«Η Ελλάδα δε γνώρισε ποτέ Διαφωτισμό» έλεγαν κάποτε κάποιοι ακαδημαϊκοί. Αποτέλεσμα των λεγομένων τους ήταν η λεκτική σταύρωση τους από τους διάφορους ανώνυμους νεοέλληνες και η πλήρης απομόνωση τους από μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας.
Θα αναρωτηθεί και λογικά κάποιος άνθρωπος που σκέφτεται, πώς να γνώριζε Διαφωτισμό η Ελλάδα αφού την ώρα που δημιουργήθηκε αυτό το κύμα ήμασταν ακόμη δούλοι και η Ελλάδα ένα χωράφι των Οθωμανών;
Πολύ σωστό το ερώτημα. Δεν έχει απάντηση, η Ελλάδα γι αυτόν ακριβώς το λόγο δεν το γνώρισε το Διαφωτισμό.
Αποτέλεσμα;
Είμαστε ακόμη και σήμερα μια κοινωνία συντηρητική. Ας το καταλάβουμε κι εμείς οι νεότεροι που το παίζουμε διαφορετικοί, που νομίζουμε ότι είμαστε κάτι το διαφορετικό από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας.
Δεν είμαστε. Στο μυαλό μας κρύβεται η ανασφάλεια, η καχυποψία, ο φόβος, η δειλία, η μεμψιμοιρία που ακολουθεί και αναθεματίζει το οτιδήποτε διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει.
Ακόμη και σήμερα, στο έτος 2019.
Η συντηρητική ελληνική κοινωνία κάνει το παν για να φαίνεται, κάνει τα πάντα για να δείχνει ότι υπάρχει. Βέβαια, η συντηρητική ελληνική κοινωνία έρχεται σε μια τρομερή αντίφαση με την ελληνική νοοτροπία. Με έναν καθρέφτη που υπάρχει από πάντα απέναντι της.
Κι αυτός ο καθρέφτης αντικατοπτρίζει δύο διαφορετικά είδωλα της. Από τη μια μεριά ακυρώνει συναυλίες συμμαχώντας με απίθανους τύπους ανθρώπων κι από την άλλη μασκαρεύεται ημίγυμνη κολομπίνα και γλεντοκοπά δυο μερόνυχτα ασταμάτητα με αλκοόλ και ναρκωτικά.
Παράνοια, αλλά αυτή η χώρα ήταν ανέκαθεν τρελή, τρελοί και οι κάτοικοι της.
Κάποτε είχε ειπωθεί ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Ένα από τα μεγαλύτερα παραμύθια που έχουν ακουστεί ποτέ στη χώρα. Ένα παραμύθι που το πίστεψε ο καθένας μας.
Η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική θαρρώ: η Ελλάδα κουβαλά μέσα της περισσότερη Ανατολή από πολλές χώρες της ίδιας της Ανατολής.
Πολλοί θα χαίρονται βέβαια.
«Καλά κάνουμε και είμαστε με την παλιά σχολή, τηρούμε τις παραδόσεις και τα Χριστά ήθη και έθιμα. Δεν ξεχνάμε προγόνους κι επιγόνους.»
Μαζί τους, καλά κάνουν και είναι περήφανοι και χαίρονται. Αυτό δεν αναιρεί όμως όλα τα παραπάνω για την ελληνική κοινωνία. Επειδή πολλοί θέλουν να βρίσκονται στο σημείο του άκρατου Σκοταδισμού παρά κάτι, δε σημαίνει ότι πρέπει όλοι μας να το ασπαστούμε και να το θέλουμε.
Πρόκειται για ένα βάρβαρο σημείο της εξέλιξης μας, τόσο βάρβαρο για εμάς όσο και για την κοινωνία. Η κοινωνία είμαστε εμείς, θα πει κάποιος άλλος.
Σίγουρα;
Με όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες, νιώθει κάποιος πολίτης μέλος της ελληνικής κοινωνίας στο έτος 2019;
Εγώ όχι, σίγουρα όχι.
Οι Rotting Christ είναι μια μπάντα η οποία εκπροσωπεί το metal, είναι μια μπάντα που έχει κάνει συναυλίες σε όλο τον κόσμο, είναι μια μπάντα για την οποία είμαστε περήφανοι. Όλοι όσοι έχουμε τη μουσική σαν αποκούμπι και υποστήριξη, πέρα από μέσο διασκέδασης.
Προέρχεται από την ελληνική σκηνή της metal. Είναι μια μπάντα που περιοδεύει, που φτιάχνει τραγούδια, που παράγει μουσική εδώ και τριάντα χρόνια.
Κι αυτή η μπάντα ακύρωσε συναυλία της επειδή κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι είχαν εκφράσει μια γνώμη για το όνομα της. Είναι βλάσφημο, είναι κακό, η ίδια η μπάντα είναι σατανιστές, προάγουν τον Διάβολο.
Πολλά ακόμη που δε χρειάζεται να αναφέρω.
Η συναυλία ακυρώθηκε. Άνθρωποι που περίμεναν να ακούσουν τους Rotting Christ έμειναν με τα εισιτήρια στα χέρια. Κι αυτά συνέβησαν γιατί;
Επειδή η ελληνική συντηρητική κοινωνία έκανε και πάλι την εμφάνιση της. Κατάφερε να ακυρώσει μια συναυλία μιας μπάντας που έχει γράψει χιλιόμετρα στο καντράν της metal μουσικής.
Rotting Christ – Χ Ξ Σ (666)
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η τέχνη τρώει χαστούκι από τη συντηρητική ελληνική κοινωνία.
Στο παρελθόν έχουμε δει να κατεβαίνουν θεατρικές παραστάσεις λόγω διαμαρτυριών για το σενάριο τους, έχουμε δει να εισβάλουν σε θέατρα άτομα και να διακόπτουν παράσταση επειδή διαφωνούσαν με το σκηνοθέτη.
Έχουμε δει ομάδες να μπαίνουν σε κινηματογράφους με μαδέρια και να σακατεύουν ανθρώπους που πήγαν να παρακολουθήσουν μια ταινία.
Κι έχουμε να δούμε πολλά ακόμη, όσο η συντηρητική ελληνική κοινωνία και ο Σκοταδισμός πιάνονται χέρι – χέρι, μέρα με τη μέρα όλο και πιο σφιχτά.
Δυστυχώς δεν έχω κάποιο αισιόδοξο μήνυμα για τον επίλογο του κειμένου, όσο και να προσπαθώ δε μου βγαίνει.
Ο Σκοταδισμός εν όψει του 2019 προς 2020. Δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, για να τα λέμε και όλα. Χώρες αρκετά διαφορετικές στη νοοτροπία και την κουλτούρα από εμάς έχουν αρχίσει να σχηματίζουν μια ανάλογη με τη δικιά μας κοινωνία.
Συντηρητισμός, εθνικιστικές τάσεις από το πουθενά, θρησκοληψία. Δε μας φτάνουν σε καμία των περιπτώσεων, αλλά προσπαθούν φιλότιμα.
Ας ήταν τουλάχιστον η τελευταία παρέμβαση των απίθανων αυτών ανθρώπων, των Σκοταδιστών νεοελλήνων, σε οτιδήποτε αφορά την τέχνη.
Υ.Γ. 1 : Μπράβο στο Γιάννη Αγγελάκα που κράτησε την υπόσχεση του.
Υ.Γ. 2 : Όσο και αν αρνούνται οι αρμόδιοι ευθύνες κι όσο κι αν επιμένουν για τεχνικά θέματα, δεν πείθουν κανέναν.
Υ.Γ. 3 : Η συναυλία των Rotting Christ θα γίνει σε άλλο σημείο.
Comments by Απόστολος Σαμακοβλής