Ο Μέγας Ναπολέων έτρεμε ένα και μόνο πράγμα: τον όχλο.

Μετά από ένα γιουρούσι του Γαλλικού λαού στα ανάκτορα των Βερσαλλιών, στο οποίο ο Ναπολέων ήταν μάρτυρας και είδε τα αίσχη που έκαναν οι Παριζιάνοι (ή την Δικαιοσύνη που απένειμαν κατά άλλους), πέρασε ολόκληρη την ζωή του με τον φόβο τον συγκεκριμένο.

Τον Φόβο του Όχλου.

Της μαζοποίησης των ανθρώπων, της ομαδοποίησης τους και του κοινού σκοπού τους, τον θάνατο μιας φρουράς ή της εκθρόνισης ενός βασιλιά – αυτοκράτορα.

Της βίας, δηλαδή, του όχλου.

Ίσως να ήταν και ο μοναδικός φόβος του κάθε μεγάλου στρατηγού – πολιτικού – βασιλιά –ηγέτη.

Ο λογικότερος φόβος ίσως, για ανθρώπους συνηθισμένους σε φρουρούς γύρω τους και παντού κι όπου διαβαίνουν και περπατάνε. Για ανθρώπους συνηθισμένους  σε άμεσες εκτελέσεις διαταγών τους.

Για ανθρώπους καταξιωμένους  κοινωνικά και καρεκλωμένους σε υψηλά ιστάμενες θέσεις.

Κι όταν μιλάμε για λογικό φόβο, εννοούμε με όση λογική θα μπορούσε να βασιστεί ή να χτιστεί ή να διατηρηθεί και γιγαντωθεί κάποια φοβία.

Από την άλλη, έχει ίχνος λογικής ο φόβος ή η φοβία; Ο φόβος για το οτιδήποτε δεν είναι στην ουσία η απουσία λογικής;

Αλλά ας επιστρέψουμε στην φοβία των καρεκλάδων, των επιτυχημένων, των αρχόντων, των ηγετών. Τους φοβίζει ένα και μόνο πράγμα. Και δεν το λέω εγώ.

Καλά, τώρα εγώ το λέω (γράφω) αλλά η ιστορία μας έδειξε ποιος είναι ο νούμερο ένα φόβος των παραπάνω προυχόντων.

Ο όχλος. Η μάζα. Οι άνθρωποι. Κι όλα όσα μπορούν να κάνουν ή να πετύχουν ενωμένοι.

Πολλοί άνθρωποι, μαζί σαν ένα σώμα και μια ψυχή ή φωνή, συγκεντρωμένοι, οι οποίοι έχουν ένα κοινό σκοπό. Για να υπάρχει ένας όχλος, ο οποιοσδήποτε όχλος, θα πρέπει να υπάρχει και συγκεκριμένος στόχος-σκοπός.

Και κάτι τέτοιο φοβίζει. Ειδικά σήμερα, ειδικά τους σημερινούς ηγέτες.

Λέω – γράφω και κάτι αστεία. Ηγέτες σήμερα, σαν να ψάχνεις την τετράστερη Dragonball στο Attack on Titan.

Και anime-based παρομοίωση, μην νομίζουν ότι είμαστε και απαίδευτοι καρτουνικά.

Ή animιστικά.

 

 

Οι μέρες που μας ξημερώνουν είναι περίεργες.

Παντού οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν μια δικαιολογία να βγουν στον δρόμο. Να γίνουν όχλος. Άλλοι ήδη αισθάνονται Όχλος.

Παντού ο όχλος προσπαθεί να μαζοποιηθεί, να ταχθεί σε κάποια μεριά και να προσπαθήσει να κάνει το «κάτι» του.

Κανείς από όσους αποτελούν τον όχλο δεν ξέρει τι είναι αυτό το «κάτι» που θα κουνήσει το «οτιδήποτε» ώστε να αλλάξει. Η μάζα προσπαθεί να μαζευτεί, η μάζα προσπαθεί να δράσει. Η μάζα ξέρει ότι είναι ισχυρή όταν είναι ενωμένη.

Ο όχλος ξέρει ότι είναι ασταμάτητος όταν είναι ενωμένος.

Όταν είναι ένας. Ένας για όλους μας. Ένας όχλος για όλους μας, ένας κόσμος για όλους μας, ένας λαός για όλους μας.

Κι όλοι είμαστε κομμάτι της μάζας, όταν θελήσουμε να γίνουμε κομμάτι της. Όλοι είμαστε όχλος όταν αποφασίσουμε να γίνουμε όχλος. Όλοι μπορούμε να κάνουμε τους Ναπολέοντες να μας τρέμουν, όλοι μπορούμε να κάνουμε ένα γιουρούσι στο παλάτι των Βερσαλλιών και των κάθε Βερσαλλιών.

Αλλά όλοι μαζί, όχι ένας ήρωας μπροστά, όλοι οι υπόλοιποι πίσω του κι όταν εκείνος πέσει από σφαίρα ή ροπαλιά να κάνουμε ότι δεν τον ξέρουμε και ότι δεν τον γνωρίσαμε ποτέ.

Ο Φόβος του Όχλου έχει εδώ και καιρό αρχίσει να κατατρώει τους Ναπολέοντες δίπλα μας.

Πρέπει να αρπάξουμε την ευκαιρία και να συγκεντρωθούμε στον σκοπό του όχλου, του δικούς μας όχλου. Να κάψουμε τις δικές μας Βερσαλλίες και να κρεμάσουμε τους δικούς μας Ναπολέοντες.

Πρέπει να βρούμε έναν σκοπό να γίνουμε ο Όχλος που φοβάται ο ηγέτης, όχι ο όχλος με τον οποίο γελάει ο ηγέτης και η Αυλή του.

 

Μοιραστείτε το: