Ρουφιάνος τον ρουφιάνο αγαπά

Το’χανε πει στις φυλακές ανηλίκων, ο ρουφιάνος τον ρουφιάνο αγαπά και η λουμπίνα την λουμπίνα. Μικροί ήμασταν τότε και Χριστό δεν είχαμε καταλάβει τι σημαίνει η φράση. Μάλλον τότε ήμασταν αγέννητοι.

Και τώρα αγέννητοι είμαστε.

Ή είμαστε αγέννητοι ή γεννηθήκαμε πολύ πρόωρα και γι αυτό το κλίμα μας φαίνεται άγνωστο και δεν προσαρμοζόμαστε. Ποιοι είμαστε εμείς, εμείς, εμείς και οι άλλοι εμείς.

Εμείς και οι εαυτοί μας.

Είμαστε λάθος, είμαστε λάθος γιατί δεν χωράμε πουθενά στο σήμερα. Σε ένα σύμπαν που το ηλίθιο της πραγματικότητας είναι και το σωστό, είμαστε το λάθος. Κάνουμε λάθος και το κραυγάζουμε με υπερηφάνεια.

Είναι σωστό ή λάθος να φωνάζεις ότι κάνεις λάθος;

Το μόνο σωστό είναι να παραδέχεσαι το λάθος ακόμη κι όταν κάνεις λάθος όταν θεωρείς πως το σωστό είναι να παραδέχεσαι το λάθος.

Σε ένα σωστότατο συνεχές είναι λογικό κι επόμενο μόνο τα σωστά να επικοινωνούν και να αλληλοϋποστηρίζονται. Στα πάντα, όσο ανούσιο και ηλίθιο κι αν φαίνεται και είναι το τάδε πάντα τα σωστά θα υποστηρίζονται κι όταν το λάθος θα πεταχτεί αν υποστηρίξει μια δικιά του άποψη τα σωστά θα ενωθούν να το περιθωριοποιήσουν.

Γιατί συνήθως τα σωστά είναι πολλά και το λάθος μονάχο.

Όταν κάτι το σωστό εντοπίσει κάτι το λάθος το πρώτο που θα κάνει είναι να το καρφώσει στα άλλα σωστά ώστε να έρθουν σαν ενίσχυση του πρώτου και να αρχίσουν στις κουμπουριές το έρμο το λάθος. Δεν θα το διορθώσει, σπανίως κάτι σωστό θα καθίσει να διορθώσει κάτι λάθος.

Το σωστό θα ρουφιανέψει, κι ως γνωστόν μόνο οι λουμπίνες  ρουφιανεύουν. Για αυτό ξανά το γνωμικό, ο ρουφιάνος τον ρουφιάνο αγαπά και η λουμπίνα την λουμπίνα. Είναι σωστό και πάντα επίκαιρο.

Κι αν δυσκολεύεται κάποιος να διακρίνει ποιο είναι το λάθος και ποιο το σωστό ας μην ανησυχεί, είναι σωστός. Ο λάθος πάντα διακρίνει σωστό και λάθος και πάντα θέλει να είναι με τους δυνατούς.

Με τους λάθος.