Το όρος κι ο Χρόνος

Υπάρχει ένα γνωμικό του Στίβεν  Κινγκ που το έχω υιοθετήσει και το έχω κάνει μότο. Από το Μαύρο Πύργο, μια από τις καλύτερες του ιστορίες. Ο Ρόλαντ λέει σε ένα σημείο ότι:

“Ο χρόνος είναι ένα πρόσωπο στο νερό.”

Αμέσως έρχεται στο μυαλό του καθενός μας, όταν διαβάζει κάτι τέτοιο, ένα πρόσωπο να καθρεφτίζεται μέσα στο νερό, σωστά;

Ο χρόνος, το πρόσωπο του χρόνου, το οποίο έχουμε όλοι μας σχηματίσει μέσα στο κεφάλι μας. Του έχουμε δώσει μια – κάποια μορφή, ξέρουμε όλοι μας με τι και με ποιόν μοιάζει.

Αλλά όσο ξέρουμε, τόσο ξεχνάμε.

Και ναι, ο χρόνος μοιάζει με ένα πρόσωπο στο νερό. Υπάρχει αλλά είναι θολός, υπάρχει αλλά δεν υπάρχει κιόλας.

Σαν την αντανάκλαση του προσώπου στο νερό, είναι ψεύτικος.

~~

~~

Κάθε μέρα ξυπνάμε, πλένουμε τα δόντια μας, τρώμε το πρωινό μας, ντυνόμαστε με ρούχα που δε μας εκφράζουν και πηγαίνουμε σε μια δουλειά που δε μας αρέσει.

Όλα αυτά γίνονται με σφηνωμένο στο κεφάλι μας μέσα το ψέμα: έτσι είναι η ζωή, πρέπει να δουλέψω και να ζήσω, δεν έχω άλλη επιλογή.

Πρέπει να γίνω ένα με τη ρομποτοποιημένη κοινωνία αλλιώς θα με ξεράσει.

~~

Τι ώρα είναι;

Προλαβαίνω να κάνω μια στάση, να πληρώσω το ρεύμα μη μου το κόψουν στα ξαφνικά; Προλαβαίνω μόλις σχολάσω να περάσω από το μάρκετ, μου έχουν τελειώσει η μπύρα και τα μακαρόνια.

Θα προλάβω να γυρίσω να βάλω το πλυντήριο, μου έχουν τελειώσει τα καθαρά πουκάμισα.

Τι θα φορέσω αύριο;

«Φυλακισμένος επ’ αόριστον στο ίδιο κελί είμαι» που λέει και ο Ραψωδός Φιλόλογος.

Εμείς δεν το λέμε, ποτέ δε θα το πούμε. Εμείς το σκεφτόμαστε.

Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό με το λεπτό, στιγμή με τη στιγμή. Ξανά και ξανά, παίζει σε μια διαρκή λούπα στο κεφάλι μας.

Παίζει κάθε φορά που ξεκινάμε να ανεβούμε την ανηφόρα του βουνού που έχουμε φτιάξει κι έχει μεταμφιεστεί στη ζωή μας.

Το όρος, το άβατο.

~~

~~

Σαν το άλλο, το Όρος, μόνο που το δικό μας δεν διαθέτει την παραμικρή γαλήνη.

Ούτε τα δωμάτια φιλοξενίας, ούτε τις κρατήσεις και τα ατέλειωτα σουβενίρ που αγοράζεις όταν φεύγεις αφού μια φορά το επισκεφτείς.

Το δικό μας  είναι ένα όρος με έδαφος γλιστερό. Είναι άβατο για τους αμύητους στα δύσκολα, ανηφορικό και ζέχνει ταλαιπωρία.

Κι εμείς το φτιάξαμε το όρος μας, δεν υπήρχε στη ζωή μας. Εμείς το βάλαμε στο κέντρο της.

Η ζωή ήταν μια ατέλειωτη ευθεία και εμείς έπρεπε να την κάνουμε πιο δύσκολη.

Ή μήπως το όρος είναι η ζωή και η ευθεία είναι αυτό που εμείς βάλαμε για να κάνουμε την διαδρομή πιο εύκολη;

~~

Η καθημερινότητα έχει δώσει κι άλλες ευκαιρίες να ανοίξουμε την πνευματικότητα μας.

Να την φτάσουμε σε σημεία που δεν διανοηθήκαμε ότι μπορούσαμε να την πάμε.

Στο δρόμο για το όρος ή στις σκέψεις για την ώρα, πολλές φορές μας παρουσιάζεται κάτι το οποίο δεν υπάρχει, δεν είναι εκεί αλλά εμείς το βλέπουμε.

Για παράδειγμα, κάθε μέρα που ξυπνάς και κινείς να αδράξεις τη ζωή… δεν το κάνεις.

Αλλά, κάθε μέρα που ξυπνάς και ξεκινάς τη συνηθισμένη διαδρομή, μονολογείς κάποια στιγμή:

«Δόξα τω Θεώ (ή δόξα το Θεό) που μπορώ να πληρώσω τα χρέη μου.

Να ‘ναι καλά η κοινωνία που με μόρφωσε και με έκανε ένα χρήσιμο άνθρωπο της.

Να είναι καλά ο κοντοχωριανός της μάνας μου που μου βρήκε τα δουλειά και απασχολούμαι δέκα ώρες τη μέρα, αλλά με το κεφάλι μου ψηλά.»

Ναι.

Κατανοώ το σκεπτικό να βλέπεις οράματα καλοζωίας μέσα στη δυστυχία την καθημερινή. Είναι ένας τρόπος επιβίωσης.

Κατανοούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δε ζουν κι απλά επιβιώνουν;

~~

~~

Ελπίζω πως ναι.

Οι άνθρωποι από πολύ παλιά, αν έχει δίκιο ο Δαρβίνος από τις εποχές των σπηλαίων, έφτιαχναν το άγνωστο σύμφωνα με το μυαλό και τη φαντασία τους.

Έπλαθαν θεούς και διαβόλους, δημιουργούσαν οράματα. Αυτή η δυνατότητα έχει περάσει και σε εμάς, τόσα χρόνια μετά.

Η διαφορά μας είναι ότι εμείς δε φτιάχνουμε Θεούς και Δαίμονες, εμείς οραματιζόμαστε κακό όπου υπάρχει καλό και δύσκολο όπου υπάρχει εύκολο.

~~

Κάθε ώρα που ζούμε και ανεβαίνουμε στο όρος μας, ο καθένας στο δικό του ή και πολλοί μαζί σε ένα, έχουμε και τα οράματα μας μαζί, παρέα, συντροφιά.

Να μας κυνηγάν ή να μας συντροφεύουν, ανάλογα με το πώς βλέπει ο καθένας τη ζωή.

Κάθε ώρα που ο καθένας ανεβαίνει το δικό του όρος έχει συντροφιά και τα οράματα του.

Το δικό μου όραμα, στις δικές μου ώρες, στο δικό μου όρος είναι είναι και μοναχό: ο χρόνος.

Ο χρόνος που καθρεφτίζει το πρόσωπο του στο νερό. Ο χρόνος, του οποίου το πρόσωπο το έχω πλάσει αλλά δεν το ξέρω, δεν το έχω δει ποτέ.

Δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει.

~~

~~