Πως επιβιώνεις σε έναν βόθρο

Το διαδίκτυο είναι ένας ατέλειωτος σκουπιδότοπος, ή μια ατέλειωτη όαση.

Ανάλογα με ποιους είσαι και τι σκέφτεσαι καθώς το χρησιμοποιείς. Εάν βέβαια συνεχίζεις να σκέφτεσαι την ώρα που “σερφάρεις” στα τιτάνια κύματα του.

Λοιπόν, περιδιαβαίνοντας κάποιους περίεργους ιστότοπους, είδα σε ένα σχόλιο κάποιου κειμένου την παρακάτω φράση:

«Για να επιβιώσεις μέσα σε έναν βόθρο πρέπει να είσαι κουράδα».

Και άρχισε το μυαλό να σκέφτεται, μόνο του, χωρίς δικιά μου διάθεση ή πρόθεση.

Ασχημοστομία και βρισιές, ωραίο επίπεδο.

Υπερβολικό ε;

Αληθινό όχι;

Τι ποιο; Το άνωθεν συμπέρασμα.

Το, για να επιβιώσεις μέσα σε έναν βόθρο πρέπει να γίνεις ένα με τα σκατά.

Από την προσωπική μας εμπειρία, από την προσωπική μας κατάσταση δεν έχουμε καταλήξει σε ένα τέτοιο συμπέρασμα;

Όχι. Και ναι.

«Γιατί μιλάς – γράφεις απευθυνόμενος σε πληθυντικό αριθμό;

Γενικά γιατί ρωτάς πράγματα σε κάποιον και τα απαντάς, επάνω στο χαρτί;

Μόνος σου είσαι στο γραφείο».

Μα γιατί είμαι τρελός αγαπητέ. Γι αυτό.

Σκέφτομαι εδώ και κάνα μισάωρο το συγκεκριμένο σχόλιο που είδα.

Αν δεν είσαι σκατό, δεν επιβιώνεις μέσα σε έναν βόθρο. Ναι, μάλλον έτσι θα είναι. Αν δεν είσαι σκατό, δεν θα ήσουνα και μέσα σε έναν βόθρο επίσης. Τι δουλειά έχεις ρε μεγάλε ανάμεσα σε λύματα; Για να βρίσκεσαι ανάμεσα τους, αξίζεις να βρίσκεσαι ανάμεσα τους.

Έτσι δεν είναι;

Κατανοώ την σύγκριση.

Καταλαβαίνω πως έχει φτάσει η φαρσοκωμωδία που έχουμε βαφτίσει κοινωνία να κάνει συχνά τέτοιες συγκρίσεις. Ή να καταφεύγει σε τέτοια συμπεράσματα.

Τώρα είναι μια φαρσοκωμωδία, παλιά ίσως είχε υπάρξει κοινωνία. Για εσένα που δεν σου άρεσε η λέξη “φαρσοκωμωδία”.

Και ίσως να υπάρξει και στο μέλλον.

Είναι άγνωστο ακόμη αν θα το καταφέρει.

Σε έναν μηδενισμό-δηθενισμό που βρίσκει άδεια κεφάλια και τρυπώνει παριστάνοντας την γνώση και την γνώμη δικαιολογώ τέτοιες απόψεις.

Και παίρνω τον δήθεν και τον τάχα σαν ανθρώπους, σαν επηρεασμένους από τους δυο παραπάνω φίλους, τον μηδενισμό και τον δηθενισμό. Πολύ καλά παιδιά και οι δύο.

Όπως έχει φτάσει η κοινωνία από πιο πάνω, εδώ που έχει φτάσει, μόνο ανθρώπους «δήθεν» και «τάχα» παράγει.

Για παράδειγμα, αν βρεθεί κάποιος σε έναν βόθρο ακρο – εκφοβισμού διαφορετικότητας, αυτομάτως θα γίνει ένα με τον βόθρο.

Σωστά;

Για να επιβιώσει θα γίνει ένα με τα σκατά.

Θα δημιουργεί πρόβλημα στο σχολείο, στην σχολή, στην δουλειά, στον στρατό σε άτομα διαφορετικά από τον ίδιο και τους υπόλοιπους ενοικιαστές του βόθρου.

Σωστά;

Απλά και μόνο επειδή οι διαφορετικοί θα μυρίζουν και διαφορετικά κι όχι την σκατίλα που ζέχνει ο ίδιος.

Σωστά;

Εάν βρεθεί ο τάδε σε έναν βόθρο όπου υπάρχει μια κακοδιαχείριση και μια ατέλειωτη σπατάλη, ένα ατέλειωτο φαγοπότι με μια τσέπη ορθάνοιχτη για κλεμμένα, θα γίνει ένα με τον βόθρο.

Σωστά;

Θα γίνει ένα με τα σκατά που οπλίστηκαν με ανοιχτές παλάμες. Θα τις ανοίξει και θα αρπάξει οτιδήποτε του πετάξει το σκατένιο φαγοπότι που συμμετέχει.

Πολλές φορές χρησιμοποίησα την συγκεκριμένη λέξη, και τρώω κιόλας παράλληλα.

Οπότε έφτασα κι έβαλα τον εαυτό μου στην θέση ενός άνωθεν προϊόντος.

Να αράζει σε έναν βόθρο.

Σε έναν βόθρο ο οποίος θα προσφέρει ότι φαντάστηκα, ότι ήθελα από μικρός να πάρω και να γευτώ. Ότι έψαχνα από την ζωή να μου δώσει βρίσκεται μέσα στον βόθρο. Το μόνο που έχω να κάνω για να πάρω το οτιδήποτε επιπλέει στην θάλασσα γύρω μου, είναι να γίνω κι εγώ ένα με τον βόθρο.

Κι έχει περάσει άλλη μια ώρα ενώ σκέφτομαι, θα γινόμουν ένα με αυτόν ή θα το έριχνα στην ιδεολογία;

Θα γινόμουν κι εγώ ένα με τα σκατά ή θα προσπαθούσα να δραπετεύσω από τον βόθρο;