Έχουν περάσει κάποιες ημέρες από τον θάνατο του Stan Lee κι έτσι μπορώ να γράψω κι εγώ δυο λόγια.
Σαν δημιουργό, τον Stan Lee τον έμαθα από τις εμφανίσεις του σε όλες σχεδόν τις ταινίες της Marvel. Και απολύτως φυσιολογικό να εμφανίζεται σε κάθε ταινία της ένας από τους δημιουργούς του συγκεκριμένου σύμπαντος.
Για να πω, μάλλον για να γράψω και την αλήθεια, τότε που είχε κάθε χρόνος πέντε ταινίες της Marvel κι έβλεπα τον Stan Lee σε κάθε ταινία, τον κορόιδευα.
Με τον καιρό άρχισα να καταλαβαίνω ποιος ήταν ο παππούς που έμπαινε σε σκηνές ταινιών για δευτερόλεπτα κι έλεγε την ανοησία του.
«Κάποιος μεγάλος από την εταιρία θα είναι» έλεγα με το μυαλό μου το φτωχό τότε. Ούτε που συνδύασα το όνομα του, νομίζω δεν το είχα δει καν. Ειδικά στην αρχή της ανάβασης της Marvel στον ουρανοξύστη του Hollywood που είναι σήμερα.
Σαν πιτσιρίκος διάβαζα κόμιξ. Πολύ.
Πάρα πολύ.
Όταν είσαι αντικοινωνικός και δεν έχεις και internet, αναγκαστικά καταφεύγεις στον κόσμο των βιβλίων και των περιοδικών κόμιξ για να βρεις μια γαλήνη. Μάλλον όταν ήσουνα, γιατί πλέον και οι αντικοινωνικοί βρίσκουν μια διέξοδο στο αχανές διαδίκτυο.
Τέλος πάντων.
Τότε στα περίπτερα, ναι υπήρχαν ακόμη περίπτερα, κυκλοφορούσαν όσοι ήρωες σήμερα ακολουθούν καριέρα στο σινεμά.
Hulk και Spiderman, Iron Man και Fantastic Four. Νομίζω αυτούς διάβαζα από την Marvel.
Οι υπόλοιποι ήταν στην απέναντι μεριά. Αυτή της DC.
Κι όλοι μα όλοι είχαν την υπογραφή του γεράκου που πολλά χρόνια αργότερα θα βαριόμουν να βλέπω σε ταινίες. Του Stan Lee.
Έχω μαλώσει πολλές φορές με φίλους και με αγνώστους για τις ταινίες με υπερήρωες.
Η θέση μου ήταν και είναι ότι πρόκειται απλά για ταινίες επιφανειακές, χωρίς κανένα νόημα πέρα από μια ιστορία που έχει αποτυπωθεί σε χαρτί, είχε αποτυπωθεί σε χαρτί πολλά χρόνια πριν.
Και πλέον η τεχνολογία μας επιτρέπει να δούμε την ιστορία αυτή στην μεγάλη οθόνη.
Και η άποψη μου παραμένει η ίδια, κι ας έφυγε ένας από τους μεγαλύτερους δημιουργούς του σύγχρονου κόσμου.
Γιατί, ότι και να πιστεύει ο καθένας για τα κόμιξ, για τις νουβέλες, για την συγκεκριμένη μορφή τέχνης, αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί.
Ο Stan Lee ήταν πρώτα από όλα καλλιτέχνης, δημιουργός μια κουλτούρας pop που πλέον έχει ακόλουθους από όλο τον κόσμο και όλων των ηλικιών.
Οπότε θα θυμόμαστε για πάντα τον Stan Lee.
Γιατί, δεν γεννηθήκαμε μεγάλοι και μουντρούχοι.
Κάποτε υπήρξαμε παιδιά. Κάποτε περιμέναμε κάθε Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο τα καινούργια τεύχη των περιπετειών των αγαπημένων μας ηρώων.
Κι αυτή την προσμονή, αυτή την λαχτάρα, αυτή την αγάπη για το συγκεκριμένο σύμπαν την κουβαλάμε ακόμη και σήμερα. Είκοσι χρόνια από τότε που κρατήσαμε κόμιξ στα χέρια μας.
Από την στιγμή που δεθήκαμε με έναν χαρακτήρα φτιαγμένο από την μοναδική πένα του Stan Lee.
Ίσως η μεγαλύτερη ανακάλυψη που έφερε ο θάνατος του αξιαγάπητου γεράκου, ήταν η ηλικία μας. Πλέον δεν είμαστε τα παιδιά που διαβάζουν κόμιξ.
Μεγαλώσαμε.
Αλλά ακόμη μέσα μας το παιδί που διαβάζει κόμιξ υπάρχει. Και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο το συντροφεύει ένας χαρακτήρας του Stan Lee, στα καλά και τα άσχημα του.
Comments by Απόστολος Σαμακοβλής