Κομμάτια από Late Zeroz (2007 – 2010)

Εκεί που καθόμουν κι έγραφα για κάτι αηδίες που απασχολούν την ελληνική κοινωνία (κάτι πολέμους, κάτι ακρίβειες, κάτι ασταθή πολιτικά σκηνικά) σκέφτηκα: Δε γαμιέται. Θα γράψω για μουσική.

Θα κάνω ένα ακόμη αφιέρωμα σε περασμένη δεκαετία. Θα εκμεταλευτώ τη δυνατή μου μνήμη φέρνοντας ξανά στο μπροστινό μέρος του εγκεφάλου μου τραγούδια που έχω αποθηκεύσει για μια ώρα ανάγκης. Και μετά, ενώ θα τα έχω θυμηθεί, θα βάλω τα κλάματα στο σκοτάδι και θα πιω μισό μπουκάλι Grants.

Περνάμε πολύ όμορφα στην ενήλικη μας ζωή τελικά.

Επανέρχομαι στη μουσική. Η όλη ιδέα ξύπνησε από το κομμάτι το οποίο θα κατατάξω στο Νούμερο 1. Τώρα, δε θυμάμαι πότε παίχτηκαν όλα τα τραγούδια που ήρθαν στο κεφάλι μου, αλλά νομίζω ότι ξεκίνησαν να ακούγονται το 2008 με 2009.

So Let’s Fuckin’ Roll Bitches.

~~{}~~

Carolina Liar στο μόνο κομμάτι που γνώρισε το ελληνικό κοινό. Μια αξιόλογη μπάντα, με πολλά όμορφα κομμάτια. Όμως, σαν αυτό, κανένα.

Το ακούσαμε το 2009. Και το ακούγαμε αρκετά. Σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε μαγαζιά που κυκλοφορούσαμε τότε (ως φρέσκοι ενήλικες), το ακούγαμε στις σχολές μας.

Αλλά, το ακούγαμε και το ακούμε στο πιο σημαντικό σημείο που μπορούμε να ακούσουμε μουσική: στην ψυχούλα μας.

“Σώσε με, είμαι χαμένος” είναι στίχοι που εάν τους ακούς πιτσιρικάς και ερωτευμένος, σε σημαδεύουν. Για πάντα.

~~{}~~

Ένα τεράστιο κομμάτι, όσο κι αν δεν του φαίνεται. Όσο κι αν δεν ακούγεται. Ένα κομμάτι από το 2008, το οποίο όταν το ακούγαμε σε οποιοδήποτε μαγαζί, όλοι μας σηκώναμε χέρια – πόδια – κεφάλι και το κάναμε videoclip.

Ήταν τόσο όμορφο και παράλληλα παράξενο το κλιπάκι του παραπάνω κομματιού, που μας είχε στιγματίσει για τουλάχιστον ένα εξάμηνο.

Το είχαμε, θα μπορούσε να πει κάποιος, σαν το εναρκτήριο λάκτισμα της κάθε κραιπάλης που θα ερχόταν. Ναι, το ξέραμε πριν από το FarCry 3.

Επιχειρηματικότητα, γκέτο, hotdogs, αλυσίδες, R’nB. Paper Planes, κυρίες και κύριοι.

~~{}~~

Ετούτο δε γνωρίζω το πώς τρύπωσε στη λίστα. Ξέρω ότι είναι ένα αγαπημένο κομμάτι, το οποίο προσωπικά το έχω κατατάξει στα “Must” (μή χέσω μέσα) ακούσματα του 2008.

Είμαστε άλλωστε και η γενιά η οποία πρόλαβε τα αυθεντικά clubs στο τέλος της ζωής τους. Πηγαίναμε, ακούγαμε μουσική, χορεύαμε και πίναμε σαν τα ζώα. Αυτό το κομμάτι έπαιζε όποτε “Κινηματογραφικά” βρίσκαμε τα κότσια να πλησιάσουμε κάποια κοπέλα.

Στο μυαλό μας είχαμε πλησιάσει, χωρίς να σκοντάψουμε κάπου, είχαμε ψιθυρίσει μια ατάκα στο αυτί της κοπελιάς που μας ενδιέφερε και είχαμε κερδίσει έναν αριθμό γραμμένο σε μια χαρτοπετσέτα.

Αλλά η πραγματικότητα ήταν ότι το κομμάτι το έρμο έπαιζε όταν γυρνούσαμε στην παρέα μας με τη μούρη στο πάτωμα.

~~{}~~

Κι αφού είμαστε σε αυτά τα παράξενα μονοπάτια, ιδού και το παραπάνω κομμάτι. Αγαπημένο, πολύ μα πάρα πολύ αγαπημένο κομμάτι.

Για άλλη μια φορά θυμόμαστε, εμείς οι σκατόγεροι πλέον, το “Έξω” τις γιορτινές ημέρες. Βγαίναμε ακόμη τότε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές, Ανήμερα, Εφήμερα, Παράμερα, του Κώλου τα Εννιάμερα.

Και ναι, διέφερε μια έξοδος ένα απλό Σάββατο βράδυ ή μια απλή καθημερινή με τη Μεγάλη την Έξοδο, εκείνη των Γιορτών. Ξέρεις, μέσα στο κεφάλι έπαιζε χαλί αυτό το τραγούδι, εσύ ετοιμαζόσουν (ή εμείς ετοιμαζόμασταν, γάμα το πρόσωπο) γύρω στις τρεις ώρες.

Είχες ένα αίσθημα ευημερίας και καλής διάθεσης. Είχες την παρέα σου να κάνει ακριβώς το ίδιο, να έχει ακριβώς το ίδιο σκεπτικό με εσένα.

Και εν τέλει βγαίνατε τις ημέρες των Γιορτών. Τότε, όταν άκουγες το παραπάνω κομμάτι, δε γνώριζες ότι εκείνα τα Έξω ήταν αναμνήσεις για μια ζωή.

~~{}~~

Φτάνει, αρκετά πέσαμε. Θα πέσουμε όσο ανεβαίνουμε προς την κορυφή. Εδώ, έχουμε το ντεμπούτο για τα ελληνικά μας αυτιά της Lady Gaga.

Poker Face, ένα κομμάτι, μια ιστορία, ένα ατέλειωτο πάρτυ σε ραδιόφωνο αυτό το κομμάτι. Νομίζω ότι ακόμη και μετά από τον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας του, το ακούγαμε στα ερτζιανά.

Εννοείται ότι αγαπήσαμε τη Lady Gaga. Αγαπήσαμε αυτό το ταλαντούχο πλάσμα κι ας ακούγαμε μέχρι τότε μόνο Metal. Καλά, εννοείται ότι αυτό είναι ψέμα, αλλά έτσι λέγαμε σε όλους.

Το Poker Face μου φέρνει στη μνήμη έντονα την άνοιξη του 2009, λίγο πριν το καλοκαίρι που θα άλλαζε τις ζωές όλων μας. Λίγο ή πολύ.

Μπύρα, Χαλκιδική, Ήλιος, μια Ελλάδα σε Άγνοια, μια παρέα ενήλικων πιτσιρικάδων που θέλει να ανοίξει φτερά για το ταξίδι της ζωής. Και Lady Gaga.

Άντε πάλι κλαψομουνιές, θα σκεφτεί τώρα κάποιος. Ναι ρε αδερφέ, τί να κάνουμε, είμαστε ή τουλάχιστον είχαμε υπάρξει και ερωτευμένοι κάποτε για πρώτη φορά στη ζωή μας.

Πρώτη χρονιά στη σχολή, ένας ξένος μέσα στους ξένους, με παρουσιαστικό το οποίο δεν εμπνέει και τον κάθε συμφοιτητή να έρθει να σου πιάσει την κουβέντα. Διάλειμμα, τσιγάρο και δεν υπάρχει αναπτήρας. Κοιτάς ένα γύρω, το μόνο βλέμμα που δεν αποστρέφεται είναι Εκείνης.

(Εκεί κατανοείς και το Δεληβοριά).

Παίρνεις αναπτήρα, ανάβεις το τσιγάρο, επιστρέφεις τον αναπτήρα και παρατηρείς το πιο φωτεινό χαμόγελο που είχες δει μέχρι τότε στη ζωή σου.

Αυτό το κομμάτι ακούγεται από ένα παιδί κάπου στα δεξιά σου. Οπότε ορίστε ένας σύντομος τίτλος για τη στιγμή που ντύνει αυτό το τραγούδι: Μια ιστορία αγάπης η οποία ποτέ δε συνέβη.

~~{}~~

Η νοσταλγία όσο ανεβαίνουμε αρχίζει και χτυπάει το κόκκινο με κινήσεις Cobra Kai. Ποιός δε γνωρίζει το παραπάνω κομμάτι; Ποιός δεν έχει ξενυχτύσει με το παραπάνω κομμάτι να παίζει ώρες περιμένοντας ένα μήνυμα ή μια κλήση. Ή το πιο απλό, ένα βλέμμα.

Εδώ και πάλι θα πρέπει να υμνύσω τους ραδιοφωνικούς σταθμούς εκείνης της περιόδου, οι οποίοι είχαν το τραγούδι αυτό σαν το ευαγγέλιο του Ελπίζοντος Ανθρώπου.

Μιλά ή γράφτηκε για χωρισμό; Μιλά ή γράφτηκε για έρωτα; Μιλά ή γράφτηκε για κάποιο συγκεκριμένο άνθρωπο;

Μιλά και γράφτηκε για όποιον το ένιωσε. Οι Fray έμειναν για πάντα στην καρδιά μας.

~~{}~~

Άλλο ένα αλάνι που στιγμάτισε την ενήλικη μας ζωή. Πάντα με την καλή έννοια. Έφυγε νωρίς, όμως όπως λένε και τα κλισέ, η μουσική του έμεινε να μας ταξιδεύει.

Το αγαπάω το κομμάτι αυτό με έναν περίεργα θερμό τρόπο. Δε μπορώ να το περιγράψω κάπως διαφορετικά. Θυμίζει ένα πρώτο μεγάλο road trip, θυμίζει ανθρώπους με τους οποίους έχω να μιλήσω κάπου στα δώδεκα χρόνια.

Θυμίζει μια ζωή που πλέον έχει γίνει ανάμνηση, με τις κακές αλλά και τις καλές της στιγμές. Επειδή, πολύ απλά αγαπημένοι και αγαπημένες, αυτό είναι η ζωή. Ένα σύνολο Στιγμών.

Όμορφων και άσχημων. Είναι ωραίο να τις θυμόμαστε, επειδή το χαμόγελο ή το δάκρυ της στιγμής που επαναφέρει η μνήμη μέσω ενός ερρεθίσματος, επιβεβαιώνει ότι η στιγμή αυτή ήταν κάποτε Αληθινή.

Και τη ζήσαμε, την κάναμε μνήμη. Κι εκεί ταξιδεύουμε μέσω της χρονομηχανής που αγαπάμε, της μουσικής. Σε μνήμες και στιγμές χαμένες, περασμένες, ίσως ξεχασμένες.

Αλλά αληθινές, ποτέ ψεύτικες.

~~{}~~

Το γαμήσαμε που το γαμήσαμε, πάμε για τη δυάδα με τα δύο πιο αγαπημένα κομμάτια αυτής της τριετίας. Το Wire to Wire, είναι το κομμάτι που έχω στο νου μου σαν απάντηση για το παιδί μου, όταν με ρωτήσει κάποτε: “Γέρο, τί άκουγες στα δεκαοχτώ σου;”

Αυτό παιδί μου άκουγα. Αυτή τη μουσική άκουγα, έτσι ντυνόμουν, πήγαινα σε τέτοια σκηνικά και τα έπινα σε μαγαζιά που έπαιζε τέτοια μουσική. Μετά ωρίμασα και άνοιξα τους μουσικούς μου ορίζοντες. Αλλά τη θέση αυτού του τραγουδιού, δε θα την αλλάξει κανένα άλλο μέσα στην καρδιά μου.

Απαλά κι όμορφα, περιγράφει αυτή καθαυτή την έννοια της αγάπης. Έτσι νερόβραστα το γράφω. Επειδή, αυτό ακριβώς ακούγεται, αυτό ακριβώς εισπράτει όποιος ακούει το τραγούδι.

Η Αγάπη – Πιτσιρίκο του 2008, Μπάρμπα του 2023 και Σκατόγερε του 2065. Αυτήν την πουτάνα άκουγες να περιγράφεται μέσα από το Wire to Wire.

Συγγνώμη, απευθύνομαι σε ένα Φίλο από τα Παλιά, έναν Αδερφό από το Σήμερα και σε μια Μνήμη από το Αύριο.

~~{}~~

Στην πρώτη θέση αυτού του Tracklisting είναι το κομμάτι που θυμάμαι πιο έντονα. Το κομμάτι που μου έχει μείνει στο κεφάλι, που έρχεται και ταιριάζει με την έναρξη της σχολής, με τις εξόδους με καινούργιες παρέες, με τα μαλώματα με παλιούς φίλους, με τα ατέλειωτα ξενύχτια με τους Παντοτινούς Φίλους.

Με τα παθιασμένα φιλιά στο κέντρο της πόλης με μια κοπέλα που δε θα μιλήσουμε ποτέ ξανά. Με το καλύτερο σεξ της ζωής μας / σας / τους, σε ένα σπίτι το οποίο νοικιάζανε Άγνωστοι και Γνωστοί.

Με βόλτες στην παραλία της Γαμημένης, Αγαπημένης Θεσσαλονίκης ως τα ξημερώματα. Με ατέλειωτα τσιγάρα και πολύ αλκοόλ στα Σκαλιά, στα Λαδάδικα, στη Ροτόντα.

Με χαμόγελα και γέλια.

Με μια νιότη, η οποία δε θα γυρίσει πίσω. Ποτέ.

Αλλά, όπως έγραψα και πιο πάνω, οι μνήμες αυτής της πουτάνας της Νιότης, θα γυρίζουν πίσω για πάντα. Όποτε και να τις καλούμε. Και εδώ, το Love Is Noise, είναι ο καλύτερος τελάλης.

Verve, ευχαριστούμε.

~~{}~~

Τέλος. Βγήκε μια, νομίζω, αξιοπρεπής δεκάδα κομματιών. Αλήθεια, είχα στο κεφάλι τρία και μόνο τρία τραγούδια. Όμως όσο περνούσε η ώρα, εχόταν κι άλλοι ήχοι κομματιών.

Ή μάλλον όχι. Όχι.

Οι μνήμες, αυτές ήταν που ήθελαν να έρθουν. Οι μνήμες ήθελαν να γραφτούν σήμερα. Οι μνήμες και η μουσική που τις μεταφέρει.

Αγάπη, Υγεία, Γκάβλα και Χαμόγελο Caustics.

Εις το Επαναγράψειν.

~~{}~~