Μουσική και Νοσταλγία του 2000

Μουσική και νοσταλγία του 2000. Το χρωστούσα, το ήθελα, το παρουσιάζω. Μακάρι να συμφωνούμε. Με τους συνομηλίκους μου τουλάχιστον.

Για την επιλογή των κομματιών εννοώ.

Το τελευταίο διάστημα νιώθω ότι άρχισα να γίνομαι ο περίεργος θείος που πετύχαινες στα βαφτίσια του μικρού ξαδέρφου σου. Κάθομαι σε μια γωνιά με μια κακή γκριμάτσα φορεμένη στο πρόσωπο και γκρινιάζω για όλα.

Για όλους και για όλα.

Σχόλια όπως:

“Α, όσο πιο παλιά τα χρόνια, τόσο καλύτερα περνούσαμε.”

Ή σχόλια τύπου όπως:

“Τι μουσική ακούτε τώρα εσείς, εμείς μεγαλώσαμε με καλή μουσική. Δεν ξέρετε τι σας γίνεται σήμερα.” Έγινα ο θείος που απέφευγα στα οικογενειακά τραπέζια.

Μουσική και νοσταλγία του 2000, για όλους όσους περνούσαν τότε την προεφηβική και εφηβική τους ηλικία.

Για όλα τα τότε πιτσιρίκια που έφαγαν πλύση εγκεφάλου από μουσική που δεν άκουσαν ξανά ποτέ τους. Ή κόλλησαν. Και αυτή η μουσική έγινε η αγαπημένη τους. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, μακάρι να κόλλησαν με τη συγκεκριμένη μουσική.

Πάλι πάει να εκφράσει άποψη ο γέρος που κρύβω μέσα μου αλλά θα τον καταπιώ.

Το κακό είναι ότι η συγκεκριμένη δεκαετία είχε πολλά διαμάντια. Είχε πολύ καλή μουσική για να μπορέσει κανείς να ξεχωρίσει μόνο πέντε τραγούδια της.

Θα προσπαθήσω να θυμηθώ τα πέντε χαρακτηριστικότερα. Ίσως όχι αγαπημένα μου, αλλά χαρακτηριστικά τραγούδια του 2000.

~~{}~~

Θα βουτήξουμε στην πισίνα των αναμνήσεων, στη νοσταλγία με το παραπάνω κομμάτι. Justin Timberlake στο πιο γνωστό του τραγούδι.

Στο χαρακτηριστικότερο άσμα του ξεκινήματος της solo καριέρας του.

Το κομμάτι βγήκε το 2002 και σε πολλές λίστες αγαπημένων τραγουδιών του 2000 βρίσκεται στην πρώτη θέση. Όχι αδίκως, βεβαίως.

Ο Justin Timberlake ήταν ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές της δεκαετίας εκείνης. Δε μας ενδιαφέρει το μουσικό του στυλ, μας ενδιαφέρει το αίσθημα που μας προκαλεί η φωνή του.

Όσοι το νιώθετε πείτε την αλήθεια, δεν είναι σαν ένας κόμπος στο στομάχι που υπάρχει χωρίς κανένα λόγο;

~~{}~~

Καλή χρονιά για νοσταλγία το 2002. Αλήθεια τώρα, όποιος λέει ότι δεν ξέρει το Complicated ή την Avril ψεύδεται. Όλοι μας την ξέρουμε, όλοι μας ήμασταν ερωτευμένοι μαζί της.

Όλοι μας κάναμε όνειρα στο Γυμνάσιο ότι γινόμαστε 18, πάμε Αμερική και κάνουμε καριέρα τραγουδιστή.

Στην πρώτη συναυλία μας έρχεται η Avril Lavigne, την καλούμε στη σκηνή να πούμε μαζί το Complicated και κλείνουμε το κομμάτι με ένα φιλί.

Όχι; Μόνο εγώ το είχα πλάσει έτσι στο κεφάλι μου;

Τέλος πάντων, η νοσταλγία του πρώτου χαμένου και ανεκπλήρωτου έρωτα χτυπάει την πόρτα του μυαλού μας. Όποτε και αν ακούμε το Complicated.

~~{}~~

Επειδή μαλακώσαμε λίγο, πάμε στα σκληρά. Η δεκαετία του 2000 μας έμαθε το Nu Metal. Να είναι καλά και την ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας.

Το Youth Of The Nation είναι ένα κομμάτι ορόσημο για το συγκεκριμένο είδος.

Όχι τόσο γνωστό για κάποιο λόγο. Εδώ η νοσταλγία του πιτσιρικά συγκρούεται με τη νοσταλγία του θείου στον οποίο έχει μετατραπεί ο πιτσιρικάς.

Μπέρδεμα, αλλά αυτό συμβαίνει.

Μια πολλά υποσχόμενη μπάντα τότε οι P.O.D. με αρκετά καλά κομμάτια και ένα μεγάλο ρεύμα από fans.  Δημιούργησαν ένα χαρακτηριστικό ήχο, τον οποίο μπάντες του Nu Metal όπως οι Korn κατάφεραν να έχουν.

~~{}~~

Να περάσουμε και στον πραγματικό λόγο που η νοσταλγία του 2000 θα μας ρίξει στην κατάθλιψη. Η ηλεκτρονική μουσική τότε μεσουρανούσε. Ο κύριος Από Πάνω δημιουργούσε ύμνους της trance που θα έμεναν στην ιστορία της μουσικής.

Λες και ήξερε ότι έρχεται το χάος.

Προς Θεού, και σήμερα κυκλοφορεί καλή ηλεκτρονική μουσική αλλά κακά τα ψέματα, σαν την τότε ηλεκτρονική μουσική δεν είναι. Το Adagio For Strings είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια της δεκαετίας εκείνης.

Ένα απίστευτο trance-house cover της αρχικής σύνθεσης του πρωτότυπου κομματιού.

Κι ένας λόγος παραπάνω να το ακούμε το βράδυ κουλουριασμένοι στο κρεβάτι μας ενώ σκεφτόμαστε όλα τα clubs που έχουν κλείσει.

~~{}~~

Άκου την πρώτη νότα της κιθάρας. Στην αρχή του κομματιού νιώθεις αυτή την αγκαλιά που σε ταξιδεύει.

Όπως όταν έχεις να δεις καιρό κάποιο φίλο ή φίλη, με το που αγκαλιάζεστε ταξιδεύετε στις στιγμές που ζήσατε μαζί.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το Boulevard O f Broken Dreams.

Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο μουσικά, οι Green Day πέρα από μια αξιοπρεπή πορεία δεν έχουν κάνει κάποιο μεγάλο “μπαμ”. Όμως το παραπάνω κομμάτι είναι ο φίλος που μας παίρνει αγκαλιά και μας θυμίζει όλα όσα περάσαμε στο 2000.

Τεράστιο, Ολυμπιακό και σωτήριο το έτος 2004 που κυκλοφόρησε το κομμάτι. Θα αναθεματίζουμε το συγκεκριμένο έτος για πάντα σαν Έλληνες αλλά θα το ευγνωμονούμε σαν ακροατές και αιώνιοι έφηβοι.

~~{}~~

Μουσική και νοσταλγία:

Ώρες – ώρες σκέφτομαι ότι η μουσική υπάρχει λόγω καταστάσεων και στιγμών που έχει ζήσει όποιος την ακούει και την έχει συνδέσει μαζί τους.

Κάτι το οποίο βέβαια είναι ολότελα λανθασμένο.

Επειδή η μουσική υπάρχει λόγω του δημιουργού της κι όχι λόγω του ακροατή της. Ναι μεν, αν δεν υπήρχε η ακροατής ο δημιουργός δε θα παρήγαγε. Όμως αν δεν υπήρχε ο δημιουργός, ο ακροατής δε θα άκουγε μουσική.

Πολύ μπέρδεμα, πάλι ο γέρος ανέλαβε να γράφει για λίγο.

Αυτά τα κομμάτια σκέφτηκα με νοσταλγία όταν επέλεξα τον τίτλο του σημερινού κειμένου. Όσοι βρήκατε ένα κοινό γούστο σε κάποιο κομμάτι, δώστε μου ένα high-five. Όσοι δε βρήκατε, λογικά είστε μικρότεροι από εμένα.

Ή  είστε συνομήλικοι μου και δεν ακούγατε μουσική στα ’00s.

Και τι κάνατε ρε παιδιά αν δεν ακούγατε μουσική;

~~{}~~