Post Apocalyptic – Γιατί μας αρέσει η καταστροφή;

Οι sci-fi ανήκουν σε μια αγαπημένη κατηγορία ταινιών. Κάτι μας είπες τώρα, ακούω να λες και να λέτε.

Το ευρύ κοινό τις έχει αγαπήσει και τις έχει αναδείξει σαν μια κορυφαία επιλογή, ενώ το sci-fi, ως κατηγορία αυτή καθαυτή, έχει αναδειχτεί ως ένα από τα πιο επιτυχημένα είδη ταινιών της έβδομης τέχνης. 

Όπως ακριβώς βλέπουμε και στον τίτλο των συγκεκριμένων έργων, οι ταινίες αυτές πραγματεύονται την επιστημονική φαντασία.

Εκ του science fiction.

Με τα χρόνια έχουμε δει αριστουργήματα να κυκλοφορούν στις κινηματογραφικές αίθουσες, ενδεδυμένα το μανδύα του sci-fi. 

~~~~

~~~~

Καλές, ποιοτικές, γεμάτες ταινίες. Με εξαιρετικές ερμηνείες, καλογραμμένο σενάριο, άρτια σκηνοθεσία. 

Αν και δεν ανήκω τόσο στο φανατικό κοινό των παραπάνω ταινιών, ένα παρακλάδι τους με έχει κερδίσει από τα μικράτα μου τα χρόνια.

Κι αυτό το παρακλάδι ονομάζεται “Post Apocalyptic.”  

Πρόκειται, όπως επίσης φανερώνει ο τίτλος, για ταινίες οι οποίες εξιστορούν βιώματα και πραγματικότητες μετά από μια φυσική ή τεχνητή, ουρανοκατέβατη κι αναπάντεχη  καταστροφή.  

~~~~

Το όλο concept είναι λίγο ή πολύ ίδιο.

Ένας ιός ή κάποιος δικτάτορας κατατροπώνει το 99% του πληθυσμού και όσοι επιβιώνουν προσπαθούν να πορευθούν σε έναν καινούργιο κόσμο.

Σε έναν κόσμο ακόμη σκληρότερο από αυτόν που σήμερα γνωρίζουμε κι όλοι ανεξαιρέτως αναθεματίζουμε, για τους δικούς μας λόγους. 

Παραδείγματα τέτοιων κινηματογραφικών έργων, καθαρά από προσωπική οπτική κι άποψη είναι:

The Book Of Eli, Resident Evil, Mad Max, I Am Legend, The Road, το αγαπημένο των αγαπημένων Children Of Men, Dawn Of The Dead και για να περάσουμε και στον κινηματογράφο αυτής της δεκαετίας, θα αναφέρω και το Walking Dead.  

~~~~

~~~~

Ποιο είναι το κοινό σημείο όλων των παραπάνω έργων, σεναρίων, ιστοριών, περιβαλλόντων;  

Διαδραματίζονται σε κάποιο μακρινό και κοντινό παράλληλα μέλλον.

Η ανθρωπότητα έχει αποτύχει, οι άνθρωποι έχουν σχεδόν αφανιστεί κι όσοι ζουν περιπλανιούνται για να βρουν ένα καταφύγιο να στήσουν από την αρχή τη ζωή τους.

Όσοι από την άλλη έχουν βρει ένα μέρος που μπορούν να αποκαλούν σπίτι, περιπλανιούνται για να βρουν εφόδια και τροφή.  

~~~~

Και για ποιο λόγο αυτού του είδους οι ταινίες, οι σειρές ή τα παιχνίδια ρόλων μας έλκουν τόσο πολύ;

Εμάς που παρακολουθούμε αυτές τις ιστορίες με απαράμιλλη προσοχή και ταυτιζόμαστε με την κάθε ιστορία και τον κάθε πρωταγωνιστή; 

Έχω καταλήξει σε ένα συμπέρασμα: είμαστε αχάριστοι.  

“Μα γιατί είμαστε αχάριστοι κι από πού αυτή η κατηγορία;”

Να σου πω μια αλήθεια την οποία όλοι μας σκεφτόμαστε αλλά ελάχιστοι θα παραδεχτούμε: θέλουμε να ζήσουμε σε ένα τέτοιο περιβάλλον. 

~~~~

~~~~

Θέλουμε μια καταστροφή του κόσμου που ζούμε, επειδή πολύ απλά έχουμε αποτύχει σε αυτό: στο να ζούμε σε αυτόν τον κόσμο.

Οπότε ναι, θέλουμε κάτι να αλλάξει τον κόσμο μας, τη ζωή μας, σε εμάς.

Τα ερεθίσματα από τέτοια περιεχόμενα  ταινιών είναι πολλά, οπότε ναι, έχουμε τις Post Apocalyptic ταινίες για αποκούμπι και παράλληλα σαν μια ενδόμυχη ενοχή κι επιθυμία.

Και το καλό κι αστείο συνάμα είναι ότι πιστεύουμε στο εγχείρημα. Εγώ προσωπικά πιστεύω. 

Επειδή, πραγματικά, όλοι όσοι βλέπουμε Post Apocalyptic περιεχόμενο πάντα βάζουμε τον εαυτό μας στην πρωταγωνιστικη θέση.

Πάντα θεωρούμε ότι θα παίξουμε το βασικό ρόλο στην ιστορία όταν αυτή θα γίνει μια πραγματικότητα.

Επειδή πάλι, εδώ έγκειται η διαφορά με τις υπόλοιπες ταινίες:

Όλοι ταυτίζονται με: action, thriller, adventure, comedy, drama films. Όλοι βάζουν στη θέση του πρωταγωνιστή τον εαυτό ή τους εαυτούς τους.

Όμως μόνο εμείς, το αδηφάγο κοινό του Post Apocalyptic θεάματος, θέλουμε αυτή η κατάσταση από μια φανταστική ιστορία να μετατραπεί σε μια καθημερινότητα.

~~~~

~~~~

Επειδή απλά, δεν έχουμε να χάσουμε και πολλά εάν συμβεί κάτι τέτοιο.

Δεν έχουμε κάτι ή κάποιον να μας κρατήσει, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Κάπως έτσι σκεφτόμαστε.

“Και είναι λογικό αυτό;” 

Να σου πω, εάν εξυπηρετεί τη διασκέδαση μας ενώ παρακολουθούμε τον αχανή κόσμο του Book Of Eli, ναι.

Εάν όμως θέλουμε να ζήσουμε αυτή την πραγματικότητα, να μη μπορούμε να δούμε τον ήλιο με γυμνό μάτι, να χρειαζόμαστε αντάλλαγμα για ένα ποτήρι νερό, να προσπαθούμε να επιζήσουμε κάθε μέρα, τότε όχι.

Αυτή η σκέψη απέχει παρασάγγας από τη λογική. 

~~~~

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι προτείνω την κάθε ταινία που ανέφερα παραπάνω. Στον κάθε θεατή και κινηματογραφόφιλο.

Να περπατήσει για λίγο νοητά στον κόσμο το συγκεκριμένο, σκεπτόμενος πραγματικά το τί θα έκανε ο ίδιος εάν βρισκόταν όντως σε ένα τέτοιο σύμπαν.  

Είμαστε υπερβολικά καλομαθημένοι για να πορευόμαστε ακατάπαυστα σε δρόμους ατέλειωτους με ένα σακίδιο στην πλάτη, προσπαθώντας να ξημερώσουμε την επόμενη ημέρα.

Ας μείνουμε στην ταινία σαν ταινία κι ας σταματήσουμε να ευχόμαστε μια τέτοια καθημερινότητα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα επιβιώσουμε.

~~~~

~~~~