Κοιτάζω τη λευκή σελίδα για ακόμη μια φορά. Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που απλά ενώ κοιτάζω μια λευκή σελίδα, παράλληλα σκέφτομαι.
Τί θέμα θα αναπτύξω, ποια κατάσταση θα σχολιάσω, αν θα βγάλω χολή ή θα εκθειάσω μια κατάσταση.
Παράλληλα, πάλι αυτή η αγαπημένη λέξη, ένα κουτάκι μπύρας είναι δίπλα μου και ακούγεται το stairway to heaven από τα ηχεία.
Ένα κομμάτι το οποίο πιστεύω πως ακούγεται όταν ο καθένας από εμάς φτάνει στο τέλος του δικού του τούνελ και παρασύρεται από το φως που υπάρχει έξω από αυτό ή λούζεται με αυτό και πηγαίνει παραπέρα.
~~
Μόλις τελείωσε μια ταινία που είδα για να ξεχαστώ λίγο από τον κόσμο στον οποίο έχω εγκλωβιστεί, τη φυλακή που μέσα της προαυλίζομαι, όπως όλοι μας.
Όσες, μα όσες, φορές και να τη δω, επηρεάζομαι.
Αναφέρομαι στο Shawshank Redemption, την κινηματογραφική μεταφορά της “Ρίτα Χέιγουορθ” του Stephen King.
~~
~~
Σε αυτή την ταινία δεν με επηρεάζει η ζωή εντός του σωφρονιστηρίου για τους πρωταγωνιστές ή τους κομπάρσους.
Ούτε οι δυσκολίες και οι στερήσεις που χτυπούν στο πρόσωπο και στην ψυχή τους έγκλειστους.
Ούτε οι μετατραυματικές συνέπειες που μπορεί να έχει ο εγκλεισμός για ένα νεαρό κρατούμενο.
Ούτε καν οι ρεμούλες και οι λαδιές που συμβαίνουν και αφορούν από τον τελευταίο φύλακα μέχρι το μεγάλο κεφάλι, τον διευθυντή.
Απληστία, απατεωνιά, κλέψιμο, δωροδοκία, απανθρωπιά και ανανδρία πάντα υπήρχε και θα υπάρχει στον κόσμο, πόσο μάλλον σε μια τέτοια κοινωνία.
Επειδή, ναι, η φυλακή είναι κι αυτή μια κοινωνία.
Σε όλον αυτόν τον μαγικό κόσμο, μόνο ο χαρακτήρας του Μπρουκς, ενός συμπαθητικού γεράκου που απασχολούνταν στην βιβλιοθήκη της φυλακής, έχει μείνει στο μυαλό μου.
~~
~~
Ο Μπρουκς λοιπόν, έχοντας μείνει στη φυλακή για πενήντα χρόνια, δυο γεμάτες ζωές δηλαδή με τα σημερινά δεδομένα, αποφυλακίζεται.
Αποχαιρετά τους φίλους που έκανε μέσα στο ίδρυμα, συμπεριλαμβανομένου και ενός κορακιού που το φρόντιζε μέχρι να έρθει η ώρα να πετάξει.
Κι η ώρα του ήρθε, πέταξε την ημέρα που ο Μπρουκς πάτησε σε έδαφος που δεν περιτριγυριζόταν από κάγκελα.
Για να επανενταχθεί στην κοινωνία, ανάθεμα την κοινωνία μας, βρίσκει δουλειά σε ένα μανάβικο.
Μια χαμαλοδουλειά, η οποία περισσότερο θα ταίριαζε σε έναν πιτσιρικά που έχει ολόκληρη ζωή με τις χαρές και τις πίκρες της μπροστά του και όχι έναν γεράκο που ζυγώνει το τελευταίο του τούνελ.
~~
Προσπαθεί να επανενταχθεί στην κοινωνία αλλά δεν τα καταφέρνει, η ζωή στην φυλακή είναι το μόνο που έχει μάθει, την έχει καταλάβει και μέσα σε αυτή ήταν κάποιος σημαντικός.
Ο Βιβλιοθηκάριος, έτσι λεγόταν. Έτσι τον φώναζαν οι συγκρατούμενοι του κι έτσι τον γνωρίζουν.
Μη μπορώντας να αντέξει τη ζωή και την πραγματικότητα εκτός της φυλακής, ο Μπρουκς αυτοκτονεί. Δένει μια θηλιά, βάζει μέσα το κεφάλι του, σπρώχνει το σκαμπό και φεύγει.
Πριν από αυτό, έχει χαράξει σε ένα ξύλο τη φράση:
“Brooks was here.” Για να του απαντήσει λίγο αργότερα ο Ρεντ.
~~
~~
Καταλήγω πάντα μετά από αυτή τη σκηνή (η ταινία έχει ακόμη μία ώρα και κάτι για να τελειώσει αλλά ποιος νοιάζεται) να σκέφτομαι.
Σκέφτομαι τη σημασία του συγκεκριμένου χαρακτήρα.
Είναι ένας εγκληματίας, σωστά; Ναι, σωστά.
Έχει εκτίσει ποινή πενήντα χρόνων στην φυλακή, σε κάποια σκηνή απειλεί έναν κακόμοιρο με ένα λεπίδι κι όμως, είναι ο χαρακτήρας με τον οποίο έχω δεθεί περισσότερο.
~~
Επειδή έμμεσα ή άμεσα είναι ο χαρακτήρας που σου δείχνει πως το κάγκελο δεν χρειάζεται να το δεις για να το νιώσεις.
Το κάγκελο είναι υλικό, είναι σίδηρο, σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα βρίσκεται ανάμεσα σε εσένα και την ελευθερία.
Είναι και άυλο.
Βρίσκεται και στον έξω κόσμο, το κάγκελο το βάζει ο καθένας όπου θέλει, το βλέπει ο καθένας όπου θέλει.
Το κάγκελο είναι αυτό που μας εμποδίζει να εκφραστούμε.
Το κάγκελο είναι εκείνο που χτυπάμε όταν προσπαθούμε να κάνουμε μια υπέρβαση αλλά οι ενδοιασμοί που νοητά έχουν την μορφή μιας σιδερόμπαλας δεμένης στο πόδι μας δε μας αφήνουν.
Σε μια φυλακή ζούμε όλοι, το άσχημο είναι πως οι ίδιοι την έχουμε χτίσει για να μπορούμε να ελέγχουμε τους εαυτούς μας.
~~
~~
Ξύπνημα στις έξι, μπάνιο και πρωινό, μετά δουλειά και πίσω το μεσημέρι.
Μέχρι τις δύο φαγητό, μετά κατάκλιση.
Απόγευμα προαυλισμός (βόλτα για καφέ ή περίπατο ) και μετά σπίτι για αναφορά και ύπνο.
Δεν απέχει και πολύ το πρόγραμμα αυτό από ότι έκανε ο Μπρουκς σε μια φυλακή με άλλους χίλιους και κάτι ανθρώπους.
Το θέμα είναι όταν έρθει η ώρα της δικής μας αποφυλάκισης (αν θέλουμε να έρθει) να προχωρήσουμε.
Να μην καθίσουμε βολεμένοι σε μια καθημερινότητα που θα είναι δίπλα μας σαν ο καλύτερος μας φίλος μέχρι τα γεράματα και όταν ξεψυχήσουμε να χαχανίζει σαν το χειρότερο εχθρό μας.
Απόφαση και τόλμη για μια ζωή χωρίς κάγκελα, η λιγοψυχία οδηγεί μόνο στο σχοινί.
Και δεν είναι καλό το σχοινί.
~~
Τελειώνει το stairway to heaven, η μπύρα έχει τελειώσει εδώ και ώρα, και η σελίδα η λευκή έχει γράμματα επάνω της.
Άλλο ένα κείμενο τελείωσε, άλλο ένα κάγκελο άρχισε να λιμάρεται σιγά-σιγά.
Ότι και να κάνεις πάντα να θυμάσαι πως όσο εύκολο είναι να εμφανιστεί το κάγκελο, τόσο εύκολο είναι και να εξαφανιστεί.
Ο Μπρουκς δεν κατάφερε να εξαφανίσει την φυλακή του και παραιτήθηκε, εμείς έχουμε περισσότερο κουράγιο.
Σωστά;
~~
~~
Comments by Απόστολος Σαμακοβλής