Πάμε ρε μαλάκες να δώσουμε σκαμπίλια και κλοτσές στους γείτονες που μας κουνιούνται. Πάμε να πάρουμε πίσω τα παιδιά μας, πάμε να σκάσουμε και ένα ανάποδο μπάτσο στον ηγέτη της πορδής που έχουν, πάμε να πάρουμε και την Πόλη άμα λάχει.

Γενικά πάμε να τους βάλουμε τα δυο ποδάρια σε ένα τσαρούχι. Ελληνικά και πατριωτικά. Ε παιδιά, πάμε;

Παιδιά;

Που ‘στε ρε παιδιά και πήρα φόρα και έφτασα μέχρι τα σύνορα μονάχος μου και τώρα μου ‘χει γίνει το σώβρακο καφέ. Που είστε ρε Ελληναράδες να κάνουμε πράξη αυτά που λέγαμε ο ένας στον άλλον στους καφέδες και στις ποτάρες μας;

Τότε που βάζαμε εξοργισμένη φατσούλα κάτω από ποσταρίσματα στο φουμπου, που είστε ρε αδέρφια;

Α, αυτά τα θέματα δεν είναι για ειρωνεία και κορόιδεμα, όχι όχι. Είναι εθνικά θέματα και διακυβεύονται πολλά, αν δεν είσαι κομάντος και ετοιμοπόλεμος δεν πρέπει να βγάζεις λαλιά. Ούτε και να διατυπώνεις άποψη και γνώμη, βαφτίζεσαι αναρχοκομμούνι. Εσύ, ο ίδιος που όταν κατέβαινες στα συλλαλητήρια για ένα όνομα και μια ελπίδα για αλλαγή βαφτιζόσουνα φασίστας.

Από τον ίδιο μαλάκα εν τω μεταξύ.

Γιατί όπως γράψαμε και παλαιότερα, ωρε συνοδοιπόροι, ο βλάκας δεν γνωρίζει να είναι κάτι άλλο πέρα από βλάκας. Και τι κάνει ο βλάκας ακούω στο κεφάλι μου να ρωτάτε, λέει βλακείες σας απαντάω.

Πώς το ξέρεις, είσαι κι εσύ βλάκας;

Σκάσε.

Για παράδειγμα λέει ο τάδε βλάκας, πάμε να κατεβάσουμε τους γείτονες, συνωμότησαν για προώθηση ύπουλων σχεδίων τους και δυο παιδιά μας βρίσκονται σε ξένα χέρια. Μαζί με τον βλάκα σε αυτό. Μακάρι να γίνει μια κίνηση δύναμης, γιατί αυτό θα είναι-απλά μια κίνηση, να δείξουμε δόντια και να δείξουμε μια παντελή απουσία φόβου και μια διπλωματική ατζέντα τόσο μεγάλη που θα ζήλευε και ο δάσκαλος μου που είχε την μεγαλύτερη ατζέντα που έχω δει στην ζωή μου με δυόμισι εκατομμύρια  ονόματα.

Μακάρι να μαζευόμασταν και πάλι σε πλατείες να ζητήσουμε όλοι μαζί το αυτονόητο, να έρθουν δυο αδελφοί μας πίσω.

Τώρα, πίσω στην γαμημένη πραγματικότητα. Πέρα από το μπλα-μπλα και τους ψευτοτσαμπουκάδες. Ποιοι ρε να ζητήσουν από ποιους τι;

Με αυτήν ακριβώς την σειρά, ποιος να ξεκουβαλήσει την κωλάρα του για κάτι τόσο μικρό κι ασήμαντο για αυτόν (ενώ είναι ίσως το σημαντικότερο γεγονός μεταξύ των δυο μας από το 1974) και να ζητήσει από τον ηγέτη του κάτι το αδιανόητο, το οποίο αδιανόητο είναι να σταματήσει ο ηγέτης να τρώει φάπες στην σβερκάδα.

Υπομονή μόνο στα παιδιά, έτσι όπως στήθηκε το παιχνίδι έπεσαν στην φάκα και δυστυχώς είναι μόνοι τους. Ο ηγέτης μας τρώει σπόρια και ακούει το αφεντικό του κι εμείς είμαστε στο διαδίκτυο να ψάχνουμε τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση επιστράτευσης και να συγκρίνουμε στρατούς και δυνατότητες.

Αυτοί είμαστε κύριοι και πρώτος εγώ λυπάμαι, ο φασίστας το αναρχοκομμούνι.

Μοιραστείτε το: