Πέρασε ένας χρόνος από την ώρα που ανέβηκε η σελίδα. Που ξεκίνησαν οι Caustic Authors να ζαλίζουν ανθρώπους.

Δεν μου έρχεται τίποτα να γράψω για αυτό.

Τίποτα, έχω στο κεφάλι μου ένα απέραντο κενό ή ένα μαντρί όπου μέσα τρέχει ασταμάτητα ένα άλογο.

Ξανά και ξανά, συνέχεια τρέχει, δεν ξέρει να κάνει κάτι άλλο.

Και τώρα έρχεται και ο ορισμός της παραφροσύνης. Τι μας λέει αυτός ο ορισμός;

Κάθε μέρα κάνεις το ίδιο ακριβώς πράγμα και περιμένεις να αλλάξει το οτιδήποτε.

Έτσι κι αυτή η σελίδα, κάτι τέτοιο κάνει.

Το ίδιο και το ίδιο, κάθε μέρα, περιμένοντας να αλλάξει το οτιδήποτε. Σαν το παραπάνω άλογο, που τρέχει απλά και μόνο επειδή αυτό ξέρει να κάνει και βολεύει και ο χώρος του.

Αλλά στο τέλος της ημέρας το άλογο θα έχει κουραστεί από το πολύ τρέξιμο, ο οποιοσδήποτε θα έχει κουραστεί από το ίδιο και το ίδιο.

Άρα οι δυο κατηγορίες μας θα πρέπει να ξεκουραστούν, να πέσουν για ύπνο για να σηκωθούν την επόμενη ημέρα.

Για να κάνουν τι;

Ακριβώς το ίδιο που έκαναν την προηγούμενη και την κάθε προηγούμενη. Και θα κάνουν και την επόμενη και την κάθε επόμενη.

Θα αλλάξει κάτι αν συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο πράγμα μια ζωή ολόκληρη; Όχι.

Έτσι κάνει κι αυτή η σελίδα, έτσι κάνουνε και οι Κοστικόθορες. Νεοτερισμός αηδίας αλλά δεν βαριέσαι.

Αυτό ξέρουν να κάνουν, γράφουν. Θα αλλάξει κάτι αν συνεχίσουν να κάνουν αυτό που γνωρίζουν να κάνουν καλύτερα;

Δύσκολα.

Αλλά θα κάνουν αυτό που ξέρουν. Κι ας μην αλλάξει τίποτα. Ή θα αλλάξει κάτι;

Οι δύο από  όσους ακολουθούν πλέον την σελίδα να διαβάσουν ένα κείμενο κι ο ένας να προβληματιστεί, αυτό είναι που αλλάζει στην δικιά μας περίπτωση.

Ναι, είναι το ίδιο πράγμα κάθε μέρα, αλλά το ίδιο και το ίδιο πράγμα κάθε μέρα μπορεί να μην είναι απαραίτητα ρουτίνα. Εντάξει, είναι ρουτίνα αλλά μπορεί να οδηγήσει σε αποτέλεσμα.

Τι αποτέλεσμα;

Θα δούμε. Ελπίζω να δούμε στο μέλλον.

Ευχαριστώ τον καθένα από όσους διαβάζουν και στηρίζουν, ευχαριστώ γνωστούς και φίλους αλλά περισσότερο αγνώστους που έδωσαν χρόνο στα γραφόμενα της σελίδας.

Τελειώνοντας αυτό το μικρό κείμενο, οι Caustic Authors είναι εδώ. Εδώ και έναν χρόνο γράφουμε, καλώς ή κακώς, γράφουμε.

Θέλουμε να είμαστε εδώ και τον επόμενο χρόνο, να συνεχίσουμε να γράφουμε για ότι απασχολεί το κεφάλι μας.

Για ανθρώπους που έφυγαν, για καταστάσεις που μας επηρέασαν, για λάθη που κάνουμε, για ότι δεν γράφεται αλλού, για Ιδέες που μας απασχολούν. Κι όσο περνά ο καιρός και η παρέα μεγαλώνει, ανακαλύπτουμε πως δεν είμαστε μόνοι μας.

Κι αυτό μας κάνει χαρούμενους.

Τώρα, θα ήθελα να τελειώσω με τον λόγο του “V” στον λαό του Λονδίνου, αλλά το άλογο έχει ακόμη να τρέξει μέχρι να φτάσω σε τέτοιο σημείο. Αστειεύομαι, προφανώς.

Οπότε θα αρκεστώ σε κάτι που έχει πει κι ο B.D.Foxmoor

“Και πάμε γι’ άλλα πιο καλά και πιο μεγάλα, στους δειλούς μόνο ταιριάζει η φευγάλα”

Έρρωσθε & ευδαιμονείτε αδερφια. Τα καλύτερα δεν πέρασαν, ακόμη είναι καθ’οδόν.

 

Μοιραστείτε το: