Ποιες ταινίες κάνουν τον χαμό τον ίδιο  κι έχουν την μεγαλύτερη επιτυχία στις αίθουσες;

Οι ταινίες με σουπερ-ήρωες, ναι. Αλλά πριν έρθει αυτή η μάστιγα και ο κινηματογράφος μολυνθεί από τον ιό που μας ταλαιπωρεί καιρό τώρα, ποιες ταινίες είχαν σίγουρο κέρδος και μεγάλη απήχηση στον κοσμάκη;

Οι ταινίες που περιείχαν συνωμοσίες, ιδεολογίες κατεστραμμένες, δικτατορία κι επανάσταση.

Όπου υπήρχε ο κατατρεγμένος κακομοίρης πρωταγωνιστής που βασανίζονταν από το καθεστώς ή οι οικείοι του υπέφεραν στα χέρια του οποιουδήποτε δυνάστη, τσούρμο από πίσω ο κόσμος με τα εισιτήρια στο χέρι, σε κάθε αίθουσα προβολής διακόσια άτομα.

Είναι αυτό το ρημάδι που μας τρώει μέσα μας βαθιά, όχι το ότι περιμένουμε την ώρα να καταφέρουμε το μισό του μισού που καταφέρνει ο πρωταγωνιστής εναντίον του οποιουδήποτε συστήματος, περιμένουμε να το δούμε να συμβαίνει στην μεγάλη οθόνη καθώς το να κάνουμε κάτι ανάλογο είναι άπιαστο όνειρο.

Για όλους μας ανεξαιρέτως. Λόγια, λόγια, λόγια, λόγια ψεύτικα.

Το συναίσθημα που έχεις όταν δεις μια ταινία βεληνεκούς ,ας πούμε εντελώς μα εντελώς τυχαία, «Fight Club» ή «V For Vendetta» δεν περιγράφεται αν δεν είσαι ανισσόροπος.

Οι φυσιολογικοί άνθρωποι θα κρίνουν τις παραπάνω ταινίες βάση του σεναρίου, της σκηνοθεσίας, της ερμηνείας, κι όλων των αμέτρητων κατηγοριών που υπάρχουν για να κρίνονται οι ταινίες από τους επαγγελματίες αργόσχολους που ονομάζονται κριτικοί. Αν είσαι στο μυαλό όμως «φεύγα» δεν στέκεσαι εκεί.

Έρχεται και κάτι από τα εσώψυχα σου, που δεν εξηγείται, κάτι που σου προκάλεσε αυτό που είδες και θέλεις να κάνεις κάτι, κάπου, σε κάποιον , κάπως, κάποτε, ούτε κι εσύ δεν ξέρεις.

Ούτε κι εγώ ξέρω.

Κι έρχονται οι στιγμές που σε πορείες ή συγκεντρώσεις ή γήπεδα ή μαζώματα ή προσαγωγές, για το οποιοδήποτε άσχετο με εσένα θέμα, αρχίζεις και νιώθεις αυτό το εσωτερικό ξύσιμο που σου προκάλεσε μια ταινία που είδες κάποτε, ή που είδες το πρωί πριν κατέβεις στο κέντρο να πας στην δουλειά ή στο τίποτα σου.

Ξέφυγα, και θα το πάω στο πρώτο πρόσωπο μην θιχτεί και κανείς άλλος.

Όταν έρχεται η στιγμή κι η ώρα να βγει αυτός ο γαμημένος επαναστάτης με τον οποίο τόσο πολύ έχω ταυτιστεί αναρίθμητες φορές στην ταινία, γιατί προτιμώ απλά να φωνάζω και να ψάχνω έναν Βασιλιά να κουρνιάσω κάτω από την φτερούγα του την προστατευτική;

Μάλλον είμαι μόνο για τηλεοπτικό κοινό καλός και να ταυτίζομαι με πρωταγωνιστές πολύ πιο σημαντικούς σαν ανθρώπους  από εμένα.

Γιατί, αφού υπάρχει αυτό το ξύσιμο και τσούξιμο που πηγάζει από το κάπου φοβάμαι να το βγάλω στην φόρα και ψάχνω μια κλώσα να με κλωσήσει μέχρι να σπάσω από το αυγό μου;

Μόνο εγώ δειλιάζω όταν από την οθόνη είναι να το περάσω στην ζωή ε;

Μαγκιά κατά την διάρκεια μιας κουβέντας μετά από την ταινία και μεγαλεπήβολα σχέδια, κλανιά στο πρώτο εμπόδιο που συναντάς, για Βασιλιά παρακαλάς όταν δεις τα σκούρα.

Δηλαδή πάντα θα παρακαλάμε για Βασιλιά ρε αδέρφια;

 

Μοιραστείτε το: