Σε μια χώρα όπου η ανομία είναι πλέον τρόπος ζωής στο κοινωνικό σύνολο και η ατιμωρησία ο συνηθέστερος τρόπος να αντιμετωπίζεται ένα παράπτωμα, ποιος ασχολείται με μια άδεια κρατουμένου μετά από δεκαπέντε χρόνια σε ένα κελί;

Η απάντηση είναι όλοι ή μάλλον όσοι δεν έχουν να ασχοληθούν με κάτι καλύτερο. Ναι, αυτοί ασχολούνται. Λογικά δεν έχουν πρόσβαση στην πραγματική ζωή, έξω από τον υπολογιστή τους.

Εκεί που πιτσιρίκια χτυπούν παππούδες και τους παίρνουν ένα εικοσάρι κάτω από τα μάτια ολόκληρης γειτονιάς και δεν μιλάει κανένας.

Εκεί που ομάδες νεαρών μαυροφόρων συναντιούνται να παίξουν ξύλο συγκεκριμένη ώρα σε συγκεκριμένο σημείο κάτω από την μύτη της εξουσίας χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς.

Εκεί που γίνονται μπούκιες μέρα μεσημέρι σε σπίτια και το πρώτο που ακούς από την γραμμή όταν καλείς την εξουσία είναι το «Βγείτε γιατί μπορεί να ξαναγυρίσουν», και αρχίζεις να σπας ότι έχει μείνει άσπαστο.

Εκεί που σε κάθε γωνιά πουλιέται η πρέζα (θα έγραφα χόρτο αλλά θα γίνει νόμιμο για κάποιον λόγο οπότε δεν χρειάζεται) και δεν μιλάει κανένας. Ούτε το θύμα, ούτε πολύ περισσότερο ο θύτης, ούτε κι εγώ που είμαι απέναντι και το βλέπω.

Μα συγκρίνονται όλα αυτά με έναν δολοφόνο που βγαίνει με διήμερη από το σωφρονιστήριο;

Ναι, συγκρίνονται. Στον βωμό της ελευθερίας και της Δημοκρατίας έχουμε φτάσει στην κατάσταση της ασυδοσίας. Μάλιστα βαίνουμε στη χειρότερη μορφή της κι αυτό πρέπει να τρομάζει.

Η ιστορία έχει δείξει πως σε ανάλογες καταστάσεις ακολουθεί κάτι σκοτεινό. Ακολουθεί το απευκταίο για οποιονδήποτε θέλει να νιώθει ελεύθερος και άνθρωπος.

Η ασυδοσία οδηγεί σε απολυταρχία, η οποία με τη σειρά της οδηγεί στην Τυρρανία.

Οπότε ας συνδυάσουμε τα παραπάνω, ας σκεφτούμε τον άδικο χαμό που έχει προξενήσει ένα δικαίωμα ενός έγκλειστου κι ας σκεφτούμε όλη την άλλη κοινωνική ανισορροπία που υπάρχει έξω, στη ζωή μας.

 

Μοιραστείτε το: