Πότε θα βάλουμε τον φασισμό στο νεκροκρέβατο;

Βρισκόμαστε στην Θεσσαλονίκη, στο σπίτι μου.

Μετά την κυκλοφορία του καινούργιου EP των Στίχοιμα, κανα δυο ώρες. Το άλμπουμ περνά ξανά και ξανά από τα ηχεία. Τι κι αν είναι τρεις το βράδυ;

Οι Στίχοιμα κυκλοφόρησαν την νέα τους δουλειά την οποία περιμέναμε αρκετούτσικα χρόνια. Να πάνε στο διάολο οι γείτονες.

Εντάξει, υπερβολή.

Αλλά ας δείξουν μια κατανόηση, δεν ενοχλώ συχνά την πολυκατοικία. Μια βραδιά στα τέσσερα χρόνια είναι αυτή, ας δείξουμε όλοι οι γειτόνοι την ωριμότητα που πρέπει.

Δηλαδή, ας με αφήσουμε να ακούσω τσίτα μουσική, τρεις τα χαράματα. Απλά και δημοκρατικότατα.

Πάντα μου άρεσε το κοινωνικο – πολιτικό στοιχείο στους στίχους του Βαλάντη. Αλλά στο συγκεκριμένο άλμπουμ, σε ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, ξεχώρισα την παρακάτω φράση:

«Μ’ αυτού του κόσμου τους φασίστες εσύ παίζεις μπουνιές».

Για το χιπ-χοπ, ναι. Η παραπάνω φράση είναι αληθινή πέρα για πέρα.

Το καταλαβαίνει ακόμη και ένας που δεν έχει καμιά απολύτως επαφή με την συγκεκριμένη μουσική. Είναι μια κουλτούρα που από την δημιουργία της και μόνο, από τις ρίζες της, αντιτίθεται σε ολοκληρωτικές μαλακίες και ιδεολογίες της οκάς.

Εν ολίγοις, δεν γίνεται να είσαι φασίστας και να ακούς χιπ-χοπ.

Κι ας μην έρθει στο μυαλό κανενός το παράδειγμα των Terror X Crew. Όχι, δεν ήταν ούτε χρυσαυγίτες, ούτε εθνίκια της κακιάς ώρας όπως τους έχουν χαρακτηρίσει. Ήταν ο λόγος που πολλοί νεότεροι που σήμερα κρατάν στην πλάτη τους το κίνημα, έπιασαν μικρόφωνο.

Αλλά, ο φασισμός έχει μόνο την  αποκρουστική μορφή που όλοι πλέον ξέρουμε; Πατά στην πολιτική του  παρανοϊκή ορολογία, ξεθάβοντας σκελετούς και φαντάσματα στρατοκαυχησιάρηδων που μαλώνουν για το ποιος μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά στον άλλο;

Η λέξη έχει γίνει τόσο συνηθισμένη στα αυτιά μας, που ίσως να χάσει και το νόημα της αν συνεχίσουμε να την χρησιμοποιούμε με αυτόν τον τρόπο.

Φασίστας ο ένας, φασίστας ο άλλος.

Στην ζωή μας που βρίσκουμε φασίστες; Άσε την πολιτική σούπα, άσε την ιδεολογία του σάπιου. Στην ζωή μας, υπάρχουν οι φασίστες;

Ναι.

Ξεκαθαρίζοντας λίγο:

«Φασισμός», είναι ένας πολιτικός όρος.  Θα μπορούσε να περιγραφεί ως ο  άκρατος εθνικισμός που σκοπό έχει την επιβολή κυριαρχίας μιας φυλής που θεωρείται από τους «Φασίστες» ανώτερη προς άλλες. Η απολυταρχία στο μεγαλείο της.

Σκατά κι απόσκατα.

Πρωτοεμφανίζεται και βαφτίζεται στην Ιταλία του Μουσολίνι. Αντιγράφεται από Γερμανία, και μέχρι και σήμερα βρίσκει τρύπες σε ανθρώπους , εισχωρεί στον οργανισμό και το μυαλό τους και τους μολύνει. Αλλά σήμερα, έχει μεταμορφωθεί από μια σάπια ιδεολογία σε μια απαίσια συμπεριφορά.

Μια αρρώστια.

Και όταν ο οργανισμός, όταν ο άνθρωπος μολυνθεί από αυτή την αρρώστια, αλλάζει. Ο κακός γίνεται χειρότερος, ο καλός χειροτερεύει.

Λοιπόν, έχει αντιμετωπίσει κάποιος από εμάς έστω ένα παράδειγμα τέτοιου είδους ανθρώπου ή συμπεριφοράς;

Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, από τα καθημερινά μας θέματα και ζητήματα ας αναμοχλεύσουμε μνήμες.

Πρώτη σκέψη όλων μας είναι το σπίτι. Οπότε ας ψάξουμε από εκεί καμιά μνήμη ή κάποια σκόρπια σκέψη.

Ίσως ναι, δυστυχώς αρκετοί να έχουν βιώσει μια τέτοια φασιστική συμπεριφορά, από τον έναν ή τον άλλον γονιό. Συνήθως από τον έναν.

Ο περήφανος  πατέρας που έχει μεγαλώσει με το αντρικό πρότυπο: να πηγαίνει ο άνδρας καβάλα στο γαϊδούρι και να ακολουθεί η γυναίκα του φορτωμένη ξύλα.

Ο περήφανος πατέρας που αντιλαμβάνεται ότι ο μοναχογιός του είναι ομοφυλόφιλος, είναι αναρχικός, θέλει να σπουδάσει υποκριτική και μουσική. Έχει ξεκινήσει μια σχέση με μια Αφρικανή με φουντωτά μαλλιά, έχει αρχίσει να κάνει μαθήματα αγγλικών στους πρόσφυγες που  μόλις ήρθαν στον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας.

Κι όλα αυτά τον φοβίζουν τον πατέρα, τον κάνουν να αισθάνεται την διαφορετικότητα να υπάρχει μέσα στο σπίτι του το ίδιο. Και αυτό είναι κάτι που τον τρομάζει, και από την στιγμή που τον τρομάζει θα κάνει τα πάντα για να το εξαφανίσει.

Κι έτσι ναι, μέσα σε ένα σπίτι, στο σπίτι μας, ο πατέρας έχει τον ρόλο του φασίστα. Πώς θα παίξεις μπουνιές όμως με τον ίδιο σου τον πατέρα;

Δεν θα παίξεις μπουνιές με τον ίδιο σου τον πατέρα, αλλά με την συμπεριφορά και την άποψη του. Όσο η γνώμη για το διαφορετικό που υπάρχει στο κεφάλι του δεν αλλάζει, θα παίζεις μπουνιές με τις πράξεις σου κι όχι με τις γροθιές σου.

Μέχρι να αλλάξει. Όσο κι αν πάρει.

Σχολείο, άλλη μια πηγή. Άλλο ένα πηγάδι ατέλειωτων αναμνήσεων και ατέλειωτων στιγμών. Και συμπεριφορών εκφασισμού προβάτων κι εκφοβισμού άλλων πιτσιρικάδων.

Ομάδες – ομάδες την πέφτουν σε αδύναμους, οι σκληροί του σχολείου και καλά. Θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους, απλά και μόνο επειδή ο απέναντι είναι ένας.

Άλλοι, κοροϊδεύουν και σχολιάζουν τον “Χοντρό” και τον “Κοντό”, επειδή απλά μπορούν.

Άλλοι, ρουφιανεύουν από παιδιά. Με αυτό γεννιέσαι.

Κι εσύ τι να κάνεις; Να κάτσεις να μαλώσεις;

Ναι. Να κάτσεις και να παίξεις μπουνιές ( κανονικές κι όχι λεκτικές αυτή τη φορά ) με τα φασιστάκια που νομίζουν ότι υπάρχουν με ενέργειες σαν τις παραπάνω. Να υπερασπιστείς, όσο κι όποτε μπορείς τον “απέναντι του φασίστα”.

Είναι μαζί σου αυτός ο “απέναντι”, θα το καταλάβεις τα επόμενα χρόνια.

Στην ζωή μας μέσα, στην κανονικότητα, η συμπεριφορά των απλών ανθρώπων απέναντι σε άλλους απλούς ανθρώπους είναι μια φυσιολογική συμπεριφορά;

Καταστηματάρχες, μαγαζάτορες, υπάλληλοι, τροχονόμοι, χασάπηδες, δικηγόροι, υπουργοί αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο όλους τους “πελάτες” τους ή υπάρχει μια κατηγοριοποίηση στο κεφάλι τους και συμπεριφέρονται ανάλογα το προσωπικό τους γούστο;

Μάλλον το δεύτερο.

Πόσοι επαγγελματίες (μη χέσω μέσα) έχουν εκμεταλλευτεί την μηδαμινή ή υπέρμετρη εξουσία τους για να προσβάλουν, εκφοβίσουν, εκμεταλλευτούν, εκβιάσουν τον συνάνθρωπο τους;

Αν δεν είναι αυτό μια από τις τρομακτικότερες μορφές φασιστικής νοοτροπίας και βίας, τότε τι είναι;

Στην καθημερινότητα, η αντιμετώπιση του συνανθρώπου καθορίζεται από το ποιος είναι και πως μιλά ή από που είναι και που θέλει να πάει;

Έτσι όπως έγινε αυτό που ονομάσαμε μια φορά κοινωνία, δεν μπορώ να έχω απάντηση.

Αλλά έχω μια πρόταση.

Όπου σταθεί ο καθένας μας και δει τον φασισμό, ας παίξει μαζί του μπουνιές. Και ναι, υπάρχει μεγάλη περίπτωση ο καθένας από εμάς να φάει ξύλο, αλλά τις μπουνιές του ο φασισμός θα τις έχει φάει.

Ίσως όταν έχει φάει αρκετές να αποφασίσει να πέσει σε ένα νεκροκρέβατο και να μην ανανήψει των πληγών του ποτέ ξανά.

Υ.Γ. : Αλμπουμάρα η “Θάλασσα”.