεντινή.

Σε σκηνοθεσία – καλύτερη ταινία κι άλλα τόσα, αλλά ο λόγος που πρέπει να την δει κάποιος είναι η ιστορικότητα της.

Αν ενδιαφέρεται κάποιος για ιστορία Λατινικής Αμερικής, θα λάβει πολλά ερεθίσματα για να σκαλίσει την νεότερη. Τουλάχιστον.

Εφηβεία και επανάσταση, χαμένη παιδική ηλικία και ανισότητα, ενέδρες και πάρτι γενεθλίων, βρώμικοι ένστολοι και αγάπη.

Όλα αυτά κι άλλα τόσα συνθέτουν την συγκεκριμένη ταινία, μια ταινία που θα συγκινήσει, θα προβληματίσει, θα συνεπάρει, θα εξοργίσει όποιον της δώσει τον χρόνο. 

~~